پیام پوتین به ایران در کنفرانس خبری مشترک با نتانیاهو / رئیس جمهور روسیه فقط به خواسته های نتانیاهو گوش داد، ولی هیچ قولی نداد

المانیتور نوشت: هفته ی گذشته،  بنیامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل مذاکراتی را با پوتین در اقامتگاه رئیس جمهور روسیه در سوچی برگزار کرد. این ششمین بار بود که این دو در دو سال گذشته دیدار می کردند.

به گزارش خبرداغ به نقل از  «انتخاب»؛ نتانیاهو به روسیه آمد تا نگرانی خود را از آنچه مقاصد ایران و حزب الله برای حضور دائمی در سوریه می خواند، ابراز کند.

اسرائیلی ها این روزها حسابی ذهنشان به این سئوال مشغول است که چه کسی نقشی کلیدی را در سوریه ی پساجنگ خواهد داشت.

سفر نتانیاهو در 23 اگوست چندین روز پس از سخنرانی بشار اسد در مقابل دیپلمات ها در دمشق انجام شد، جایی که او روسیه را در کنار ایران و حزب الله قرار داد و از این سه برای مبارزه علیه تروریست و نجات سوریه تشکر و قدردانی کرد.

ارتش سوریه و حزب الله در حال انجام یک عملیات نظامی موفقیت امیز علیه داعش در مرز سوریه و لبنان هستند. تحولات مثبت دیگری در جبهه های دیگر در جریان است. بنابراین در پشت پرده، چه کسی قادر خواهد بود ایران و متحدانش را به سمت درب خروج هدایت کند و چگونه؟ ایا پوتین می تواند در این مسیر کمک کند؟ جواب منفی است.

اندری کلشینکوف خبرنگار روزنامه کامرسانت در توصیف جلسه سوچی نوشت: پوین حتی اگر می خواست نیز کمکی به نتانیاهو نمی توانست بکند، جز  اینکه فقط به سخنانش گوش کند. او به سختی می تواند نفوذ ایران در منطقه را محدود کند. با این حال، به نظر برای پوتین، مشورت در مورد چنین موضوعات ژئوپولتیک جدی، خوشایند بوده است و از این نگاه، جلسه برای طرفین منفعت در برداشته است.

پوتین در کنفرانس خبری حاضر به اهظار نظر در مورد سخنان نتانیاهو علیه ایران نشد، و سعی کرد اظهاراتی کلی بر زبان آورد.

در واقع، این اقدام پوتین، پیامی روشن به تهران بود که مسکو موضع خود را تغییر نداده است. چندین ساعت بعد نیز، این موضع توسط واسیلی نبنژیا که سفیر روسیه در سازمان ملل است تکرار شد.

وی گفت: ما از موضع اسرائیل در مورد ایران اگاهیم، اما معتقدیم ایران نقش بسیار سازنده ای در سوریه ایفا می کند.

مسکو چندین سال تلاش کرد و جامعه بین المللی را به این رساند که ایران عضو برحق مذاکرات مربوط به سوریه است. البته نباید از این موضوع غافل شد که تهران رقیب جدی مسکو در سوریه از لحاظ نظامی، اقتصادی و سیاسی است. واقعیت این است که بدون ایران، سوریه با اوضاع بسیار سختی می توانست مواجه شود و دورنمای ثبات بسیار دست نیافتنی بود. مسکو این را خوب می داند.

در این میان نکته دیگری وجود دارد. امکان و احتمال مذاکره میان مسکو و تهران به شدت روی اعصاب واشنگتن است، آن هم دولت ترامپ که این روزها همواره بر وزنه روسیه در مذاکرات سوریه افزوده است.  جدا از آن، نفوذ روسیه بر روی ایران، البته اگر نفوذی داشته باشد، در این ماجرا بی مصرف است.

مسکو البته صادقانه موضع اسرائیل را بررسی می کند و در نظر دارد. به گفته ی رسانه های اسرائیلی، سفیر روسیه در تل اویو گفته است که بعد از پایان درگیری ها در سوریه، هیچ نیروی خارجی یا ایرانی نباید در سوریه بمانند. تنها مشکل کار البته این است که روسیه خود یک قدرت خارجی محسوب می شود و سیاسش در سوریه نه در وزارت خارجه بلکه در ریاست جمهوری و وزارت دفاع تنظیم می شود.

المانیتور در ادامه با اشاره به جلسه پوتین و نتانیاهو افزود: هیچیک از مسئولان نظامی در جلسه این دو حضور نداشتند. در کنار نتانیاهو، مدیر موساد، که گفته شده گزارشات سری و حساسی به پوتین در مورد ایران داده، حضور داشته است.

واضح و مبرهن است که اسرائیل و امریکا خواهان این تضمین هستند که هیچ پایگاه نظامی ایرانی در سوریه نباشد، این درحالیست که تهران نیز در مورد امریکا چنین نظری دارد. به نظر بعید می رسد که همگی به این نظر برسند که تنها قدرت خارجی حاضر در سوریه باید روس ها باشند. مسکو هم حاضر نیست پایگاه های خود در طرطوس و خمیمیم را از دست بدهد. کرملین اکنون به همه سخنان و گلایه ها گوش فرا می دهد اما به هیچکس قولی نمی دهد.

این بدین معناست که اسرائیل به هرانچه تاکنون نیز بدست اورده باید اکتفا کند و رضایت دهد. مسکو تقریبا نسبت به عملیات های اسرائیل علیه حزب الله در سوریه کور است اما زمانیکه رویارویی تمام عیار میان اسرائیل و ارتش سوریه میخواهد بوجود بیاید هوشیار می شود.

در هر حال، ایستادن میان اسرائیل و ایران به روسیه فضای کافی برای مانور می دهد. نیروهای حزب الله و شیعه ممکن است به عراق و لبنان بروند، البته تحت چند شرط. اولین و مهمترین شرط، ثبات سوریه و تضمین حفظ منافع ایران در این کشور خواهد بود. بعلاوه، تصمیم این گروه ها به ترک سوریه نباید پیروزی امریکا و اسرائیل تلقی شود. روسیه می تواند در این مورد نقش واسطه را ایفا کند اما در هر حال کشوری که باید با آن به توافق رسید، ایران است.