| |
پنجشنبه ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۲۳:۳۵
بروزرسانی ۱ روز پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از خبرآنلاین،محمدحسن نجمی: قرار بود دولت‌اش در سایه باشد اما حالا چند وقتی میشود که نه تنها آفتابی شده، بلکه به مانند آفتاب ظهر تابستان است؛ سعید جلیلی که پس از شکست در انتخابات ۱۳۹۲ به دنبال ایجاد دولت سایه رفت، بعد از آن هم نتوانست هیچگاه نظر رای دهندگان را به خود جلب کند و مورد اعتماد اکثریت رای دهندگان واقع شود.
حالا در اقدامی عجیب عکسی از حضور سعید جلیلی در مجلس منتشر کرده است؛ اما این عکس نیست که عجیب است؛ بلکه محل و علت عکس است که غیرعادی می‌نماید.
سعید جلیلی نامزد شکست خورده انتخابات ۱۴۰۳، پستی در شبکه اجتماعی ایکس(توییتر سابق) منتشر کرده و با انتشار عکسی از حضورش در جلسه فراکسیون انقلاب نوشته است: «هم اکنون؛ بررسی کلیات لایحه‌ی برنامه بودجه ۱۴۰۴ با حضور در جمع نمایندگان مجلس شورای اسلامی». این جلسه و تصویر راویت دیگری نیز دارد؛ جلسه‌ای که درست در روزی برگزار میشود که قرار است رئیس جمهوری برای دفاع ار کلیات بودجه ۱۴۰۴ به مجلس برود و یکی از سرسخت‌ترین مخالفان دولت در جمع برخی نمایندگان حاضر میشود.
محل جلسه مذکور در کمیسیون اصل ۹۰ مجلس بود اما میزبانی به نام فراکسیون انقلاب اسلامی خورده است و دعوت کننده نیز یکی از چهره های تند مجلس یعنی پژمانفر است. در مجلس مرسوم است جلساتی که تعداد شرکت کنندگان آن بیشتر از حد گنجایش ظرفیت دفاتر کمیسیون‌های مجلس است در کمیسیون اصل ۹۰ براگزار میشود چون محل این کمیسیوون از دیگر کمیسیون‌ها بزرگتر است و گنجایش بیشتری دارد. اما این نکته در اصل ماجرا تغییری ایجاد نمی‌کند.
نامزد شکست خورده، در روزی که قرار است رقیب او در انتخابات و رئیس جمهوری فعلی از بخش نخست لایحه بودجه‌اش دفاع کند، در جمع نمایندگانی به تعداد حداکثر کمیسیون اصل ۹۰ حاضر شود تا به قول یک نماینده «درباره نقاط ضعف و قوت» لایحه بودجه نظر دهد.
میزبان جلیلی نیز فراکسیون انقلاب یا همان فراکسیون اکثریت، همان فراکسیونی است که طیف قالیباف و جبهه پایداری و شریان زیر یک سقف جمع می‌شوند؛ از همین حالا هم مشخص است که هیات رئیسه یا نمایندگان اثرگذار این فراکسیون، دعوت و حضور سعید جلیلی را گردن نخواهند گرفت. چرا که این حضور را می‌توان به رفتارهای یک پدرخوانده تشبیه کرد که در روز موعود یک تصمیم‌گیری، برای اثرگذاری بر آن اقدام می‌کند.
این اولین بار نیست که جلیلی در تلاش برای تاثیرگذاری بر تصمیمات مجلس است؛ او پیش از این نیز در روزهای منتهی به جلسات بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت پزشکیان با تعدادی از نمایندگان مجلس به نشست و برخاست پرداخت؛ جلساتی که همان زمان هم انتقادات زیادی را در پی داشت؛ انتقاداتی از این جنس که او سعی دارد بر تصمیمات مجلس تاثیر بگذارد و از سوی دیگر مجلس استقلال خود را از دست داده است.
شاید چنین جلساتی برای نمایندگان مرسوم باشد، اما وقتی محور جلسات نامزد شکست خورده انتخابات است و درباره دولتی صحبت میشود که رئیس آن رقیب آن چهره بوده، مشخص است که جلسه‌ای معمولی نیست.
اینها وقتی در کنار رقابت میان محمدباقر قالیباف رئیس مجلس و سعید جلیلی در جریان انتخابات ۱۴۰۳ قرار بگیرد، سوءظن‌ها نسبت به اهداف اینگونه جلسات را بیشتر می‌کند. رقابت قالیباف و جلیلی در انتخابات ۱۴۰۳ زخم قدیمی میان این دو طیف را دوباره باز کرد و این بار هم کار به زد و خورد رسانه‌ای کشیده شد؛ دامنه این تنش‌ها بعد از انتخابات هم کشیده شد و هر طرف، طرف دیگر را مسبب شکست اصولگرایان در انتخابات می‌دانند.
این نوع رفتار جلیلی در جلسه گذاشتن با نمایندگان قبل از روزهای مهم تصمیم‌گیری در مجلس و حالا حضور در مجلس و جلسه با برخی نمایندگان ساعتی پیش از رای‌گیری درباره لایحه بودجه سال آینده، نشان می‌دهد، جلیلی نه تنها هنوز در مرحله انکار تمام شدن انتخابات است، حتی احتمالا خود را دیگر رئیس دولت سایه نمی‌داند و جایگاهی فراتر برای خود متصور است.
با تمام این اوصاف، اگر بنا بر این باشد که حضور جلیلی در مجلس و جلسه با نمایندگان فراکسیون اکثریت به کسی بر بخورد، آن فرد محمدباقر قالیباف است؛ کسی که ریاست مجلس و به نوعی رهبری سیاسی طیف‌های نزدیک به خود را برعهده دارد.
این اقدام گرچه می‌تواند، به عنوان جلسه با یک کارشناس درنظر داشت، اما با توجه به سابقه جلیلی نمی‌توان چنین تصوری داشت.
این موضوع وقتی عجیب‌تر میشود که حواریون جلیلی در مجلس سعی در پیاده کردن خط فکری و راهبردهای او را دارند؛ حواریونی که در ضدیت با دولت و هرگونه زاویه با نگاه خود، رودربایستی را کنار گذاشته‌اند و مستقیما به مخالفانشان می‌تازند؛ و از سوی دیگر کارنامه‌شان نشان داده که برایشان نتیجه بسیار مهم‌تر از وسیله است.
این رویکرد وقتی عجیب‌تر از قبلی میشود که به یاد آورده شود، خود سعید جلیلی از حواریون سید محمدمهدی میرباقری است؛ کسی که معتقد است «برای رسیدن به مقصد قرب الهی حتی اگر نصف مردم جهان کشته شوند، می‌ارزد؛ لذا کشته شدن ۴۲ هزار نفر از مردم غزه در قبال آن مقصد بزرگ اهمیت ندارد».
