| |
شنبه ۲۹ ارديبهشت ۱۴۰۳ - ۱۶:۳۹
بروزرسانی ۳۶ دقیقه پیش
عادت کرده‌ایم همه چیز را گردن دیگران بیندازیم. همه مقصر هستند جز خود ما. حکومت، پلیس، پدر، مادر، دوست، همسر، زن، بچه. بیگناه ماجرا تنها و تنها ما هستیم.
دادگاه ما همیشه یک پیروز دارد آنهم خود ما هستیم. اتوبوسی در جاجرود به دره افتاد و باعث مرگ 11 نفر شد. بعد از این ماجرا همه گفتند پس پلیس تو این مملکت چی کار می‌کنه؟ این چه وضع اتوبوس‌هاست؟ جاده که نیست قتلگاه!
همه اینها رو گفتیم اما فراموش کردیم مقصر اصلی این حادثه وحشتناک راننده اتوبوسی بوده است که به خاطر پول بیشتر چشم خود را بر خرابی ترمز اتوبوس بسته و دل به جاده زده است.
راننده می‌دانسته است که سوار بر اتوبوسی است که دچار اشکال است اما تصمیم به حرکت می‌گیرد. او احتمالا با خود گفته است « حالا می‌ریم، ببینم چی میشه» و استارت زده است. بدون اینکه فکر کند جان حداقل 30 مسافر در گرو رانندگی اوست.
این نمونه‌ای از یک حادثه است.واقعا بیایید کلاهمان را قاضی کنیم. در حوادثی که در ماه‌های اخیر برای دو کودک اتفاق افتاد. مقصر فقط قاتل‌ها بودند؟ آیا خانواده این دو کودک تقصیری نداشتند؟ کوتاهی از آنها در نگهداری از فرزندان خود روی نداده است؟
آری، گاهی خودمان مقصر هستیم. همیشه نباید تقصیر را به گردن دیگران بیندازیم.
حکومت وظیفه تامین امنیت مردم را به عهده دارد اما این باعث نمی‌شود که ما چشممان را بر روی تمام اتفاقات ببندیم. پلیس که نمی‌تواند در همه کوچه‌ها در همه مغازه‌ها و در همه خیابان‌ها حضور داشته باشد.
بگذارید در آستانه مهر و بازگشایی مدارس مثالی دیگری برایتان بزنم. همه ما تقریبا نمره بد در کارنامه خود داریم. این نمره بد برای برخی زیر 10 است و برای عده‌ای دیگر از 16 یا 17 و البته انگشت شماری زیر 18 و یا 19. اما متفق القول همه بر این باور هستیم که نمره را با ما نداده‌اند. معمولا قبول نمی‌کنیم ما نتوانستیم نمره بگیریم نه اینکه معلم به ما نمره نداده است.
همه می‌دانیم پراید خودروی امنی نیست. اما در اتوبان یا جاده پا را روی گاز می‌گذاریم و با 180 کیلومتر سرعت رانندگی می‌کنیم. وقتی حادثه‌ای هم اتفاق می‌افتد سریع گناه را به گردن پراید می‌اندازیم. شاید اگر با 100 کیلومتر در ساعت رانندگی می‌کردیم هیچگاه دچار حادثه نمی‌شدیم. بازهم می‌گویم پراید خودروی امن و مطمئنی نیست.
بازی‌های فوتبال را دیده‌اید. تیمی وقتی برنده میشود سرمربی چنان از اندیشه‌ها و تاکتیک‌های خود سخن می‌گوید که گویی فاتح شطرنجی نفس گیر شده است. اما همین مربی وقتی می‌بازد اولین کسی که مقصر است داور است.
در یک اتفاق تلخ عوامل زیادی نقش دارند. نمی‌شود به صورت 100 درصد یک نفر و یا یک سیستم را مقصر معرفی کرد. هرکسی باید سهم اشتباه خود را قبول کند.
تا وقتی کسی هست که ما تمام حوادث را به گردن او بندازیم تا خود را تبرئه کنیم نمی‌توان امید داشت که جامعه به سوی جامعه آرمانی پیش برود. باید این عادت را ترک کنیم و تلاش کنیم اولین کسی که قرار است در دادگاه محاکمه کنیم خودمان باشیم تا بعد نوبت به دیگران برسد.
باور کنیم اگر خودمان را اصلاح کنیم جامعه اصلاح خواهد شد.
منبع: عصرایران_مصطفی داننده
