به گزارش خبرداغ به نقل از جام نیوز،همین مسئله موجب شده تا عده‌ای از ورزش‌دوستان ما از آنچه که ناکامی
ورزشکارانمان تلقی می‌کنند، دچار سرخوردگی شوند. اینکه الهه احمدی شانس
مدال داشت و با بدشانسی به آن نرسید به جای خودش محفوظ اما واقعیت امر این
است که جدا از خانم احمدی، سایر نفراتی که تا دیروز عصر به عنوان نمایندگان
ایران وارد عرصه شده بودند، اساساً ورزشکارانی نبودند که بشود روی آنها
به عنوان «شانس مدال» حساب باز کرد.
الان چند روزی است که به خط پایان نرسیدن دوچرخه‌سواران ایران دستمایه انتقاد و حتی طنز در شبکه‌های اجتماعی شده و وضعیت در مورد سایر نمایندگان‌مان هم کم و بیش در همین حد بوده است حال آنکه اگر کمی منصفانه به قضیه بنگریم، باید اذعان کنیم که المپیک، تورنمنتی آزاد نیست و باید از مجرایی دشوار به نام پیکارهای انتخابی عبور کرد و بنابراین همین که ورزشکارانمان توانسته‌اند جواز حضور در چنین مسابقات معظمی را کسب کنند به خودی خود یک افتخار بزرگ محسوب میشود و نباید آنها را با چوپ مدال نگرفتن زد و روحشان را آزرد.
پوشش مطلوب رسانه‌ای المپیک حرکت مرسوم در اغلب کشورهای دنیاست، به ویژه تلویزیون که از روز شنبه 2 کانال خود را عملاً به المپیک اختصاص داده است. این حرکت به خودی خود خوب است و ضمن پر کردن وقت علاقه‌مندان، اطلاعات ورزشی آنها را هم افزایش می‌دهد اما در عین حال باید بسیار مراقب بود تا مردم را در هیاهوی این برنامه‌ها و پوشش‌ها گمراه و ناامید نکنیم. حتی اگر ما در هفته اول صاحب مدال شویم، باز هم باید پذیرفت که المپیک برای ما هنوز شروع نشده و نباید بذر ناامیدی را در دل مردم کاشت.
ورزشکارانی که تا الان به میدان رفته‌اند، اغلب برای کسب تجربه و دفاع از سهمیه‌ای که به دست آورده بودند وارد عرصه شدند حال آنکه مدعیان و مدال‌بگیران ما هنوز کارشان را شروع نکرده‌اند. ملی‌پوشان کشتی آزاد که تهران هستند، فرنگی‌کاران تازه به ریو رسیده‌اند، تکواندوکاران و وزنه‌برداران هم که هنوز استارت نزده‌اند. بدون شک وقتی از شنبه هفته آینده بزرگان ورزش ایران هم به میدان بروند، دوران تماشای ما به سر رسیده و سبدمان مدال‌های رنگارنگ به خود خواهد دید.
