به گزارش
خبرداغ به نقل از برترین ها - ایمان عبدلی: رسانه ها این روزها فرمان ذهن ما را در دست
دارند، هر چیزی را که بخواهند راست جلوه می دهند، حتی دروغ ترین دروغ ها،
در دوران کثرت رسانه ها و تنوع روزافزون آن ها، تلویزیون هنوز هم جایگاه
خودش را حفظ کرده، گرچه که از سمت گوشی های همراه و شبکه های اجتماعی تهدید
می شود اما همچنان جعبه جادو است.
تلویزیون در ایران بنا به خاصیت
در بر گیرندگی که دارد و تا دورترین نقاط را هم شامل می شود، بی نهایت
تاثیر گذار است، نباید فراموش کنیم که مخاطب تلویزیون یک پیرمرد عامی
روستایی تا یک روشنفکر عاج نشین بالاشهری را شامل می شود، در واقع از این
لحاظ مثل شکل های جدیدتر رسانه نظیر: اپلیکیشن و ... نیست که بیشتر مختص به
جوانتر ها و آشنایان به فن آوری باشد.
تلویزیون دشواری خوانش ندارد
و با تماشا می توان پیامش را دریافت کرد و آن سختی خوانش روزنامه و مجله و
رسانه های نوشتاری را ندارد، تلویزیون آدامسی است که باچشمانمان می جویم،
این ها چند دلیل از دلایل همچنان محبوب بودن این رسانه است.
اما
حکایت تلویزیون در ایران حکایت انحصار و بی توجهی و عافیت طلبی است، در
حالی که رسانه های ساده ای نظیر بیلبورد با توجه به ذائقه مخاطب دست به پیش
بینی می زنند و بعد در حاشیه بزرگراه نصب می شوند، تلویزیون دولتی ایران
حتی همین اندازه هم تدبیر ندارد، تلویزیونی که نه تنها پیش بینی نمی کند و
بلکه دنباله روی می کند؛ نمونه اش؛ فوت مرتضی پاشایی، تلویزیون پس از تصرف
پاشایی توسط رسانه های آن ور آبی با یک روز تاخیر دست پاچه به دنبال موج
خبری فوت پاشایی افتاد، اتفاقی که قبل تر در مورد اسکار «جدایی نادر از
سیمین» افتاده بود.
مورد آخر؛ همین اتفاقات جشنواره کن که تلویزیون
ایران در شب واقعه کنداکتور خودش را داشت و ساکن و جامد پیش می رفت، بعد از
گذشت یک روز و وقتی که کانال های تلگرامی شبکه های آن ور آبی تمام سوژه ها
را خرج کرده بودند، بخش های مختلف خبری یاد «کن» افتادند و فیلشان هوای
فرهادی کرد.
مدیران عافیت طلب تلویزیون فراموش کرده اند که نمی شود
هم عافیت را داشت و هم به سرعت و همگام با تب مردم اخبار و تحولات را پوشش
داد، این دو در تضاد با یک دیگرند؛ گاه باید به سرعت منتشر کرد و بعد در
روند با طمانینه ای، لابی گری کرد و از سلیقه مردم دفاع کرد، اگر که مردم
مهم تر از عافیت طلبی های شغلی باشند، رسانه این گونه ملی می شود.
