به گزارش خبرداغ به نقل از خبرآنلاین قطعا علی دایی یکی از مفاخر فوتبال ایران و آسیا است و غیر از جنبه‌های فنی و آموختن آموخته‌هایش به نسل جدید، حتی از نظر ژورنالیستی هم به سود ماست که در فوتبال حاضر باشد و کار کند، اما راستش فضایی که این روزها ساخته شده، طوری نیست که جای دایی خیلی در آن خالی به نظر برسد. تعارف که نداریم؛ در این فوتبال حاشیه بر متن می‌چربد، پرده‌های حرمت دریده شده و روزی ۲۰ تا بیانیه و مصاحبه جنجالی منتشر میشود.
راستش این است که شاید این حوزه با حال زار این روزهایش آماده همکاری محترمانه با علی دایی هم نباشد. او «عزیز» یک ملت است؛ یک سرمایه اجتماعی و چهره‌ای ملی که باید قداستش حفظ شود. آیا واقعا امروز چنین امکانی مهیاست؟ قطعا این‌طور نیست و شاید به همین دلیل هم هست که خود دایی طی یکی، دو سال گذشته به دفعات تاکید کرده منعی برای کار ندارد، با این حال خودش از وضع فعلی لذت می‌برد و ترجیح می‌دهد به فوتبال برنگردد.
هیچ‌کس دقیقا نمی‌داند دایی بهار ۹۸ با چه پشت پرده‌ای از فوتبال ایران رفت، اما اگر امروز قصد قضاوت داشته باشیم، منصفانه باید بگوییم آن اتفاق، فعل‌وانفعال‌های بعدش و نیز تصمیماتی که خود دایی گرفت، چه بسا باعث ارتقای جایگاه او نزد بخش بزرگی از مردم ایران شد. او حالا حتی نسبت نزدیک‌تری با لقب همیشگی‌اش یعنی «شهریار» دارد؛ اسطوره‌ای که در سطحی بالاتر از کشمکش‌های روزمره فوتبال ایران نشسته و از یک موقعیت معتبر و خدشه‌ناپذیر برخوردار است.
