| |
جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳ - ۰۹:۰۵
بروزرسانی ۱ روز پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از روزنامه رسالت ، علامت انحطاط، نشستن و به در نگاه کردن نیست. علامت زوال، آه کشیدن و حسرت خوردن نیست. علامت نابودی، همیشه بالا بردن دست‌ها نیست. وقتی مستکبری مرگش را نزدیک می‌بیند، خیلی وقت‌ها دیوانه میشود. نوار غزه، مجسمه‌ای است که بر تمام نقشه‌های جهان نقش بسته و ناتوانی غاصب قدس از فتح این سنگر را به رخ می‌کشد. غاصب هر حمله‌ای که به غزه می‌کند، مقاومت این باریکه محروم را به جهان یادآوری می‌کند. حمله‌هایی که به لگد زدن زخمی محتضر می‌ماند. خبر تلخ است و تکراری؛ رژیم، غزه را زد. اما این حمله دقیقا در راستای چه هدفی بود؟ چه سنگی از پیش پای غاصب برداشت و چه فرآیندی جلو رفت؟ هیچ. رژیمی که تلاش‌های دیپلماتیکش در منطقه همچون خاکستری بر باد رفته است؛ رژیمی که پس از سال‌ها جنگ با سوریه، اکنون شاهد احیای وجهه سیاسی این کشور و بازگشتن آن به اتحادیه عرب است، رژیمی که می‌خواست ایران را با هزار زخم از پا درآورد اما حامی‌اش آمریکا با هزار زخم در حال ترک منطقه است، رژیمی که سرسخت‌ترین دشمنانش در کنار گوشش قرار دارند، رژیمی که در داخل مرزهای خود از عملیات‌های استشهادی فلسطینیان در امان نیست و شهروندانش امنیتی ندارند، رژیمی که پایتختش عرصه اعتراض‌هایی منسجم، پرجمعیت و جدی است که ما را به یاد یک انقلاب و فروپاشی یک نظام سیاسی می‌اندازد؛ رژیمی که با وجود صرف بودجه فراوان در امور فرهنگی و رسانه‌ای، روز به روز در پیشگاه افکار عمومی جهان منفورتر شده است، رژیمی که پس از دهه‌ها حتی یک قدم به چشم اندازهای غاصبانه خود نزدیک نشده است و در عوض، این پس‌گرفتن فلسطین است که همواره پررنگ‌تر شده، رژیمی که امنیت سایبری‌اش بازیچه هکرهاست؛ رژیمی که نخست‌وزیرش رسما وحشت خود را از اینکه اسرائیل توسط ایران «خفه شود» اعلام می‌کند، اکنون زبونانه، حقیرانه، سرگردان و بی‌هدف نوار غزه را می‌کوباند و سردارانی را به شهادت می‌رساند که سال‌هاست از دستگیری‌شان ناکام مانده؛ سردارانی که ضربه خود را سال‌ها پیش نثار غاصب کرده‌اند.
