به گزارش خبرداغ به نقل ازخبرآنلاین؛ روزنامه جوان نوشت: به نظر نویسندگان این مقاله، اولین زمینه تسهیل حقوقی برای تجاوز را بیانیه ادعایی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و شورای حکام عنوان کرده‌اند، اما منبع این ادعا را نه رفتار سیاسی آژانس که بی‌اعتنایی نظام تدبیر در کشور ما به روندهای آرام و خاموش حقوقی می‌دانند.
نویسندگان اضافه کرده‌اند: بررسی مفاد قطعنامه‌های آژانس حکایت از آن دارد که بخش‌های متعددی از این اسناد مستقیماً برگرفته از گزارش‌ها و اعلام‌هایی است که گروه‌های معاند داخلی و دشمنان خارجی فراهم کرده‌اند.
اکنون این سؤال از آنها مطرح است که نظام تدبیر در کشور مقابل این گزارش‌های دروغین که عمدتاً در خارج از کشور ساخته و پرداخته شده، چه اقدام حقوقی باید می‌کرده و اساساً چرا نهادهای بین‌المللی بی‌طرف چنین گزارش‌هایی را به رسمیت می‌شناسند؟
نویسندگان در ادامه مقاله خود به مصادیقی اشاره کرده‌اند که به زعم آنها به تسلیح حقوقی دشمن علیه ایران کمک می‌کند. از جمله تبلیغاتی که برای تحریک به ترور رؤسای اسرائیل و امریکا و تسهیل ترور آنها مبادرت به جمع‌آوری پول می‌کند یا شعارهای افراطی مقامات دولتی، نظامی و تریبون‌های رسمی مبنی بر نابودی برخی طرف‌های متخاصم. در اینجا هم توجه ندارند که برخی ابراز احساسات ضد صهیونیستی الزاماً از ناحیه دستگاه‌های دولتی و حاکمیتی نبوده و خودجوش بوده است.
آنها البته در این زمینه هم سکوت کرده‌اند که اساساً تهدید به ترور مقامات عالی نظام از جمله رهبر معظم انقلاب و رئیس‌جمهور، از سوی رئیس‌جمهور امریکا و نخست وزیر رژیم صهیونیستی، صورت گرفت و آنچه در برخی محافل در تهدید سران امریکا و رژیم صهیونیستی بود، تابع و واکنشی به همین تهدیدها بود. آیا این دو حقوقدان هیچ گاه تلاش کرده‌اند که در مجامع حقوقی و بین‌المللی، در مسیر تسلیح حقوقی ایران علیه این دو رژیم متخاصم طرح دعوی کنند؟
بخش سوم و تلخ این مقاله در جواز تسلیح حقوقی دشمن، استناد به رفتار دوگانه مجامع بین‌المللی دارد، اما این بخش هم برخلاف ظاهر و تصور اولیه، باز هم انگشت اتهام را به سمت نظام تدبیر و تصمیم کشور اشاره می‌برد. نویسندگان مقاله در توجیه این بخش هم ادعا می‌کنند: اولاً، مقابله واقعی با دشمن نیازمند تدبیر و محاسبه است و عقب‌نشینی و پیشرفت در مرحله دوم اهمیت قرار دارد. ثانیاً، در نظم ظالمانه دنیا، نهادهای حقوقی در دسترس و تصاحب دشمن است و متأسفانه در دسترس ما نیست. البته علت این دسترسی نیز هیمنه و حضور اقتصادی و سیاسی آنهاست.
نتیجه نهایی این یادداشت آن است که، چون امکان تأثیرگذاری بر مناسبات جهانی نداریم، بنابراین باید با واقعیت کنار بیاییم. به عبارتی باید در مناسبات جهانی دنیا هضم شویم تا از تجاوز آنها در امان باشیم! «واقعیت آن است که کشور ما از نظر شاخص‌های اقتصادی، سیاسی و نظامی و سایر مؤلفه‌های قدرت به گونه‌ای نیست که توان جلوگیری از نفوذ دشمن بر سازمان‌های بین‌المللی را داشته باشد و لذا باید واقع‌بین باشیم.»
