اغلب تیمهایی که فرصت کمی برای گردهمایی دارند این سیستم را برای بازی برمیگزینند اما کمتر مشاهده شده در سطح فوتبال باشگاهی جهان از این سیستم استفاده شود. جالب اینکه در باشگاههای ما این سیستم بیشتر از دیگر سیستمها متداول است. میشود اینطور به صراحت گفت در سه سال اخیر و در ایران ۷۰ درصد باشگاهها از این سیستم استفاده کردهاند و هم میشود گفت که تیمهای ما وقت کمی برای تمرین دارند. شاید این هم صادق باشد که دانش فنی کافی و وافی برای اجرای دیگر سیستمها در ایران وجود ندارد یا اینکه ما سختیاش را به جان نمیخریم و زحمت به خود نمیدهیم.
البته اینطور نیست که سیستم ۱-۳-۲-۴ حسن نداشته باشد. قابلیت تدافعی و
تهاجمی این سیستم قابل اشاره است و به همین خاطر به سیستم قابل اعتنایی
تبدیل شده است. ما اگر سیستم ۲-۴-۴ را سیستم زوجها بدانیم و سیستم ۳-۳-۴
را بازی مثلثها، سیستم ۱-۳-۲-۴ تلفیقی از این دو سیستم است؛ بازی لوزیها.
سیستمی که به خاطر شکلگیری لوزیها در دفاع یاور تیم است و البته به
همین خاطر میشود در حمله کارهای ترکیبی خوبی را پیاده کرد.
دلیل همهگیر شدن این سیستم همانطور که اشاره کردم آسان بودن در اجراست.
اینکه چرا در سطوح باشگاهی تیمهای شاخص از این سیستم بهره میبرند سؤال
مهمی است که باید پاسخ آن را واکاوی کرد! همانطور که میبینید استفاده از
این سیستم در بین تیمهای شاخص مرسوم نیست و تیمهای شاخص بیشتر ترجیح
میدهند از دیگر سیستمها برای بازی استفاده کنند؛ ۲-۴-۴ خطی یا لوزی و یا
سیستمهای دیگر.
تمایل ما برای بهرهگیری از این سیستم نشان میدهد ما به دنبال بازی آسان
هستیم در حالی که اجرای دیگر سیستمها نیازمند تمرینات طولانیتر و
پیچیدهتر است و القای آن به بازیکنان کار آسانی نیست.