به گزارش خبرداغ به نقل از روزنامه رسالت ،ایران و طالبان، وارد رقابت بر سر منابع آب‌شده‌اند و طرف مقابل، قواعد بین‌المللی و معاهده ۱۳۵۱ را رعایت نمی‌کند. خوب یا بد، جبر جغرافیایی باعث شده با کشوری همسایه شویم که حاکمیت آن مرتب در تغییر و روزگار آن دستخوش جنگ داخلی و خارجی و کودتاست. به نظر می‌رسد حتی اگر طالبان امروز، با طالبان دو دهه پیش تفاوت کرده و دیگر چندان در راستای منافع آمریکا و غرب نیست، اما در زمینه رعایت مسائل حسن هم‌جواری، حکومت مسئولیت‌پذیری نیست.
طالبان یا هر گروهی که بر افغانستان مسلط شود، طبیعتا در حوزه‌هایی که منابع، محدود و مشترک و مصارف رو به تزاید است، با ایران تضاد منافع خواهد داشت. مسئله آب هیرمند و تبعات آن، در رأس این موارد است.
چندی پیش، رئیس‌جمهور محترم در سفر به جنوب شرق ایران، با ادبیاتی صریح به مسئولان افغانستان اخطار کرد سهم ایران از آب هیرمند را بپردازند. هرچند در پی این تهدید، کارشناسان ایرانی به افغانستان اعزام‌شده و از برخی نقاط بازدید کردند، اما برخی نقطه‌های حساس نیز از چشم آن‌ها دور نگه‌داشته شد و دولتی که به خلاف معاهده ۱۳۵۱، چند جا آب هلمند را منحرف کرده، با صدور بیانیه‌ای همچنان سعی کرد افکار عمومی را از عدم پرداخت حقابه به مردم سیستان و بلوچستان دور نگاه دارد. طالبان مدعی است آبی وجود ندارد که به سمت ایران جاری شود اما اجازه بازدید از مخازن برخی سدها را هم نداده است. افغانستان، مشکل را متوجه خشک‌سالی و نبود باران دانسته و وعده داده هرگاه شرایط آبی مناسب بود، آن را در بستر هیرمند جاری می‌کند.
ما به وعده‌های توخالی طالبان اعتمادی نداریم و می‌دانیم از این وعده‌ها، آبی برای مردم جنوب شرق ایران گرم نمی‌شود، اما به وعده رئیس محترم جمهور اعتماد داریم. راه‌حل را هم استفاده از ابزارهای سخت و خشن نمی‌دانیم اما حالا که طالبان دوست دارد بازیگر بد و عنصر نامطلوب منطقه ما باشد، باید با تمام اهرم‌های منطقه‌ای و بین‌المللی مورد فشار قرار گیرد.نویسنده: سیدمحمد بحرینیان
