به گزارش خبرداغ به نقل ازخبرآنلاین؛ایمان گودرزی؛ رامین رضاییان از آن دسته بازیکنانی است که همیشه نامش با حاشیه، تلاش و البته بازگشت‌های غیرمنتظره گره خورده است. مدافعی که پس از جام جهانی و حضور امیر قلعه‌نویی روی نیمکت تیم ملی، به یکباره از فهرست بازیکنان ملی پوش کنار گذاشته شد، حالا بار دیگر با عملکردی درخشان در سطح باشگاهی و البته نیاز مبرم تیم ملی به تجربه و توانایی‌هایش، توانسته دوباره به جمع ملی‌پوشان بازگردد؛ بازگشتی که این بار حتی با بستن بازوبند کاپیتانی هم همراه شد.
با پایان دوران کارلوس کی‌روش و حضور امیر قلعه‌نویی، بسیاری تصور می‌کردند که رامین رضاییان همچنان یکی از بازیکنان اصلی سمت راست خط دفاعی تیم ملی باقی بماند. اما سرمربی جدید در نخستین اردوهایش نگاه متفاوتی داشت. قلعه‌نویی بارها در مصاحبه‌هایش تأکید کرده بود که قصد دارد در پست دفاع راست به سه بازیکن یعنی صالح حردانی، صادق محرمی و آریا یوسفی میدان بدهد و عملاً جایی برای بازیکنی باتجربه مثل رضاییان در نظر نگرفت. موضوعی که با تعجب کارشناسان و هواداران همراه شد؛ به‌ویژه اینکه محرمی و حردانی در تیم‌های باشگاهی خود نیمکت‌نشین بودند و یوسفی هم تغییر پست داده بود و تجربه کافی در دفاع راست نداشت.
با وجود این تأکیدات، لیست تیم ملی برای مسابقات کافا سورپرایزی بزرگ داشت: نام رامین رضاییان بعد از مدت‌ها دوباره در فهرست دیده می‌شد. این انتخاب بلافاصله پرسش‌هایی را ایجاد کرد. اگر قرار بر جوانگرایی بود، چرا رضاییان دعوت شد؟ و اگر ملاک تنها شایستگی بازیکنان است، چرا او در اردوهای گذشته نادیده گرفته شده بود؟
رضاییان در نخستین بازی تیم ملی مقابل افغانستان چند دقیقه فرصت بازی پیدا کرد اما در مسابقه دوم برابر هند، در ترکیب اصلی قرار گرفت و اتفاقی ویژه رخ داد: بازوبند کاپیتانی بر بازوی او بسته شد. تصمیمی که نشان می‌داد قلعه‌نویی به توانایی و تجربه این بازیکن اعتماد کرده است. رضاییان در همان بازی، با حرکات انفرادی و ارسال‌های خطرناک خود بار دیگر نشان داد هنوز هم می‌تواند مهره‌ای تعیین‌کننده برای تیم ملی باشد.
این دو بازی، تعداد مسابقات ملی رضاییان را به ۶۷ رساند؛ آماری که باعث شد او در جمع ۳۰ بازیکن پرسابقه فوتبال ملی ایران قرار بگیرد. او حالا از پرویز قلیچ‌خانی عبور کرده و در صورت ادامه حضورش می‌تواند به رکوردهایی همچون مهرداد میناوند، هادی عقیلی و حتی وحید امیری نزدیک شود. اگر رضاییان تا جام جهانی ۲۰۲۶ در ترکیب تیم ملی باقی بماند، این شانس را خواهد داشت که به جمع ۲۰ بازیکن پرافتخار تاریخ فوتبال ملی ایران از نظر تعداد بازی برسد.
یکی از دلایل مهم بازگشت رضاییان به تیم ملی، عملکردش در سطح باشگاهی بود. او بعد از سال‌ها حضور در پرسپولیس، با پیوستن به استقلال در موقعیتی متفاوت قرار گرفت. این انتقال هرچند جنجالی بود، اما رضاییان توانست با ثبات در بازی‌ها و نمایش‌هایی مطمئن دوباره توجه‌ها را به خود جلب کند. در شرایطی که مدافعان راست رقیب یا نیمکت‌نشین بودند یا تجربه کافی نداشتند، انتخاب او از سوی قلعه‌نویی منطقی به نظر رسید.
در تاریخ فوتبال ایران، پست دفاع راست با نام مهدی مهدوی‌کیا گره خورده است؛ بازیکنی که البته بخش عمده دوران ورزشی‌اش را در وینگر راست سپری کرد. پس از او، بازیکنانی چون حسین کعبی، محمد نصرتی و جواد زرینچه در این جایگاه خوش درخشیدند. حالا رضاییان با نزدیک شدن به رکوردهای ملی و بازگشت دوباره‌اش، می‌تواند نام خود را در ادامه این مسیر ماندگار کند.
رامین رضاییان با ۳۴ سال سن، شاید در سال‌های پایانی فوتبال حرفه‌ای خود باشد، اما تجربه، آمادگی بدنی و انگیزه‌ای که در بازگشت اخیرش به تیم ملی نشان داده، ثابت می‌کند همچنان می‌تواند نقش مهمی ایفا کند. حضور او در کافا و اعتماد دوباره قلعه‌نویی، نه تنها دریچه‌ای تازه به روی این مدافع باز کرده، بلکه این امید را برای هواداران فوتبال ایران به وجود آورده که در جام جهانی آینده، همچنان شاهد بازی‌های او در ترکیب تیم ملی باشند.
بازگشت رضاییان یادآور این حقیقت است که در فوتبال، هیچ‌وقت نباید بازیکنی باتجربه را زود کنار گذاشت. شاید این بار، مسیر پر فراز و نشیب او الهام‌بخش نسل جدیدی از فوتبالیست‌ها شود که بدانند با تلاش، پشتکار و ایمان به توانایی‌های خود، همیشه می‌توان دوباره به اوج برگشت.
