نماز جمعه سیزدهم مهر ۱۴۰۳ شاید یکی از جامعترین نمازجمعههای تاریخ باشد. هم امامش جامعالشرایط بود؛ هم اجتماعش جمع بسیاری از سلایق و حتی عقاید بود، بهنحویکه جمع معتنابه بهاصطلاح نماز اولی بودند؛ هم مخاطب خطبههایش جمع بین ایرانیها و غیر ایرانیها بود؛ هم اقامه عزا بود، هم اقامه نماز بود، هم اقامه مانور اقتدار و تجدید بیعت با امام؛ خطبهها و عمل آن روز، هم عبادی بود هم سیاسی بود و هم نظامی بود.
حضرت امام خمینی رضواناللهعلیه در باب نماز جمعه فرمودند: «یکی از مهمترین چیزهایی که در این انقلاب حاصل شد قضیه نماز جمعه است.» فرموده امام راحل به اینچنین نماز جمعهای تطبیق تام دارد. نمازی که هزاران کارکرد و ثمره دارد.
اما رنگ این نماز، غیر از همه نمازهای دیگر بود؛ بعد از یک عملیات غرورآفرین و دشمنشکن و البته بعد از تهدیدهای گوناگون دشمن بیرحم و بیچارچوب در نبردها، امکان بروز و ظهور خطر وجود داشت. چند روز قبل از جمعه، اعلام میشود که ولی فقیه و نایب امام زمان حفظهالله، امام جمعه این هفته هستند. غیر از شجاعت حیدری ایشان که دیگر بر هیچ آزادهای پوشیده نیست، جمع میلیونی مردم صبور و بصیر ایران اسلامی بار دیگر ممتاز بودن این امت را به رخ کشید.
یک روزگاری اهل کوفه و بصره، امام زمان خویش را دعوت کردند و درخواست شتاب ایشان برای امامت داشتند؛ امام، فرستاده و نایب خودشان، جناب مسلمبنعقیل را فرستادند و وقتی عرصه سخت شد و تهدیدها عیان گشت، نماز جماعت مسلم، غریبانه تمام شد و سفیر امام در شهر، تنها و مظلوم ماند و درنتیجه امام و یارانش نیز مظلومانه شهید شدند. اما امروز نایب امام عصر در بین ماست؛ تهدید و فشار و ارعاب هم هست؛ این جمعیت میلیونی آمده و با مسلم زمان تجدید میثاق کردند تا تمرینی باشد برای آن عهد بزرگ. نقل است که در زمان مسلم، زنان کوفه، مردانشان را از همراهی با مسلم باز داشتند و مادران، فرزندانشان را از حمایت مسلم منع میکردند تا مبادا آسیبی ببینند.
اما اکنون شیعیان حسینبنعلی علیهماالسلام، خود و زن و فرزندان با هم برای بیعت میآیند و لشکر صاحبالزمان را شکل میدهند.
آری؛ مسلم امروز تنها نیست؛ و این بهترین خبر است برای هر کسی که چشمانتظار مهدی موعود است. جماعتی که نایب امام را در سختیها و شدائد، تنها نمیگذارد به طریق اولی امامش را تنها نخواهد گذاشت. باشد که باشیم و نماز جمعهای به امامت حضرت بقیةاللهالاعظم ارواحنافداه را اقامه کنیم و در رکاب ایشان توفیق سربازی و شهادت یابیم.
نویسنده: مسعود پیرهادی