پترـوشیمی مسجدسلیمان، شرکتی که زمانی با ظرفیت تولید حدود ۸۰ درصد فعالیت می‌کرد، در دوره مدیریت پیمان شاه‌اویسی توانست به ظرفیت پایدار ۱۰۰ درصد برسد — آن هم برای سه ماه پیاپی. این موفقیت در شرایط سخت اقتصادی و فشارهای بازار جهانی، حاصل مدیریتی منسجم، علمی و متکی بر دانش بومی و بهره‌گیری از تیمی باتجربه و آکادمیک بود؛ تیمی که با همدلی و اعتماد، توانستند روند تولید را به رکوردی تاریخی برسانند.
در همین دوره، بیش از ۲۰ میلیون دلار از اقساط معوق فاینانس پرداخت شد، حدود ۲.۵ همت بدهی گاز تسویه گردید، کلیه معوقات پرسنلی پرداخت شد و مجتمع از فضای ناآرامی و اعتصاب‌های مکرر فاصله گرفت. پتروشیمی مسجدسلیمان، پس از سال‌ها، طعم ثبات و آرامش را چشید.
اما گویی گاهی نتیجه کار و خدمت، نه تقدیر، که «تغییر» است.
آیا واقعاً این تصمیم ارزشش را داشت؟
آیا استیضاح وزیر آن‌قدر مهم بود که سرمایه انسانی و مسیر درست را قربانی کنیم؟
و پرسش دیگر اینکه، نقش نماینده محترم مجلس در این تصمیم چه بود؟ آیا جایگاه قانون‌گذاری باید تا سطح تصمیمات اجرایی یک شرکت صنعتی تنزل پیدا کند؟
تصمیم به جابه‌جایی مدیریتی در حالی اتخاذ شد که همه شاخص‌های عملکردی رو به رشد بود و بدهی‌های انباشته سال‌های گذشته در حال تسویه بود. پرسشی که میان فعالان صنعت تکرار میشود این است: وقتی اعتماد نتیجه داد، چرا قدر دانسته نشد؟
آنچه مسلم است، پتروشیمی مسجدسلیمان در این دوره نشان داد که با تکیه بر دانش بومی، تجربه آکادمیک، انضباط مالی و انگیزش نیروی انسانی می‌توان در دل سخت‌ترین شرایط نیز رکورد ساخت و امید آفرید.
