۶ فاجعه که می‌توانند زندگی انسان روی زمین را نابود کند+تصاویر

به گزارش خبرداغ به نقل از آفنتاب ،  زندگی در سیاره کوچک آبی ما تنها تا زمانی امن به نظر می‌رسد که بدانید در فضا چه می‌گذرد. این در حالیست که حوادث کیهانی می‌توانند سبب در معرض خطر قرار گرفتن انسان‌ها شوند. 

در ادامه به شش مورد از رویداد‌های ناگهانی کیهانی می‌پردازیم که می‌توانند سیاره زمین را تهدید کنند: 

خورشید به آن اندازه‌ای که ما فکر می‌کنیم ستاره‌ای صلح‌جو نیست. خورشید باعث ایجاد میدان‌های مغناطیسی قوی می‌شود که لکه‌های خورشیدی قابل‌توجهی را تولید می‌کنند که گاهی اوقات چندین برابر بزرگتر از زمین هستند. در نتیجه آن باد خورشیدی ایجاد می‌شود که جریانی از ذرات و پرتوهای دفع‌کننده را شامل می‌شود. اگر میدان مغناطیسی ایجاد‌شده تشدید شود می‌توان نورهای زیبای شمالی و جنوبی را  مشاهده کرد اما اگر این میدان قوی‌تر شود می‌تواند ارتباطات رادیویی را تحت تاثیر قرار داده و یا حتی سبب قطع برق شود. 

یکی از بزرگترین طوفان‌های خورشیدی مغناطیسی بر روی زمین در سال ۱۸۵۹ میلادی روی داده است. این رویداد کارینگتون نام گرفت و باعث ایجاد اختلال‌های بزرگ در تجهیزات الکترونیکی در مقیاس گسترده شد. حتی در صورتی که این پدیده در صورت بروز سبب از بین رفتن بشریت نشود می‌تواند برق و سیستم تهویه مطبوع و یا اینترنت را از بین ببرد. 

ما در حال حاضر به خوبی از خطرهای احتمالی سیارک‌ها برای انسان آگاهی داریم. می‌دانیم سیارک‌ها در انقراض دایناسورها نیز سهیم بوده‌اند. تخقیقات اخیر اما نشان می‌دهند که خطرات ناشی از سیارک‌ها در منظومه شمسی بیش از آن چیزی هستند که ما فکر می‌کردیم. در نقطه آغازین پیش‌بینی‌ها گمان می‌کردیم که برخی از سیارک‌های کوچکتر می‌توانند تهدیدی علیه ما باشند. اما اکنون مشخص شده است که سیارک‌های بزرگتر و نادرتری نیز وجود دارند. هر‌چند که آن‌ها نمی‌توانند برای همیشه زمین را غیر‌قابل سکونت و نابود کنند اما می‌توانتد باعث ایجاد سونامی‌، اتش‌سوزی‌های وسیع و دیگر بلالایای طبیعی شوند که به از بین بردن بشریت می‌انجامند. 

این تصور وجود دارد که زمین پس از آن‌که خورشید وارد فاز غول‌آسای سرخ شود نابود خواهد شد که ۷ میلیون سال از آن زمان تا امروز فاصله داریم. تخمین‌ها نشان می‌دهند که خورشید تا ۷.۷۲ میلیارد سال دیگر نابود خواهد شد. در آن زمان می‌توان تصور کرد که زندگی بر روی سیاره زمین نیز به پایان خواهد رسید. 

اما در برخی بررسی‌ها مشخص شده که انسان این مراحل پایانی را تجربه نخواهد کرد. زمین پیرتر می‌شود و همزمان با آن سردتر و بزرگتر خواهد شد. در آن زمان به یک غول ستاره‌ای به اندازه کافی بزرگ به اندازه زهر و عطارد تبدیل خواهد شد. در آن نقطه زمین ممکن است به امنیت برسد با این حال، خورشید می‌تواند بک باد خورشیدی بسیار قوی را ایجاد کند که از عمر زمین خواهد کاست. در نتیجه آن در حدود ۷.۵۹ سال سیاره ما به دور لایه‌های بیرونی ستاره در حال مرگ بسیار گسترش‌یافته خواهد چرخید و برای همیشه ذوب خواهد شد. 

