كيارستمي و روايت زندگي

كيارستمي بيش از انكه يك نويسنده،شاعر،نقاش وعكاس باشد يك فيلم ساز مشهور است ومميزه اصلي فيلم هاي او پرداختن به اهميت زندگي انسان هاست ،وامتياز بررسي وچگونگي ((مفهوم زندگي ))درآن است كه اين واقعيت اساسي درجامعه پر آشوب مدرن، پست مدرن وپساپست مدرن صنعتي به تدريج كم رنگ شده وبه فراموشي سپرده ميشود.بزعم اوحتي خودهنرمندان كه هريك باهنر خويش به زيبايي ها وعناصري از روح زندگي مي پردازند ازمفهوم اصلي زندگي غافلند وبه ماندگاري آثار بيش از زندگي خودمي انديشند وكيارستمي با تشخيص همين نكته مي گويداگرقدرت داشته باشم ترجيح مي دهم خودم زنده بمانم بيش از انكه به ماندگاري آثارم بيانديشم اماگوياطبيعت اين رانمي پذيردومن هم بايد بروم، بااين نكات است كه اين هنرمندزندگي راچون((طعم گيلاس ))معنامي كندوبه تصويراسانس طبيعي ان كه جزبا جاري شدن قابل تعريف نيست مي پردازد و(( مثل يك عاشق))به زمان حال خيره مي شود و به مفهوم عشق درلحظه هاي كوتاه ،نسبي وگذرا مي نگرد.از نظر اوعشق مثل حيات ومرگ قطعي نيست ودريك نوسان عاطفي بين عاشق ومعشوق بالا وپايين مي شود وبسان دوره بارداري آدمي ازعشق نيزروزي فارغ مي شود .اودرفيلم هايي كه از عمد بدون داستان ساخته است ودرويكردحرفه اي خودبازيگران فيلم رابيش از هنرنمايي وادبيات جاري انهابااحساساتشان نسبت به سوژه ها ارزيابي مي كندتادر كارگرداني وهنرپيشگي نيز شمه اي موثر از روح زندگي يعني (( احساس انساني )) راتعقيب كند، كيا رستمي احساس را از دريچه زيباترين قاب خداونديعني همان چشم فردتشخيص مي دهدوتاكيد مي كندكه خلاقيت يك امر فردي است وهنرمند واقعي همواره احساس تنهايي مي كند واين كاركترمتفاوت چشم هاست كه فراتر ازبيان چنين احساسي رالومي دهدورسوامي سازد.درواقع اومي خواهد هنر را بااسانس وهويت طبيعي انسان درآميزد

در نظركيا رستمي هنرمند بازندگي بازي مي كندوبازي مي كندتاديگران بهتر زندگي كنند. او بارويكردي متفاوت ونوبه پديده سينما پرداخت وسادگي مبتني برهنر وطبيعت را درمقابل همه پيچيدگيهاي جامعه قرار داد تادر ترديدبرسردوراهي ها باور،ستايش وبازگشت به زندگي برهرچيزديكرترجيح داده شود.كيا رستمي مثل ديگر فرهيختگان درزمانه مهجوريت فرهنگ و هنر درايران عليرغم استقبال جهانيان وتوفيق كسب نشانه هاي برتر سينماازفستيوال هاي هاي معتبربا محدويت هاي ناشي از قشري نگري وتنگ نظري هاي ويژه نسبت به سينما مواجه بود اما همچنان بر آن بود كه ((زندگي ادامه دارد)).جبرهاي نظام اجتماعي وسانسورهاي تودرتووخودسانسوري درارايه هنر موجب شده كه برخي ازهنرمندان نيزآسيب هاومرضناكي عقده هاوكينه هاي جاري در جامعه رادرون خود نهادينه كنندوآن صداقت وشفافيت لازم رادر برخورد باآثارنداشته باشد واز همين روست هنگامي كه موفقيتهاي جهاني براي اثري ايراني بدست مي آيدبرخي بجاي انكه جشن بگيرند وبه ترويج ان بپردازندتادر جامعه پذيري فرهنگي وحفظ وارتقاي هويت جوانان ازان بهره گيري شودوعمق وغناي فرهنگي اين جامعه مظلوم درروزگار غربت هنر،درفرايند جهاني شدن سرافرازانه ارايه شودو قوام يابد به تشويش اذهان دامن ميزنند ، براي نمونه بنگريد به پيروزي فاخروغرور آفرين اصغرفرهادي دركسب نشانه هاي برتر جشنواره هاي اسكاروكن وبررسي كنيدواكنش هاي برخي ازدوستان هنرمندمثل بهروز افخمي راكه ارزشهاوكاركردهاي مثبت ان كارهاوپيامدهاي عظيم رانديدندوهم صداباصداوسيماي كنوني بامطايبه وكنايه به تخطئه پرداختند.

هرچند قاطبه قشر آزاده وفرهيخته ايران همواره قدر دان اين آثاروموفقيت ها بوده اند وباهمه محدويتهاي موجود بدون توجه به دست بندي هاي خاص همواره پاسداشت اهتمام بلندهنرمنداني چون كيارستمي،اصغرفرهادي وحاتمي كيارادرنظر داشته اند امادركل جامعه وبه گونه اي كه بيشتر در فرهنگ عمومي ما رايج شده به قول محسن مخملباف گويا همه هنرمندان يك مرگ به جامعه ايران بدهكارند وتا زماني كه زنده اند آن چنان كه شايسته اند موردتوجه قرار نمي گيرند واينك برهمه ماست كه دريابيم افرادي همانند كيارستمي براي اشاعه فرهنگ ،هنر وعزت ايران درجهان كيمياوتكرارناپذيرند.نامش جاويدان باد.