شورای نگهبان لایحه «احکام دائمی برنامه‌های توسعه‌‌ای»را رد کرد

باکمال احترامی که به نمایندگان محترم مجلس ومسئولین زحمتکش قائلم درعجبم که تابحال خدماترسانی به رزمندگان مسکوت مانده وهیچ سازمان یا نهاد متولی بصورت جدی درمطالبات حقوق حقه این قشر بدرستی وبا جدیت عمل نمیکند واگر مصوبه هایی هم دراین زمینه انجام پذیرد با اضافه کردن کلمه معسر نه تنها درجهت عزتمندی آنان قدمی برنمیدارد بلکه موجب تحقیر این قشر آسیب پذیر که حداقل آسیبهای وارده از جنگ ناملایمات واختلالهای روحی روانی است میگردد.براستی امکان ثبت نام فرزندان رزمندگان درسامانه نقل وانتقال دانشجویان شاهد وایثارگر دانشگاههای سراسری چقدر برای برای دولت .سازمان یا نهادها...هزینه برمیدارد؟؟آیا دریک بررسی سطحی مصوبه های اخیر را یادآوری وتکرار همان مصوبه های قبلی نمیتوان یافت که درآنها هیچ منزلت وعزتمندی برای رزمندگان شامل نمیشود؟؟وآیا امکان ثبت نام دراین سامانه برای فرزنانشان (نه خودشان که سن وسالی ازشان گذشته)حداقل حقوق حقه آنها نمیتواند باشد؟؟واگر این هم میسر نباشدباید فاتحه خدمترسانی را خواند...

خاطره ای ازیه رزمنده..بنام خدا..اواخرسال 63مصادف بودبابمباران شدید پادگان ابوذر سرپل ذهاب توسط انبوهی از جنگنده های عراقی که پس ازاینکه پدافند هوایی رابجهت کثرت جنگندهاازکارانداختند درارتفاع پایین با راکت بمب ومسلسل به عملیات پرداخته و من و چندرزمنده دیگر که فرصتی برای پناه گرفتن نداشتیم خود را به داخل گودالی همان حوالی پرت کرده ودرطول مدت بمباران که ساعتها بطول انجامید ازناحیه سرصورت بدن مجروح شده ودرفاصله کمی که گویا هواپیماها برای سوختگیری وبمباران مجدد مراجعت کردند بهمراه تنی چند از همرزمان با زحمت فراوان ازکنار پیکرهای اغلب بی سرو دست رزمندگانی که در میدان صبحگاه تمرین نظامی میدیدند وغافلگیروشهیدشده بودندوازکنار آمبولانسی که هنگام کمک به مجروحین راننده وکمک راننده شهید شده بودندخودرابه تپه های اطراف بیرون پادگان رساندیم ودرحالیکه باهروسیله ای که دردسترس بود به پانسمان زخمهاوخونریزیهای یکدیگر میپرداختیم دوباره سروکله جنگنده ها پیدا شد وبه روی تپه های مجاورنیز که پناه برده بودیم هم آتش گشودبا شکستن دیوار صوتی و بااحساس دردوسنگینی که درسرم حس میکردم گوشامو محکم گرفته وچیزی نفهمیدم تا اینکه احساس کردم مانند کسیکه توقبر بهش تلقین میکنن کسی تکانم میده چشاموباز کردم کسی نبود جز جناب شیرزادکه مردی شجاع ومهربان بودهوا کم کم به تاریکی میرفت دیگه ازهواپیماها خبری نبود فقط انبوهی از دود وآتش.. گفت علیپوراحتمالا دوباره هواپیماها برگردن رانندگی بلدی میخوایم بریم داخل بوسیله کامیونهایی که تقریبا سالمند مهمات ومجروحین گرفتار را تا میتونیم بیاریم بیرون میتونی؟بااینکه حس میکردم انگارتانکی ازروبدنم ردشده باخودم گفتم پسر اگه بتونی اینکارو بکنی بعدها باافتخارازآن یاد میکنی..گفتم آری خواستم بلندشم گفت نه نه نمیتونی درازبکش.تو خودت نیاز بکمک داری...