| |
سهشنبه ۰۲ ارديبهشت ۱۴۰۴ - ۱۵:۰۸
بروزرسانی ۸ دقیقه پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از خبرآنلاین؛نادیا زکالوند: پیکا (زاغی اوراسیایی)، نام نوعی پرنده است که به خوردن هر چیز غیرمعمول معروف است و به همین دلیل اختلال تغذیه‌ای افرادی که به‌صورت اجباری و کنترل‌نشده‌ای چیزهایی می‌خورند که خوراکی نیستند و ارزش غذایی ندارند، پیکا گفته میشود.
این نوع اختلال ممکن است در هر فرد و سنی رخ دهد اما سه گروه کودکان خردسال (به‌ویژه زیر ۶سال)، زنان باردار و افراد مبتلا به مشکلات روانی یا عصبی، مانند اوتیسم، عقب‌ماندگی ذهنی و شیزوفرنی، بیش از دیگران به این بیماری مبتلا می‌شوند.
بنابه گفته پزشکان این اختلال نسبتا رایج است اما در کودکان که اغلب اجسام مختلف را در دهان خود می‌گذارند، بخشی از رشد طبیعی‌شان است که معمولا خیلی سریع خودبه‌خود از بین می‌رود.
خطرات اختلال پیکا
این اختلال تغذیه به نظر بی‌ضرر می‌آید اما اگر فردی هوس کند ماده‌ای سمی یا خطرناک بخورد، وضعیت بغرنج میشود. همچنین برخی از افراد که به خوردن اجسام سخت متمایل می‌شوند، احتمال دارد به دندان‌هایشان صدمه بزنند.
درضمن افرادی که به خوردن مواد غیرخوراکی روی می‌آورند، به بدن خود صدمه زده و احتمال دارد به بیماری‌های دیگری چون کم‌خونی، عفونت انگلی، یبوست شدید، به‌هم خوردن الکترولیت‌های بدن، نامنظم شدن ضربان قلب، مسمومیت با سرب و انسداد روده (کوچک یا بزرگ) مبتلا شوند.
دلایل ابتلا به اختلال پیکا
فرهنگ یا آداب اجتماعی: در برخی از فرهنگ‌ها مانند جنوب آفریقا، خوردن خاک یا چیزهایی شبیه به آن براساس فرهنگ یا باورهای مذهبی‌شان طبیعی است. در برخی از فرهنگ‌های دیگر مانند نیکومکزیکو (آمریکا)، در زیارتگاه کاتولیک رومی، مردم به منظور شفا خاک می‌خورند.
اضطراب: خوردن مواد غیرخوراکی برای برخی از افراد راهکاری برای کنار آمدن با اضطراب‌شان است.
تجربه‌های سخت کودکی: کودکان با این روش قصد جلب توجه و نشان دادن دردهایشان دارند.
کمبود مواد مغذی در بدن: افرادی که دچار کمبود آهن، روی یا کلسیم هستند ممکن است به این نوع اختلال مبتلا شوند. بدن در تلاش است به هر شکلی که شده کمبود این مواد را هرطور شده جبران کند. این موضوع در زنان باردار خود را نشان می‌دهد.
برخی اختلالات روانی و ذهنی یا مصرف بعضی از داروها هم ممکن است موجب ابتلای فرد به اختلال تغذیه‌ای پیکا شوند.
درمان اختلال تغذیه‌ای
پزشکان برای درمان مبتلایان، از رفتاردرمانی، مانند تقویت مثبت، آموزش راهکارهای مقابله‌ای و پرهیز از رفتارهای نادرست استفاده می‌کنند.
متاسفانه افراد مبتلا به این نوع اختلال معمولا از بیان مشکل‌شان خجالت می‌کشند و برای درمان به پزشک مراجعه نمی‌کنند. گفتگو با پزشک و صراحت درباره این مشکل، گام مهمی برای بهبود است و باعث میشود فرد بتواند زندگی سالم‌تری داشته باشد.
منبع:
