| |
جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳ - ۰۸:۴۰
بروزرسانی ۱ روز پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از روزنامه رسالت ، امسال هم ایام شهادت سردار دل‌ها، با حماسه‌ها و جلوه‌های ماندگار گوناگون به پایان رسید. جلوه‌هایی که تحت تأثیر هیچ‌یک از اوضاع‌واحوال کشور قرار نگرفت. نه آلودگی هوا بر آن غباری نشاند، نه نارسایی اعصاب‌خردکن اینترنت جلوی آن را گرفت، نه افسارگسیختگی تورم و نه التهابات اجتماعی که تازه به مرحله نقاهت رسیده است. بااینکه عشق حاج قاسم معجزه‌وار بر این‌همه مشکل و دغدغه غالب میشود، باید مراقب بود تا سرمایه‌های معنوی جامعه تبدیل به پشت‌گرمی کم‌کاران نشود. کم‌کاری، ترک فعل، سوء مدیریت و حتی مشکلات طبیعی، ممکن است به سرمایه اجتماعی آسیب برساند. این آسیب را نباید با محبوبیت سرمایه‌های اجتماعی جبران کرد. نه باید و نه می‌توان! مردم گاهی از نوع حکمرانی دلگیر و ناراحت‌اند و در این هنگام، استدلال و صغری و کبری نمی‌تواند کارگر باشد. هزار هم که بگوییم حاج قاسم در وصیت‌نامه خود نوشت جمهوری اسلامی حرم است. مردمی که دلگیرند با این جمله دلگیریشان رفع نمی‌شود؛ بلکه چه بسا از قهرمان محبوب خود هم دلگیر شوند. وقتی میل و دل ما حاضر به پذیرش چیزی نباشد؛ تلاش‌های عقلی و فکری بی‌فایده است. حاج قاسم در وصیت‌نامه الهی، ملی، سیاسی و ولایی خود؛ پیش‌ازاین جمله نوشته: «ایران حرم است». خطاب این جملات ازقضا بیش از آن‌که به مردم باشد، به مسئولین است. اگر معامله مسئولان با ایران اسلامی مثل سردار شهید، همچون معامله با یک حرم باشد؛ مردم هم با جمهوری اسلامی معامله یک حرم را خواهند داشت. همان‌گونه که دیدیم در این روزها با مزار او معامله حرم را داشتند! خرج کردن از سرمایه ایدئولوژیک باعث افزایش سرمایه اجتماعی نمی‌شود؛ بلکه شاید آن سرمایه معنوی را هم کمی آسیب برساند. مردم اهل تفکیک‌اند و معتقدند حاج قاسم از جنس دیگری بود؛ نه‌تنها مرد عمل بود بلکه با سخنش هم مردم را نمی‌آزرد؛ مردم هم حساب او را تفکیک می‌کنند. حاج قاسم قبر خود را ساده خواست؛ اما مردم نمی‌توانند در روز شهادتش از گلزار شهدای کرمان یک کربلا نسازند. چه بود آن جلوه‌های عجیب‌وغریب کرمان؟ 
