نتیجه بیان مطالبات کادر درمان؛ حکم تعلیق پرستار معترض مشهدی از سوپروایزری ابلاغ شد

منصوره رنجبر، سوپروایزر بیمارستان پاستور در تجمع صنفی ۱۱ تیرماه پرستاران خطاب به مسئولان بیمارستان گفته بود «برخی همکاران ما پدر و مادرشان را در کرونا از دست دادند، اما وزارت بهداشت ۱۰۰ تا تک تومانی هم خرج حتی درمان پرسنل نکرد. هزینه‌های درمانشان را خودشان پرداخت کردند. انتظار دارم من که با تمام وجود در بیمارستان حاضر می‌شوم و بارها و بارها فرزندم را رها کردم تا به بیمارستان بیایم، شما به‌عنوان پدر من زمانی که می‌خواهید حقوق را برای پرداخت‌ها تایید کنید، بگویید من نمی‌توانم. یک بار با حقوق ما زندگی کنید تا بدانید ما چه می کشیم».

او همچنین در مصاحبه‌ای جداگانه، از مالیات‌های غیرقانونی و خارج از ضوابطی که از پرستاران اخذ می‌شود انتقاد کرد. موضوعی که علیرضا صداقت رئیس سازمان نظام پزشکی مشهد هم آن را تایید و با اشاره به اعتراض پرستاران مجموعه پاستور اظهار کرده بود: اتفاقی که اخیرا در یکی از بیمارستان‌های خصوصی مشهد رخ داده به دلیل ضرایب مالیات دریافتی بوده، البته نه تنها برای نظام پرستاری، بلکه برای پزشکان و تمام کارکنان بخش‌های دولتی به ویژه علوم پزشکی نیز این اتفاق رخ داده است. پرستاران طیف بسیار زیادی با درآمدهای متوسط را شامل می‌شوند که کم کردن این اعداد از فیش حقوقی آن‌ها مشکل‌ساز است.

انتقادهای سوپروایزر بیمارستان پاستور به وضعیت معیشتی پرستاران، باعث شد تا پایان ماه هم سر سمت قبلی خودش باقی نماند. بهروز افتخارزاده، رئیس این بیمارستان در نامه‌ای که بیست و نهم تیر ماه ابلاغ کرده است، منصوره رنجبر را از مسئولیت سوپروایزری معلق کرده و او را در اختیار دفتر پرستاری قرار داده است.

محمد شریفی مقدم دبیرکل خانه پرستار ایران با ابراز تاسف نسبت به تعلیق سوپروایزر بیمارستان پاستور مشهد از کار و با بیان این که پاسخ مطالبه‌گری، حذف و تنبیه نیست در فضای مجازی گفت: به دلیل چنین تصمیماتی در سطوح بالا است که امروز می‌بینیم خانم منصوره رنجبر، سوپروایزر مجموعه پاستور که یازدهم تیرماه مطالبات به حق همکارانش را مطرح کرد از کار معلق می‌شود.

شریفی مقدم نوشت: مجموعه‌های خصوصی یک فرد را قربانی می‌کنند تا سایر نیروها حساب کار دستشان بیاید. تعلیق سوپروایزر مجموعه، هیج معنی دیگری جز این ندارد. این یکی از مسائلی است که پرستاران سراسر کشور با آن مواجهند و چنین جوّی در سراسر کشور حاکم شده است. امنیت شغلی پرستاران از بین رفته است؛ به‌ویژه در بخش خصوصی، که افراد معمولا با قراردادهای یک ساله جذب می‌شوند و رؤسای مربوطه هر زمان خطری را احساس کنند، قرارداد را لغو می‌کنند. زمانی که مجموعه‌ها احساس کنند یکی از پرستاران یا پرسنل تحرکاتی دارد، سریعا عذرش را می‌خواهند و نیروی جایگزین وارد می‌کنند. این موضوع باعث می شود تا عدم احساس امنیت شغلی داشته باشیم.