گفتم اگه یکی کمکم کنه فقط پشت رل بشینم میتونم که باکمک تنی ازعزیزان ویاری خداوندکه درآنموقعیت شبیه معجزه بودخودرا به یکی ازکامیونها رسانده وپس ازبارگیری مهمات که بایک جرقه احتمال پودرشدنمان بودبهمراه جندرزمنده دیگرکه نیاز به درمان داشتند ازپادگان خارج شده وسپس مجروحین توسط فرمانده برای درمان فرستاده شدند ودر طی مدتی که خانواده ازم خبری ازمن نداشت ورسانه ها از شدت کوبیدن پادگان گفته بودند خیلی احتمال داده بودند که شهیدشده ام که گویالیاقت آنرانداشتم ازآنزمان هروقت بفکرم میرسیدکه دنبال جمع آوری مدارک جانبازی برم یادآوری صحنه های شهداییکه شجاعانه به لقاءالله پیوسته بودند منصرفم میکرد..تااینکه پس از30سال که خانواده باانواع حالات خصوصا روحی عصبی ام سوخته وساخته اند مجبورشده ام برای گرفتن یه انتقالی برا دخترم به دانشگاه سراسری تبریز دست به دامان همه بشم وکسی تابحال کمکم نکرده....بامیدیاری. نشان افتخار...سالهای سال ازجنگ تحمیلی میگذرد بااینحال بدلایلی که معلوم نیست همچنان خدماترسانی به رزمندگان پشت پرده ای ازابهام مسکوت مانده است.هرچند این قشراغلب دنبال مادیات نبوده ونیستند لکن این موضوع نمیتواند توجیهی بر عدم توجه مسیولین باشددرحالیکه باارایه برخی تسهیلات بمانند ممالک جنگزده دیگروالگوسازی میتوان تااندازه ای هرچند دیرهنگام عزتمندی آنان رافراهم نمود اما گویی همچنان این مسیله درحال خاک خوردن بوده وفقط درحدحرف باقی خواهدماند..بنده که با23 ماه حضور مداوم درجبهه وبا مدارک بیمارستان ارتش مبنی بر زخمی شدن وبی اقدام تا اکنون که عضوکوچکی از این جامعه بزرگ رنجدیده باشم اخیرا درایثارگران نزاجا با مدارک محرزمجروحیت بیمارستان ارتش باهزارحرف وحدیث آنهم بخاطر تنهادخترم بادلی آکنده ازاندوه وغم اقدام به تشکیل پرونده داده وباتوجه به فرآیند زمانی طولانی آن وشرایط نامساعدجسمی روحی و بدنبال آن بخاطر انتقال دخترافسرده ام به دانشگاه بومی دروزارت بهداشت درمان آموزش پزشکی وامور مجلس نیز طی پرونده ش12545/1تقاضای مساعدت نموده ام تابادرنظرگرفتن وضعیات وحالات حقیرمدارک جانبازی محرز وبدون اقدام ...باانتقال دختر دانشجویم موافقت بشه....بموضوع رسیدگی شده وباشدتاهمت مسیولین محترم مربوطه التیامی برزخمهای خانواده رنجکشیده درطول سالهای متمادی باشدچون بااین اوضاع بایستی بااین وضعیت جسمانی دایم اسیرجاده ها شده وهربارکه برای مرخصی دنبالش میرم خبر انتقالی هم دانشگاهیانش را بدلایل نامعلوم که موجب عرق شرمساری ام گشته ونگاه های معنا دارش را که حاکی از بی مهری (تره خرد نکردن دست اندرکاران برای 30سال بیماری روحی جسمی ناشی ازجنگ باشد )متحمل وبااحساس حقارت ودرماندگی دنیا درنظرم تیره وتار شود..معلوم نیست فرزند کسیکه اصلا روی جبهه ندیده بارتبه ای بمراتب کمترازرتبه دخترم دردانشگاه خودی مشغول بتحصیل باشد ودخترم درغیاب پدر بیمارش اسیرغربت... وآیااین همان نشان حقارت است یا نشان افتخار که گویا میخواهند بما عنایت فرمایند؟؟؟؟ بامیدیاری علیرضا صفرعلیپو