به گزارش خبرداغ به نقل ازخبرآنلاین؛ فرشید نوابی، بازیگری که نخستین تجربه بازی را جلوی دوربین مسعود رشیدی، کارگردان فقید از سر گذراند، در مراسم تشییع او، چنین گفت: «آن‌چه باعث شد من، علی‌رغم آن که در هیچ‌کجا هیچ صحبتی نکرده‌ام، حرف بزنم، نکته‌ای خاص بود. من خواستم یادآوری کنم که این جمع نمونه بی‌رحمی سینماست. مسعود رشیدی، تاوان نجابت، شرافت، انسانیت و از همه مهم‌تر حجب و حیای خود را داد. من افتخار می‌کنم که مسعود رشیدی، سال ۱۳۷۵، مرا برای اولین بار جلوی دوربین برد. او مرا کشف کرد و من افتخار می‌کنم که بعد از سال‌ها کار هنوز هم با سریال «جدال با سرنوشت» شناخته می‌شوم و این، کارِ این مرد بود. مسعود، تاوان کم‌کاری‌هایش را داد. هنرمند دو بار می‌میرد، بار اول وقتی خانه‌نشین میشود، وقتی گوشه‌نشین میشود. وقتی کسی به سراغش نمی‌رود. من بارها مسعود را می‌دیدم و به او می‌گفتم مسعودجان! چرا خودت طرح نمی‌بری؟ چرا خودت به تلویزیون نمی‌روی؟ با آن صدای قشنگش می‌گفت فرشید! من کارگردانم. من روی‌ام نمی‌شود، بروم بگویم من مسعود رشیدی هستم و می‌خواهم کار کنم؟! تهیه، کار کسی دیگر است. بارها تا نزدیک تولید رفت و نشد. رفت، نشد، رفت، نشد. و نشد. آن‌ها که مسعود رشیدی را می‌شناسند، آن‌هایی که با او کار کرده‌اند و رفاقت داشته‌اند و در این جمع‌اند می‌دانند که این مرد چه‌قدر نجیب و باوقار بود. چه‌قدر شریف بود. من هر چه بگویم کم گفته‌ام.»
او ادامه داد: «اما در مورد بی‌رحمی سینما، خیلی از عزیزانی که من امروز منتظرشان بودم در این جمع باشند، نیستند و این دردناک است. ظاهرا همه یادمان می‌رود که تهش همین است؛ این‌جا خوابیدن. مسعود رشیدی، دستیار داریوش مهرجویی بوده که همین‌جا خوابیده است. ما هم همین‌جا خواهیم خوابید. پس کجایید آقایان. خانم‌ها. اجازه دهید نام ببرم و گله کنم از کسی که خودم به مسعود رشیدی معرفی‌اش کردم. حق نیست کسانی که مسعود برای اولین بار به آن‌ها فضا داد این‌جا نباشند. آقای مهران‌خان احمدی، شما سوپراستار از آسمان نیفتادی، آقای رشیدی به شما اجازه داد جلوی دوربین بروی. الان کجایی؟ و الی ماشاالله. دیگر نام نمی‌برم ولی خودشان می‌دانند.»
او در پایان برای به قولِ خودش، «عصبی کردن فضای مجلس» عذرخواهی کرد اما آن‌چه را گفته بود حرف دل همه شرکت‌کنندگان در تشییع مسعود رشیدی، کارگردان قدیمی سینما و تلویزیون دانست.
