به گزارش خبرداغ به نقل ازخبرآنلاین؛شسعید آقایی؛ نفس ها در سینه حبس شده بود. بعد باخت مفت در ست سوم و سرویسی که در امتیاز 25-24 توی زمین ما خوابید تا ست پوینت با سهل انگاری مدافعان عقب زمین ما، به سود صربستان غول کش رقم بخورد و حریف 2-1 پیش بیفتد. این یعنی غول کش جام یک گام بلند به سمت پیروزی برداشته بود و تیم جوان ما را یک گام به لبه جهنم حذف نزدیک شده بود. از سکوی ۲۱۷ تا کفِ زمینِ SM Mall of Asia Arena، یک‌صدا فقط «ایران» بود. بازیِ مرگ و زندگی؛ یا برد و پرواز، یا باخت و بلیتِ برگشت.
در این شرایط تنها یک تردستی می توانست تیم ما را از لبه جهنم به بهشت پرتاب کند. آقای تردست اما کنار خط ایستاده بود. با صورت مصمم اما سنگی؛ با یک تخته شاسی در آغوش و یک چهره دژم. مردی که فریادهای گاه و بیگاهش و حرکات دستش در کنار خط گویی به پسران جوانش اکسیری تزریق می کرد که غول کش جام را از پا در بیاورند.
ست چهارم که به سود ما تمام شد، با حریف چغر و بدبدن 2-2 مساوی بودیم اما موتور تیم ایران تازه روشن شده بود. آقای تردست یک انرژی نامیرایی به پسران بخشیده بود و از آنها تیمی شکست ناپذیر ساخت که باور کنند غول کش جام، کشتنی است.
ست رالی و سرنوشت ساز پنجم راحت تر از حد تصور تمام شد. تیمی که تا ست آخر پابه پای ما آمده بود، قافیه را باخت و مثل برف در آفتاب تموز آب شد. غول چراغ جادو اسیر شد چون تردست کنار زمین بود و به پسرانش نهیب می زد: شما برنده اید. نهیبی همراه با رمز و راز برد.
یک تردست چشم آبی که در همین مدت کوتاه حضورش در ایران ثابت کرده که مربی خارجی چه معنا و مفهومی دارد. مردی که یک تیم ورشکسته و ویران که به دست ناکاربلدها و بی کفایت هایی چون پائز و عطایی نابود شده بود، دوباره از نو ساخت. بدون فرصت کافی و بدون فوت وقت. مردی که براستی معنا و مفهوم یک خارجی طراز اول است. مردی که از کاه، کوه ساخت.
بعد از نمایش غرورآمیز در لیگ ملتهای والیبال حالا نوبت به رقابتهای قهرمانی جهان رسیده تا پیاتزا با پسرانش بدرخشد. ایران، برای دومین‌بار در جمع ۸ تیم برتر جهان. پرچم‌ها بالاست و ما برگشته‌ایم تا روزهای طلایی را دوباره روشن کنیم.
بله؛ مربی چشم آبی دوای درد است! مربی چشم آبی برابر تاجیکستان مساوی نمی کند، مربی چشم آبی به ازبکستان نمی بازد و در جام تفننی و بی اعتبار کافا دوم نمی شود، مربی چشم آبی نیمه مربیان را نمی بازد، مربی چشم آبی دروازه اش مقابل کره شمالی و قرقیزستان به توپ بسته نمی شد؛ مهمتر از همه مربی چشم آبی از بازی دادن به جوان ها و پدیده ها نمی ترسد و در چشم بر هم زدنی تغییر نسل می دهد تیم جدید می سازد و مدام با واژه دستمالی شده شیب تغییر نسل را به بعد حواله نمی دهد، مربی چشم آبی ستاره های پوشالی بی مصرف که مدتهاست تاریخ مصرف آنها به سر رسیده و حتی هیچ تیم باشگاهی هم آنها را نمی خواهد را به تیم ملی دعوت نمی کند، مربی چشم آبی بازیکن 36 ساله را دوباره به تیم ملی باز نمی گرداند، مربی چشم آبی از هیبرید فورمیشن ساختگی حرف نمی زند و بیشتر کار می کند و البته مربی چشم آبی تیمی را می سازد که به آن افتخار می کنیم و به آن می بالیم.
بله آقای قلعه نویی؛ مربی چشم آبی دوای درد است. این فوتبال مربی چشم آبی می خواهد. یکی مثل پیاتزا تا با تردستی تیم ملی فوتبال را بسازد.
