به گزارش خبرداغ به نقل از خبرانلاین، رکوردشکنی و کسب مدال طلا در بازیهای المپیک بدون شک برای هر ملتی قدر و منزلت بسیار بالایی دارد و قهرمانانی که چنین افتخاری بدست می‌آورند، همگی مورد احترام عموم مردم قرار می گیرند. کیانوش رستمی هم با مدال طلای بسیار ارزشمندی که بدست آورد، نه تنها نام ایران را وارد جدول مدالهای بازیهای المپیک ریو کرد و روحیه صدچندانی به ورزشکاران ایرانی داد، بلکه دل هزاران ایرانی را در کوی و برزن خوشحال کرد. این موهبتی که رستمی با قدرت و استعداد خدادادی توانسته بدان دست پیدا کند.اینکه رستمی ستاره بزرگی است بر کسی پوشیده نیست. اینکه او امروز قهرمان ملت است را همه قبول داریم، اما وقتی انسانی به این درجه از شایستگی و تحسین ملی می رسد، اگر هم نکته ای ناگوار در دل دارد، باید به شیوه ای مناسب و در مکان خود بازگو کند. اینکه رستمی چند لحظه پس از قهرمانی بر این نکته تاکید می کند که خودم تنهایی به این افتخار رسیدم، مربی نداشتم، مربی خودم بودم، در بدترین شرایط تمرین کردم و سخنانی از این دست، مردم را به این فکر فرو می برد که عجب دولت، وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، فدراسیون و کادر فنی و مربی گری بی عرضه ای داریم که از این ورزشکار حمایت نکردند و او خود به تنهایی و یک تنه وارد میدان شده و توانسته رکوردهای جهان و المپیک را بشکند و قهرمان المپیک شود.
شاید نوک پیکان انتقادها و یا دهن کجی رستمی به هم تیمی سابق و سرمربی امروز تیم ملی یعنی سجاد انوشیروانی باشد و می خواهد به او بگوید که بدون کمک تو من به این نقطه رسیدم، اما هدف هرچه باشد، نکته ای که بیان شده به هیچ در شان او و مردم نیست.
کیانوش عزیز، از اینکه به مدال طلا رسیدی و رکوردهای جهان و المپیک را شکستی به تو افتخار می کنیم، اما سوال اینجاست که آیا در یک دهه گذشته هم کسی کنار تو نبوده؟ مربی نداشتی؟ مدیر نداشتی؟ حمایت نشدی؟ مورد تقدیر قرار نگرفتی و اینکه امروز قهرمان المپیک شدی، تنها نتیجه تلاشت در تنهایی شش ماه اخیرت بوده؟ آیا این تنهایی را کسی به شما تحمیل کرده بود و یا خودت خواستی تنها باشی؟ آیا بدون مربی بودن را کسی بر تو تحمیل کرده بود یا خودت چنین درخواستی داشتی؟
وقتی به جایی می رسیم، کمی در گفته هایمان دقت کنیم.
