«توقع داریم ورود هر ایرانی پناهنده و مهاجری به اروپا، ارج نهاده
شود و با او شبیه به شهروندان درجه یک برخورد کنند اما از پذیرش مردم
جنگ‌زده افغانستان در زندگی روزمره خود طفره رفته‌ایم.»
یکشنبه ۲۱
فروردین پسری ۱۷ ساله در ورامین، ستایش، دختر همسایه افغانستانی‌شان را که
هنوز شش سال بیشتر ندارد به خانه می‌برد و پس از رفتار شیطانی با او، با
ضربات چاقو وی را به قتل رسانده و در وان حمام بر رویش اسید ریخته تا از
بین برود اما چون جسد به طور کامل از بین نرفت، از دوستش یاری می‌طلبد.
دوست وی با توجه به ابعاد جرم، ماجرا را با پدر خود در میان گذاشته و پدر
هم با یکی از معتمدین محل و نهایتا بدون کمترین تردیدی به پلیس خبر
می‌دهند. پلیس هم هنگام مراجعه به خانه، هم باقیمانده جسد را پیدا می‌کند و
هم قاتل را دستگیر.
منیژه حکمت، کارگردان سرشناس سینما در متنی درباره مرگ دردناک" ستایش" نوشت:
«نمی‌دانم
شما ماجرای تلخی را که برای دختربچه مهاجر سرزمین افغانستان اتفاق افتاده
شنیده‌اید یا نه؟ تجربیاتی که در زمینه تهیه آثاری چون «زندان زنان» داشتم
این نکته را به من یادآوری می‌کند که بدترین شکل خشونتی که یک انسان
می‌تواند به انسان دیگری روا دارد، تجاوز جنسی است و قطعا این پرونده به
دلیل رخ دادن چنین میزان خشونتی، در دادگاه‌های عالی بررسی خواهد شد اما
وظیفه ما ایرانی‌ها در برابر میهمانانِ جنگ‌زده‌مان چه خواهد شد؟
شهروندان
کشور افغانستان سال‌هاست که میهمان ما ایرانی‌ها هستند اما در همین
سال‌ها، گاهی شاهد بوده‌ایم که حق میهمان‌نوازی را زیر پا گذاشته‌ایم و به
شکلی به حیات آنها تجاوز اجتماعی کرده‌ایم. آنها در جامعه ما پذیرفته
نشده‌اند، اجبارا به حاشیه شهرهای شلوغ پناه برده‌اند و با این که زبانمان
یکی است، هنوز با آنها پیمان دوستی نبسته‌ایم. اگر چه توقع داریم ورود هر
ایرانی پناهنده و مهاجری به اروپا، ارج نهاده شود و با او شبیه به شهروندان
درجه یک برخورد کنند اما از پذیرش مردم جنگ‌زده افغانستان در زندگی
روزمره خود طفره رفته‌ایم، مهر «افغانی‌بودن» به پیشانی آنها زده‌ایم و
یادمان رفته وارد آوردن این همه فشار روحی چه آینده‌ای برای مهاجران
افغانستان در ایران رقم خواهد زد.
در طول این سال‌ها چند مطالعه
جامع و اساسی پیرامون وضعیت روحی، روانی و اجتماعی این گروه انجام
داده‌ایم؟ چقدر آنها که بخشی از فرهنگ بزرگ فارسی‌زبانان جهان هستند را
دوست داشته‌ایم و چون شهروندی عادی در جامعه ایران با آنها برخورد کرده‌ایم
که حالا در برابر چنین خبر تلخی، خودمان را به آن‌راه می‌زنیم؟
افغانستانی‌های
حاضر در ایران، آوارگان اجباری یک جنگ ناخواسته هستند، آنها دردشان را پیش
هم‌زبان‌هایشان آورده‌اند بلکه تسلایی بیابند، پس جمع‌های برادری را گسترش
دهید، نگذارید خشونت‌هایی این‌چنین، بارقه خشونت‌های متقابل را شعله‌ور
کند، انسان را بشناسیم، «انسان، بسی انسان را» و فارغ از رنگ و نژاد و مذهب
و زبان، یکدیگر را دوست بداریم. رفتارهای ما به‌عنوان میزبان شهروندان
مهاجر افغان، آینه‌ای برای رفتارهای فردای میهمانانمان خواهد بود.»
روشنامه
شرق
