به گزارش خبرداغ به نقل از ورزش مدیا: صعود آسیایی استقلال مبارک هواداران و فرهاد مجیدی؛ این شادی از ته دل حق آنهاست و حالا فرهاد فرصت بیشتری دارد که با تمرکز و فراغ بال، تیمش را بسازد و پیش برود. با این همه اما یک جمله او در آخرین نشست خبریاش توی ذوق میزند؛ جایی که سرمربی استقلال برای چندمین بار تکرار کرده: «من تنها بازیکن ایرانی هستم که دستم به جام قهرمانی این مسابقات خورده است.»
تنها اشکال این جمله، غرور کاذب و فخرفروشی غیرضروری گوینده آن نیست. ایراد بزرگتر جای دیگری است؛ آنجا که به جرات میتوان گفت هیچکدام از مربیان حرفهای دنیای فوتبال هرگز از افتخارات دوران بازیگریشان حرف نمیزنند. مربیگری یک کسوت دیگر است و ربطی به دستاوردهای دوران بازی ندارد. اگر مجیدی به عنوان یار قرضی العین امارات لیگ قهرمانان را فتح کرده و دویست بار هم به بهانههای مختلف در موردش حرف زده، ژاوی هرناندز چهار قهرمانیاش در اروپا را پشت در گذاشته و از صفر مطلق وارد دنیای مربیگری شده است. ژاوی که پادشاه اروپا بود در آسیا به اسارت درآمده و حالا در آستانه اخراج از السد است، اما کی دیدید که در کشاکش این بزنگاهها، آواز «من آنم که رستم بود پهلوان» سر بدهد؟ لوران بلان با تجربه قهرمانی در جامجهانی و جام ملتهای اروپا روی پله آخر گروه پرسپولیس قرار گرفت، اما لام تا کام در مورد پیشینه پرافتخارش حرف نزد، چون بدیهی است که این دو مساله ربطی به هم ندارند.
پپ گواردیولا به عنوان بازیکن و مربی قهرمان اروپا شده، اما در منچسترسیتی تا همین امسال گرفتار طلسم یکچهارم بود و هرگز شنیده نشد که برای قوت قلب دادن به تیمش، از افتخارات قبلی خودش حرف بزند. مربیان یاد میگیرند روی نیمکت، گذشتهشان را کنار بگذارند و بیادعا و خاموش وارد شغل جدید شوند. مجیدی اما هنوز در حال و هوای دیگری سیر میکند. دنیای او یک «من» بزرگ دارد، بقیه هم انگار سیاهیلشکرند. به اندازه جایگاه سرمربیگری در تیم بزرگ استقلال رشد کن آقای مجیدی!