روزنامه شرق نوشت:طبیعی است، مجلسیکه پژواک صدای ملت باشد در دعوای حجاب، یک تبصره را 70 ماده نمیکند. در برابر تورم کمرشکن و گرانیها و تنگناهای معیشتی مردم، دولت را بازخواست میکند، نه آنکه پیشنهاد دولت برای بودجه سالانه رسانه ملی را هشت برابر کند یا سیل بودجه را روانه نهادهای متعدد فرهنگی بیخاصیت سازد و به ریش مردم بینوا بخندد.
نباید کاری کرد که بگویند تلاش ملت ایران در مشروطه و انقلاب اسلامی با چند انتخابات اخیر به باد داده شد. تنزل سطح کیفی مجلس، در کنار ابداع شوراهای موازی تقنینی و شورای نگهبان دوم، خلاف آرمانهای صدر انقلاب و تحقق مردمسالاری است.
اگر از موضع حاکمیت بنگریم، بسیاری از مسیرهای موازی که به تقنین و تحقیر مجلس برآمدهاند، لابد پاسخی به این تنزلهای نمایندگان است.
در نظام پارلمانی بدون نظام حزبی، هر نمایندهای در پی آن است که بتواند برای حوزه انتخابیه خود و رأیدهندگانش، بیشترین امکانات را بگیرد؛ فارغ از آنکه چه پیامدی برای کشور یا حتی شهرش دارد. پس مسئله ساختاری است؛ نه فقط عدم احراز صلاحیتهای فردی بلکه تقصیر سیستم در عدم پذیرش نظام حزبی است.
در خصوص بحث نظارت هم قرار بر آن بود که شورای نگهبان، مراقبت کند تا دولت انتخاباتها را به نحوی برگزار نکند که صرفا افراد نزدیک به خودش رأی بیاورند و ابزار نظارت بر دولت و توازن قوا نسبت به یکدیگر ناکارآمد شود.
هدف طبیعی مؤسسان این بود که شورای نگهبان به دادخواهی کسانی رسیدگی کند که دولت در حق انتخابشدن یا انتخابکردنشان اجحافی روا داشته است اما شوربختانه چنین نشده بلکه سرکنگبین صفرا فزوده و خود ابزار مهندسی شده است و نتیجه و میوه آن هم شرایط فعلی کشور ماست.
آن مجلس که نماینده مردم باشد، چشم بر ویژهگزینی و خالصسازی در نظام اداری و دانشگاهها چشم برنمیبندد بلکه با وضع قاعده به کمک آنها میرود.
رسانههای ارتباطجمعی و تریبونداران بهمثابه صدای مردم، وظیفه دارند به حکمرانی کمک کنند تا انحراف از آرمان اراده اکثریت و تنزل و زوال جایگاه پارلمان را به چالش بکشند و مردم را با مضرات دورزدن مجلس و توسعه مسیرهای موازی قانونگذاری آگاه سازند.
رسانهها باید حاکمیت را به پذیرش نظام حزبی و انتخابات حزبی مبتنی بر برنامه و پاسخگویی بعد از اتمام دوره قانع کنند. نهاد پارلمان باید همانگونه که مؤسسان جمهوری اسلامی در قانون اساسی نوشتهاند، قدرتمند، نماینده راستین شهروندان و نماد خرد جمعی بماند و قاطبه ملت احساس کنند، نهادی وجود دارد که خواست آنها را فریاد میزند و در برابر قدرت، پشت و پناهشان است.