اولین بازیگری هستم که نقش طنز پلیس بازی کردم

به گزارش خبرداغ به نقل از جام جم: یکی از این بازیگران، مجید شهریاری است که بازیگری را ازسال 68 با بازی در تئاترهای آزاد و در ادامه در آثاری مثل اخراجی‌ها، رسوایی، پله آخر، معراجی‌ها، باغ سرهنگ، متهم گریخت، خانه به دوش، سه درچهار، سه دونگ سه دونگ و‌ترش و شیرین، شش و بش، پنجاه کیلو آلبالو و ساختمان پزشکان حضور داشته است.

شهریاری توانایی بازی در قالب هر نوع نقشی اعم از دکتر در ساختمان پزشکان، بنگاهی (سه دانگ سه دانگ)، راننده کامیون (شاهگوش) و غیره را دارد.

بازیگری که پیشینه تئاتریش کمک کرده است با تسلط نقش‌های کمدی را با تکیه برکار بداهه ‌بازی کند و با برخی از کارگردان‌های طنز مثل رضا عطاران، سعید آقاخانی و سروش صحت همکاری داشته است.

نمایش کمدی قصر زرین به کارگردانی محمدحسن غمخوار و تهیه‌کنندگی مهدی محبی نیز از تجربیات موفق تئاتری شهریاری محسوب می‌شود.

شهریاری سوای بازیگری از مداحان اهل بیت هم هست. با این بازیگر در باره نقش‌های کمدی و شخصیت‌های متفاوتی که در قاب کوچک تلویزیون بازی کرده است،گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.

بیشتر علاقه دارید نقش‌های طنز و کمدی بازی کنید یا نقش‌های جدی؟

طنز را خیلی دوست دارم، اما نقش‌های جدی را هم می‌توانم بخوبی نقش‌های طنز بازی کنم.

این نظریه را که طنز باید به صورت ژنتیکی در وجود یک بازیگر وجود داشته باشد‌ تا بتواند نقش کمدی را بازی کند‌ چقدر قبول دارید؟

خیلی از کارها را می‌شود با تمرین و ممارست به دست آورد، اما بازیگر کمدی شدن نیاز به خمیرمایه دارد و باید در خون آدم باشد. کمدی امر ذاتی است و نه اکتسابی. خیلی وقت‌ها پدر و مادری سراغ من آمده‌اند و گفته‌اند پسرمان خیلی بامزه است و در مهمانی‌های فامیلی با جوک گفتن سر همه را گرم می‌کند. آیا می‌توانید کاری کنید که بازیگر بشود؟ همه فکر می‌کنند جوک بلدند می‌توانند بازیگر کمدی بشوند.

به چه دلیل عامه مردم تصور می‌کنند بازیگری کار سهل و آسانی است؟

مهم‌ترین دلیلش وجود همذات‌پنداری مخاطب با قهرمان سریال یا فیلم‌هایی است که می‌بیند. مخاطب جوان‌تر پای تلویزیون می‌نشیند و در درونش خودش را در قالب این شخصیت‌ها می‌بیند و با خودش می‌گوید من هم می‌توانم براحتی این‌طوری جلوی دوربین بازی کنم. طبق آمارهای تائید شده بازیگری، کارگر معدن و جوشکاری زیر آب جزو سخت‌ترین مشاغل دنیاست. ممکن است به لحاظ فیزیکی بازیگری کار سختی نباشد، اما روح و روان شما را درگیرخودش می‌کند. همه از پنج حس‌شان استفاده می‌کنند. بازیگر باید در کارش از حس ششم نیز استفاده کند.

یکی از تجربه‌های جدی موفقتان در قالب یک نقش خاکستری در سریال زمانی برای عاشقی رخ داد...

بله، در سریال زمانی برای عاشقی محمدحسین لطیفی در نقش فرش فروش را که نقش اصلی داستان با بازی فرهاد قائمیان است بازی کردم. این شخصیت تحت تاثیر ماه محرم قرار می‌گیرد و آدم دیگری می‌شود در اصل این سریال تاثیر‌گذاری ائمه اطهار را در رفتار و منش آدم‌ها ‌ نشان می‌دهد و ازجمله نقش‌های جدی‌ام بود که دوستش دارم.

فکر می‌کنید چه میزان از توانایی شما در بداهه‌کاری به سابقه تئاتری‌تان مربوط است؟

26 سال بازی در تئاتر بداهه را در من پرورش داد. در تئاتر من در بازی صحنه حتی به بازیگران روبه‌رویم هم در ارائه بداهه کمک می‌کنم و البته حضور نزدیک تماشاگر به شما انرژی مثبت می‌دهد تا کارتان را به نحو احسن ارائه کنید. در فیلم تلویزیونی ثبت باسند برابر است تنها در یک سکانس بازی داشتم. تدوینگر کار به من گفت موقعی که کار تدوین این فیلم را شروع می‌کنم. یکی از سکانس‌های مهم بازیگریش سکانسی است که من بازی داشتم. در فیلم شیش و بش که با محمد‌رضا گلزار و امین حیایی همبازی بودم، نقش یک سمسار را به عهده داشتم و بخوبی توانستم از قابلیت‌های بازی‌ام در کمدی استفاده کنم و در صحنه‌های سه نفره با گلزار و حیایی صحنه‌های خنده‌داری شکل گرفت.

