بازگشت پرسپولیس به سیستم لوزی یا کم شدن یک مهاجم؟

به طور کلی پرسپولیس در بازی با السد میانه میدان را به حریفش واگذار کرده بود. توپ‌گیری‌های هافبک‌های دفاعی این تیم در چند صحنه نتوانست موجب پی‌ریزی حمله منسجم شود و دو هافبک کناری نیز بیشتر با تمایل به بازی در کناره‌ها، در انتقال توپ از کناره‌ها به محوطه جریمه ضعیف عمل کردند. در چنین شرایطی لازم بود که یکی از مهاجمان پرسپولیس عقب‌تر از دیگری در فضای بین دو هافبک کناری عمل کند که این وظیفه را نه تنها در بازی‌ مقابل السد که در بازی‌های لیگ نیز منشا انجام می‌دهد. اما منشا همواره با یارگیری مستقیم مواجه بوده و اغلب کار سختی برای پاس دادن و یا پیش رفتن به سمت دروازه حریف دارد. بنابراین حضور یک هافبک بازیساز که قابلیت دادن پاس‌های تک‌ضرب را داشته و همچنین بتواند با تکنیک مناسب توپ را تحت پرسینگ حریف حفظ کند، ضروری به نظر می‌رسد.

اضافه شدن یک هافبک بازیساز می‌تواند به معنای بازگشت پرسپولیس به آرایش لوزی در خط میانی‌اش شود. آرایشی که حکم به استفاده از تنها یک هافبک دفاعی می‌دهد. اما بعید به نظر می‌رسد که برانکو بخواهد از هافبک‌های دفاعی تیمش بکاهد. او می‌داند که برای حفظ دروازه تیمش نمی‌تواند با یک هافبک دفاعی به مصاف حریفان آسیایی برود. چرا که چنین هافبک دفاعی آماده‌ای که بتواند یک‌تنه جلوی دفاع را پوشش دهد در اختیار ندارد. راه دیگر تغییر در ترکیب تیم، کاستن از تعداد مهاجمان تیم و به تبع آن دادن آزادی عمل بیشتر به هافبک‌ها یا همان وینگرهای راست و چپ است. بدین ترتیب پرسپولیس به آرایش چهار-دو-سه-یک که قبلا برانکو از آن در تیم ملی نیز استفاده می‌کرد باز می‌گردد. آرایشی که کیروش نیز در بازی‌های دشوارتر تیم ملی از آن استفاده می‌کند.

به نظر نمی‌رسد که برانکو به صرف باخت مقابل السد بخواهد آرایش و سیستمی که تقریبا یک فصل را با آن بازی کرده کنار بگذارد. برانکو مرد تغییرات ناگهانی نیست، بلکه پروسه تغییرات زیر نظر او به صورت تدریجی و با سرعت کم انجام می‌شود. اما بعید نیست که در آینده‌ای نزدیک باز هم آرایش بازبکنان پرسپولیس در زمین دچار تغییر شود.

فرتاک ورزشی