گزارشگران؛ قاتلان روح فوتبال

به گزارش خبرداغ به نقل از خبرورزشی: در غیاب برنامه‌های جذاب ماه رمضان، ‌این مسابقات لیگ قهرمانان آسیا است که توانسته مخاطبان زیادی را پای تلویزیون بنشاند. مسابقاتی که برای طرفداران تیم‌ها دارای هیجان هستند اما عملکرد گزارشگران اثری منفی روی جذابیت بازی‌ها گذاشته است. فقط کافیست به صفحات ورزشی سر بزنید تا پی به عصبانیت شدید هواداران ببرید.

مهم‌ترین فاکتور در گزارشگری، سکوت است. در ایران، عادل فردوسی‌پور و محمدرضا احمدی پایبند به سکوت‌های منطقی هستند اما گزارشگران دیگر اجازه تنفس به بیننده نمی‌دهند و پشت هم حرف می‌زنند. این اتفاقی است که در گزارش‌های اخیر جواد خیابانی، پیمان یوسفی، محمد سیانکی،‌ محسن ابوفاضلی و... رخ داده.

غالب گزارشگران فعلی تلویزیون، تسلط کافی بر مسابقه ندارند و عمدتاً از لحظات حساس جا می‌مانند. این ضعفی است که تبلور کامل آن در گزارش جواد خیابانی رخ داد تا جایی که صحنه گل عیسی آل‌کثیر را از دست داد.

عدم آشنایی با آداب هیجان

اینکه گاهی گزارشگران جوان مثل علیرضا دهقانی، نقطه طلایی گزارش را از دست می‌دهند، نابخشودنی است. اتفاق بدتر جایی است که گزارشگران باتجربه هم آداب هیجان را نمی‌دانند. باز هم از جواد خیابانی و پیمان یوسفی مثال می‌زنیم. یوسفی در بازی پرگل استقلال و الدحیل طوری گزارش کرد که گویی با یک مسابقه معمولی مواجه هستیم. درمقابل، عباس قانع مسابقه استقلال و الشرطه را به‌گونه‌ای گزارش کرد که گویا مهم‌ترین بازی جهان در حال برگزاری است!

هنوز بعضی گزارشگرها اسم بعضی بازیکنان را اشتباه می‌گویند. مثلا پیمان یوسفی در مسابقه استقلال و الدحیل نمی‌دانست کدام بازیکن‌ها تعویض شده‌اند و تقصیر را گردن کارگردان تلویزیونی می‌انداخت یا جواد خیابانی در صحنه پنالتی که نصیب پرسپولیس شد، نمی‌دانست چه اتفاقی رقم خورده.

در کنار همه ایراداتی که به عملکرد گزارشگران تلویزیون وارد است، مصاف آنها با برخی تیم‌ها هم ضعف بزرگی است. کاری که عباس قانع در مسابقه استقلال و الشرطه کرد مصداق همین اتفاق است. از آن‌سو مواجهه عجیب خیابانی با مسابقه پرسپولیس بار دیگر او را در مظان اتهام قرار داد که چون استقلالی است،‌ تعمداً بازی را بد گزارش کرده!

واقعیت این است که دست تلویزیون از داشتن گزارشگران محبوب و کاربلد خالی است. حتی اگر مزدک میرزایی بود و مشکل فردوسی‌پور حل می‌شد، باز هم مشکل جدی بود. در بزنگاه‌هایی مثل مسابقات آسیایی است که مشکل گزارشگری فوتبال در تلویزیون بیش از پیش به چشم می‌آید.

علاوه‌بر گزارشگرانی که نام بردیم، در این مدت گزارشگران جدیدی هم که به این عرصه وارد شده‌اند نتوانستند به شهرت و محبوبیت برسند. قدیمی‌ها مثل خیابانی، علیفر و یوسفی هم مدت‌هاست مخاطبان را نومید کرده‌اند. تلویزیون برگ برنده‌ای در اختیار ندارد و لذت تماشای فوتبال با صدای گزارشگر وطنی مدت‌هاست تجربه نشده است.