فدراسیون فوتبال نمی خواهد درس بگیرد/ افزایش ۳۰ درصدی قراردادهای بازیکنان فوتبال، زیرمیزی ها را از بین نمی برد

به گزارش خبرداغ به نقل از خبرآنلاین؛روزنامه اعتماد نوشت: 

خبر رییس فدراسیون فوتبال ایران مبنی بر جایگزینی «سقف قرارداد» و «سقف بودجه» با قانون «افزایش حداکثر ۳۰ درصدی رقم قراردادها نسبت به فصل قبل»، بوی غافلگیری و ناامیدی می‌دهد.

اولین نقد به این قانون جدید، محدود کردن ارزش واقعی بازیکن در بازار آزاد است. برای بازیکنی که فصل گذشته ۱۰ میلیارد تومان می‌گرفته، حداکثر می‌تواند ۱۳ میلیارد بگیرد. این رویکرد دستوری، با پویایی بازار فوتبال حرفه‌ای که تابع عرضه و تقاضاست، هیچ سنخیتی ندارد و صرفا یک نوع بازی با کلمات است.

این قانون به بی‌عدالتی محض در حق بازیکنان منجر می‌شود. بازیکنی که فصل پیش با دستمزد ناچیز (مثلا یک میلیارد) در لیگ دسته یک یا دو درخشیده و ارزش واقعی‌اش اکنون به ۱۰ تا ۱۵ میلیارد تومان رسیده، طبق این قانون تنها می‌تواند یک میلیارد و سیصد میلیون تومان قرارداد ببندد! در مقابل، بازیکنی که فصل پیش ۲۰ میلیارد گرفته و عملکرد متوسطی داشته، می‌تواند ۲۶ میلیارد دریافت کند. این ناعادلانه است و عملا انگیزه پیشرفت را از بین می‌برد و به جای شایسته‌سالاری، به حفظ وضعیت موجود و رانت‌خواری کمک می‌کند.

آیا مسوولان فدراسیون واقعا فکر می‌کنند با این قانون، پدیده شوم زیرمیزی‌ها و قراردادهای غیررسمی از بین می‌رود؟ تجربه سال‌ها نشان داده که باشگاه‌ها برای جذب ستاره‌ها، چاره‌ای جز دور زدن این قوانین دستوری ندارند. وقتی ارزش واقعی بازیکنی در بازار ۲۰ میلیارد است و طبق قانون فقط می‌تواند ۱۳ میلیارد رسمی بگیرد، مابقی به صورت حواله خودرو، ملک، ارز دیجیتال یا سایر اقلام غیرنقدی و غیرشفاف پرداخت خواهد شد. این قوانین نه تنها مشکلی را حل نمی‌کنند، بلکه بر پیچیدگی‌ها و فساد موجود می‌افزایند و منجر به شکل‌گیری اقتصاد زیرزمینی و غیرشفاف در فوتبال ما می‌شوند که نه قابل نظارت است و نه قابل ردیابی.

این چندمین بار است که فدراسیون فوتبال با قوانین دستوری و از بالا به پایین، سعی در کنترل بازار نقل و انتقالات دارد و هر بار با شکست مواجه شده است. از سقف بودجه و سقف قراردادهای چند سال پیش گرفته تا قوانین دست و پا گیر دیگر، هیچ‌ کدام نتوانسته‌اند نظم و شفافیت را به فوتبال ما بیاورند. بازار فوتبال مانند هر بازار دیگری، تابع عرضه و تقاضاست و نمی‌توان آن را با بخشنامه‌های اداری کنترل کرد. 

خطاب به مدیران فدراسیون و سازمان لیگ باید گفت بس کنید این سقف‌گذاری‌های بیهوده و قوانین من درآوردی را! اجازه دهید فوتبال نفس بکشد، اجازه دهید بازار عرضه و تقاضا و البته نظارت صحیح بر قراردادها، تعیین‌کننده باشد. بدون شک، این ۳۰درصد هم سرنوشتی بهتر از سقف‌های قبلی نخواهد داشت و فقط یک فصل دیگر به لیست بلندبالای قوانین شکست‌ خورده فوتبال ایران اضافه خواهد شد. راه‌حل مشکلات اقتصادی فوتبال حتما از این مسیر نمی‌گذرد!