فقط سریالهای قدیمی و خاطره انگیز تلویزیون است که بیننده دارد/ حتی اگر کار خوب جدیدی هم تولید شود مخاطب سراغش نمی رود

به گزارش خبرداغ به نقل ازخبرآنلاین؛در این یادداشت که در رزنامه اطلاعت منتشر شده، آمده است:
سنجش افکار بینندگان تلویزیون که نتایج آن مدتی پیش منتشر شد، نشان داد که اغلب تماشاگران در بخش سرگرمی بیشتر سریالهای خاطره‌افرین آی‌فیلم را دنبال می‌کنند. البته حیف است که برخی از سریال‌های پرمخاطب آی‌فیلم را فقط با صفت خاطره آفرین به یاد بیاوریم.

سریال‌های سال‌های دور تلویزیون داستان‌های ملموس و باورپذیری داشتند و مردم با آنها احساس همدلی بیشتری می‌کردند. در سبد سریال‌های گذشته تنوع موضوع و ژانر رعایت شده بود و از همه مهمتر عوامل حرفه‌ای و باتجربه ای پشت آنها بودند. مدیران ارشد تلویزیون از بلوغ سیاسی اجتماعی خوبی برخوردار بودند و نگرش جناحی آنها در تولیدات نمایشی راهی نداشت. به این خاطر ممیزی به شدت و حدت الان نبود و رابطه احترام‌آمیزی بین رسانه و مخاطب حاکم بود.

بین اولویت‌های موردنظر مدیران رسانه با نیازهای مردم نسبت و رابطه معقولی برقرار بود و اینطور نبود که وزن سریال‌های پلیسی و امنیتی( با ارجاعاتی به جناح‌ها و شخصیت‌های سیاسی)بر سایر گونه‌ها بچربد.

اما همه داستان این نبود تماشاگران از حضور طیف وسیعی از بازیگران مورد علاقه خود در سریال‌ها لذت می‌بردند و تماشای یک سریال بزنگاهی برای تجدید خاطره با هنرمندان بازیگر بود.
نام و آوازه یک کارگردان کافی بود تا بینندگان با اشتیاق برای تماشای سریال تازه‌ای از او لحظه‌شماری کنند و هنر و مهارت او را در روایتی دراماتیک و پرکشش تحسین کنند.

در بین سریال‌های امسال تلویزیون «دشتستان» به کارگردانی امیر بشیری از حیث ژانر، کار متفاوتی در بین مجموعه‌های یکنواخت تلویزیون است. طبیعتاً انتظار نباید داشت که فیلمنامه از عمق لازم برخوردار باشد اما هندسه روایی آن برای عامه مردم جذاب است.

سه مرد بعد از ۳۷ سال که کسی از دلیل ناپدیدشدن آنها خبر درستی ندارد، بواسطه سه دانشجو مجددا به زندگی برمی‌گردند. نکته در این است که فقط این سه دانشجو آنها را می‌بینند و دیگران قادر به دیدن آنها نیستند. این آغازی برای سلسله ماجراهایی است که موتور سریال را گرم نگه می‌دارند.

همین اثر در ظاهر متفاوت، آنگونه که باید دیده نمی‌شود؛ چون قشر وسیعی از مردم از مدتها قبل گمشده و مطلوب خود را در بین سریال‌های تلویزیونی پیدا نمی‌کنند و اگر اسباب سرگرمی دیگری نداشته باشند، ناگزیر به آی‌فیلم و جدول پخش آن پناه می‌برند.

مدیران تلویزیون اگر هم قصد اصلاح رویه و نگرش‌های خود را داشته باشند - که بعید است ـ کار سختی در پیش دارند زیرا به اندازه نرمشی که در برابر سریال‌های تحت‌نظر خود در نمایش خانگی نشان می‌دهند، در تلویزیون دست‌شان باز نیست و نمی‌توانند از محدوده‌ای که برای خودشان تعریف کرده‌اند، پا را فراتر بگذارند. مدیران تلویزیون نمی‌خواهند مخالفت درصدی از تماشاگرانی را به جان بخرند که در این سالها در همه شبکه‌های رادیویی و تلویزیونی روی آنها سرمایه‌گذاری کرده‌اند تا سبک زندگی مطلوب آنها را ترویج کنند.