کدام تصمیم به سود کشور است؟ جنگ با اسرائیل یا ترک مخاصمه؟

بازی، بازی رسانه و تبلیغات نیست که بگویند اگر جنگ کنیم مردم چنین می گویند و اگر صلح را برگزینیم، چنان! بازی، بازی سرنوشت یک سرزمین باستانی و یک ملت کهن است.

دو مثال تاریخی می آوریم؛ یکی از خودمان و دیگری از دیگران:
زمانی که صدام قرارداد الجزایر را پاره و به ایران حمله کرد، منفعت ملی ایران اقتضا می کرد که گزینه جنگ را انتخاب کنیم چرا که اگر در آن مقطع، از ترس ارتش بعث، تسلیم می شدیم، نه تنها صلح برقرار نمی شد بلکه برنامه دیکتاتور وقت عراق برای فتح یک هفته ای تهران تحقق می یافت؛ این بود که ایرانی ها یکدل و یکصدا شعار "جنگ جنگ تا پیروزی" سر دادند و برای دفاع از میهن، سر از پا نشناختند و آن فصل افتخار آفرین در تاریخ معاصر ایران را رقم زدند.
سال ها بعد نیز زمانی که نفع ایران در خاتمه جنگ بود، رهبر فقید ایران دستور پذیرش قطعنامه ۵۹۸ سازمان ملل را صادر کرد و ایران و عراق، بعد از ۸ سال جنگ تمام عیار، پای میز مذاکره رفتند. 
در این ماجرا، هم اراده ایران به جنگ در سال ۱۳۵۹ درست بود و هم تصمیم اش به صلح در ۱۳۶۷.

مثال دوم درباره ژاپن است؛ در سال ۱۹۴۱ و در جریان جنگ جهانی دوم، ژاپن با حمله به پرل هاربر رسما به آمریکا اعلان جنگ کرد؛ این یک اقدام نسنجیده ، نابهنگام و بسیار خسارت بار بود.

پس، دو گانه جنگ و صلح با این ادبیات که اولی حاوی شجاعت و حماسه و وطن دوستی است و دومی دربرگیرنده ترس و زبونی و وطن فروشی، به کل نادرست و به شدت گمراه کننده و ویرانگر است.

 در شرایط کنونی - که این بار واقعاً حساس است - باید به تصمیم سازان کشور، این اطمینان را داد که اگر بر اساس سه اصل پبش گفته، تصمیم درست و عقلانی بگیرند ملت با تمام وجود پشتیبان شان خواهد بود. اگر اهداف مذکور با جنگ محقق می شود، همه لباس رزم می پوشند و اگر صلح را انتخاب کردند، کسی نخواهد گفت که پس شعارهای سابق چه شد؟ کما این که وقتی امام خمینی (ره) قطعنامه پایان جنگ را پذیرفت، مردم نگفتند پس چه شد "جنگ جنگ تا پیروزی" و "راه آزادی قدس از کربلا می گذرد"؟ مردم خردمند ایران می دانستند که آن شعارها مربوط به فصلی بود و اینک فصلی دیگر آغاز شده است و پذیرا شدند و ۸ سال جنگ، به پایان رسید. 
مردم ایران، امروز بسیار خردمندتر و هوشمندتر هستند.