طغیان بسیار قدرتمند انرژی به نام انفجارهای گاما را می‌توان در نتیجه سیستم‌های ستاره دوتایی (دو ستاره به دور یک مرکز مشترک) و انفجار‌های ستاره‌ای توضیح داد. این انفجار بسیار قدرتمند است چرا که در نتیجه تابش ناشی از یک ستاره می‌تواند به لایه ازن آسیب بزند و ما را نسبت به اشعه فرابنقش حاصل از خورشید آسیب‌پذیر سازد. ستاره‌شناسان یک سیستم ستاره‌ای را به نام دابلیو ار ۱۰۴ کشف کرده‌اند که می‌تواند میزبان چنین رویدادی باشد. این سیستم ۵.۲۰۰ تا ۷.۵۰۰ سال نوری دورتر از ماست اما این دوری به اندازه‌ای نیست که امنیت ما را تهدید کند. 

سحابی خرچنگ که در کهکشان راه شیری است در ارتباط با ۱۰۵۴ ابرنواختر ( پرجرم‌ترین ستاره‌های عالم که زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند) است که در ۶۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده‌اند. انفجارهای ابرنواخترها زمانی حادث می‌شود که یک ستاره به پایان عمر خود برسد که به طور متوسط هر ۱۰۰ سال یکبار در کهکشان راه شیری ما رخ می‌دهد. به احتمال زیاد  بار دیگر زمانی که آن‌ها به مرکز متراکم کهکشان راه شیری نزدیک می‌شوند روی خواهد داد و ما در حدود دو سوم از میانه راه آن دوره هستیم. در نتیجه، ما می‌توانیم انتظار یک ابر نواختر در زمان نزدیک را داشته باشیم؟

ستاره غول‌پیکر ابط الجوزا در صورت فلکی شکارچی عمرش به پایان می‌رسد که تنها ۴۶۰ تا ۶۵۰ سال نوری با ما فاصله دارد در نتیجه می‌توان انتظار وقوع یک ابرنواختر را در یک میلیون سال دیگر داشت و خوشبختانه،‌ ستاره‌شناسان تخمین زده‌اند که یک ابرنواختر دست‌کم نیاز به ۵۰ سال نوری دارد تا تابش آن بتواند به لایه ازن آسیب برساند. در نتیجه، به نظر می‌رسد که نباید خیلی زیاد درباره این ستاره‌ها نگرانی داشت. 

ستاره مراحل مختلفی از تکامل را طی می‌کنند؛ از جوانی تا پیری. در همین حال، یک ستاره سرگردان در مسیر خود از طریق کهکشان راه شیری ممکن است به خورشید ما نزدیک شود که می‌تواند با سنگی در کناره منظومه شمسی که منبع ستاره‌های دنباله‌دار است ارتباط برقرار کند. این موضو می‌تواند احتمال آن‌که یک ستاره دنباله‌دار بزرگ به زمین برخورد کند را افزایش دهد. 

خورشید، خود راهی را از طریق کهکشان راه شیری دنبال می‌کند که دارای بخش‌های کم و بیش متراکم گاز میان‌ستاره‌ای است و در حال حاضر ما در درون حباب کمتر متراکمی توسط یک ابرنواختر ایجاد‌شده به سر می‌بریم. باد خورشیدی و میدان مغناطیسی خورشیدی می‌تواند به ایجاد یک منطقه حباب مانند در اطراف منظومه شمسی ما به نام هلیوسفر کمک کنند که سپری میان ما و محیط میان ستاره‌ای است. هنگامی که ما این منطقه را در فاصله ۲۰ هزار تا ۵۰ هزار سال نوری ترک می‌کنیم هلیوسفر می‌تواند در مواجهه با زمین کمتر موثر باشد. ما احتمالا با افزایش تغییرات اقلیمی و آب و هوایی مواجه خواهیم بود که زندگی بشر را به چالش خواهند کشید.