آیا صرفا به بازی حسی اعتقاد دارید یا از تکنیک در بازیتان استفاده می‌کنید؟

من از حس و تکنیک توامان استفاده می‌کنم. در یکی از کارهایم در اوج خنده در یک صحنه‌ تراژیک اشک از چشمانم سرازیر شد. نمایش این دو حس متفاوت با استفاده از تجربه و تکنیک به وجود می‌آید.

در چند سریال نقش پلیس را خوب بازی کرده‌اید...

در سه در چهار مجید صالحی در نقش یک افسر عالیرتبه اداره پلیس که بسیار با‌هوش است بازی کردم و نقش جذابی بود‌. به نوعی من اولین بازیگری هستم که در تلویزیون نقش پلیس را طنز بازی کردم. در یکی از سریال‌ها بازیگری را برای ایفای نقش پلیس انتخاب کرده بودند که ظاهر جدی و عبوسی داشت. سردار رادان که در آن دوران رئیس پلیس بود، گفت «ما دیگر پلیس تلخ و عبوس نمی‌خواهیم و باید چهره پلیس مردمی و منعطف‌تر نشان داده شود و از بازیگری که در سه در چهار نقش پلیس بازی کرده، استفاده کنید.» من زیر و بم نقش پلیس، خط قرمز‌ها و دیگر خصوصیاتش را می‌شناسم و در بازی‌ام بجا و در زمان مناسب از آنها استفاده می‌کنم . البته مدتی است که دیگر نقش‌های پلیس را بازی نمی‌کنم .

بازی کردن با کارگردان‌هایی مثل عطاران، سروش صحت و مجید صالحی که تجربه بازیگری هم دارند برای شما چگونه بود؟

تجربه خوبی است، زیرا کارگردانی که جلوی دوربین بازی کرده است . تمام حس‌های بازیگرش را درک می‌کند و با او همراه و همدل است. در خانه به دوش، متهم گریخت و‌ ترش و شیرین با رضا عطاران همکاری داشتم. او در شرایط سخت تولید سه کار که به صورت فشرده برای پخش در ایام ماه رمضان و عید آماده می‌شد با ایجاد یک جو خوب به بازیگرانش کمک می‌کرد تا کارشان را درست انجام بدهند. با شاهد احمد‌لو هم چند تجربه کاری داشتم و او هم درک درستی از موقعیت‌های بازیگرش دارد.

قبل از بازی در سریال آقا و خانم سنگی که نقش پدر خانواده را بازی کردید، به نظر می‌رسد کمتر این نوع نقش‌ها را بازی کرده بودید...

برای من این نقش تجربه خوب و موفقی بود. البته طبیعی است هر چقدر سن بازیگر بالاتر می‌رود نقش‌های متناسب سن و سالش را باید بازی کند و برای من هم چنین اتفاقی رخ داد و در این سریال نقش یک پدر شهرستانی را بازی کردم و الان دیگر من نمی‌توانم نقش تین ایجر بازی کنم ( باخنده).

در فیلم تلویزیونی بدهکاران به بهشت نمی‌روند هم در نقش یک پدر خانواده کمی حسابگر که جنسش شیشه‌خورده دارد بازی جذابی ارائه کردید...

این کار طنز بود و بازیگران طنزی مثل علی صادقی در آن بازی داشتند. این پدر خانواده تلاش می‌کند به هر قیمتی دخترش را به عقد پسر دکتر مستاجرش دربیاورد و گریمم هم خیلی خاص و ویژه بود. در سریال باغ سرهنگ فلورا سام که نقش یک مباشر املاک بدجنس را بازی کردم، با وجود این‌که جنس کار کمدی بود، من در قالب جدی تلاش کردم بازی متفاوتی داشته باشم و نکته جالب دیگرش هم این بود من که بازیگر طنزم باید جدی بازی می‌کردم و دیگر بازیگران که بازیگران نقش‌های جدی در تلویزیون بودند باید طنز بازی می‌کردند. من هم شیطنت می‌کردم و در عین حالی که نقش جدی بود، اما با جنس بازی‌ام شیرینش کردم.

در حال حاضر چه کارهایی را آماده نمایش دارید؟

در نمایش کمدی دلاک‌باشی به کارگردانی حمید ساعتچی که در تماشاخانه سینما - بلوار‌کشاورز در حال اجراست، بازی دارم.

سینمای ایران محافظه‌کار است

علاقه دارم نقش‌های متفاوتی را تجربه و بازی کنم. یک روز کیومرث پوراحمد به من گفت «تلاش کن در یک نقش کلیشه نشوی.» متاسفانه سینمای ایران محافظه‌کار است و کمتر فرصت چنین کاری به من می‌دهد و به‌طور مثال تا یک نقش پلیس را بازی می‌کنم، دیگر نقش‌ها هم در قالب همین کاراکتر پلیس به من پیشنهاد می‌شود و دوستان کارگردان ریسک و مخاطره‌ای نمی‌کنند که من را در قالب شخصیت‌های دیگری مورد محک قرار بدهند.

اما در تلویزیون اوضاع فرق می‌کند و تا دلتان بخواهد نقش‌های متفاوت بازی کرده‌ام.