کیهان: اسرائیل بیش از همیشه دچار تنش های داخلی است اما دیوانه قابل پیش بینی نیست

در این سال‌ها دولت‌ها، ائتلاف ناقصی از چپ و سکولار یا راست و تلمودی‌ها بوده و هرگاه از یکی از این دو دسته، ائتلافی صورت گرفته، دسته دیگر بلافاصله برای اسقاط آن، دست به کار شده و آن را متلاشی کرده است. هم‌اینک دولت نتانیاهو ترکیبی از راست سنتی و تلمودی‌ها ـ صهیونیست‌های مذهبی ـ است و هنوز دو هفته از عمر آن نگذشته، کانال 13 تلویزیون رژیم صهیونیستی اعلام کرد، همین حالا اگر انتخابات برگزار شود، تعداد کرسی‌های ائتلاف نتانیاهو ـ بن گویر از اکثریت می‌افتد و تعداد کرسی‌های آن از 64 به 58 تنزل می‌کند از سوی دیگر چندین شب است هواداران جریان رقیب مقابل ساختمان نخست‌وزیری تجمع کرده و خواهان استعفای «نتانیاهوی فاسد» شده‌اند.
کابینه نتانیاهو از درون هم دچار تعارض است. اصولاً ترکیب جریان ضددینی لیکود با احزاب افراط‌گرایی یهودی یک ترکیب متعارض و ناهمگن است ـ حزب لیکود هیچ نسبتی با تعلیمات مذهبی ندارد و به آن بی‌اعتقاد است در حالی که احزاب تلمودی «آرمان‌شهر» خود را یک نظام سیاسی بر بنیاد آموزه‌های تلمود می‌دانند. کابینه نتانیاهو ترکیب 36 کرسی حزب راست‌گرای لیکود و 28 کرسی چهار حزب مذهبی می‌باشد. این ترکیب در عین اینکه در نقطه مقابل احزاب دیگر است، در درون نیز در وضعیت رقابت با احزاب شکل‌دهنده دولت می‌باشد. بر همین اساس اکثر تحلیلگران و ناظران معتقدند عمر این کابینه به بیش از یک سال نمی‌رسد.
بنیامین نتانیاهو در فاصله سال‌های 1375 تا 1378 و 1388 تا 1399 نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی بوده و هم‌اینک ششمین دولت خود را تشکیل داده است. اولین دولت او زیرفشار سخت مقاومت لبنان و مبارزان غزه قرار داشت و رژیم اسرائیل یک سال پس از پایان اولین دوره نخست‌وزیری‌ نتانیاهو ناگزیر شد پس از تحمل صدها کشته لبنان را کاملاً رها کند. کمااینکه ارتش اسرائیل در دولت‌های دوم و سوم نتانیاهو چندین بار از ساکنان غزه در جنگ شکست خورد. بنابراین نتانیاهو نمی‌تواند برای ساکنان سرزمین اشغالی فلسطین، دستور کار جدید رژیم غاصب تلقی گردد. اما در عین حال باید گفت او در میان شخصیت‌های موجود این رژیم، «قوی‌ترین» به حساب می‌آید. حال رژیم غاصب مانده است و آخرین تدبیری که می‌توانسته برای برون‌رفت از شرایط ارائه نماید. به عبارت دیگر می‌توان گفت نتانیاهو در عین اینکه به دلیل قرار داشتن در جایگاه رئیس‌دولت طی 26 سال گذشته، «پدیده» نیست، آخرین تیر ترکش رژیم صهیونیستی و همه تدبیر آن است.
ترکیب «کابینه امنیتی» رژیم صهیونیستی هم از نگرانی‌های فزاینده آن حکایت می‌کند. «امنیت» حساس‌ترین دستور کار یک دولت است و دولت‌های پایدار و مستحکم، عنان ساختارهای امنیتی خود را به عناصر پخته‌تر و باتجربه‌ ممتد می‌دهند و زمانی که در این ساختارها، عناصر تازه‌کار و افراطی منصوب می‌شوند، بیانگر بهم‌ریختگی جدی رژیم می‌باشد. در کابینه جدید رژیم صهیونیستی، یهودی‌های تندرو و تازه‌کار وارد کابینه امنیتی شده‌اند. رئیس‌موساد، وزیر امنیت داخلی و وزیر جنگ از این قبیل‌اند و در این بین «ایتمار بن گویر» رهبر حزب «عوتسما یهودیت» وزیر امنیت داخلی است. این نیروهای تازه‌کار خشونت‌گرا، از یک‌سو با احزاب چپ و سکولار خود رژیم مواجه هستند؛ از یک‌سو با عرب‌های ساکن در سرزمین‌های 1948 روبه‌رو می‌باشند و از سوی دیگر با فلسطینی‌های ساکن قدس، غزه و کرانه باختری مواجه هستند. انتصاب این افراد تنش‌های سیاسی و امنیتی را در این سه ضلع افزایش می‌دهد ضمن آنکه در محیط منطقه‌ای هم با مخالفت جدی همه همسایگان ـ لبنان، سوریه، مصر و اردن ـ مواجه‌اند و از منظر کل حوزه عربی هم‌ یک تهدید امنیتی برای همه منطقه محسوب می‌شوند. در عرصه بین‌المللی هم با علامت‌های منفی کشورهای اروپایی سروکار دارند. رژیم صهیونیستی در شرایط فعلی که از یک‌سو تنش‌ سیاسی بین احزاب اسرائیل بالا گرفته است و از سوی دیگر سرزمین‌های غزه، کرانه و قدس ملتهب می‌باشند، با ترکیب جدید نه تنها نسخه‌ای برای کاهش تنش‌ها ندارد بلکه خود به آشوب‌ها ضریب می‌دهد.
توسعه شهرک‌های صهیونیستی در قدس، کرانه باختری و نقب که احزاب تندرو یهودی شعار آن را داده‌اند، رژیم اسرائیل را به پرتگاه امنیتی سوق می‌دهد. همین الان حدود نیمی از ارتش رژیم، برای کنترل کرانه باختری به‌کار گرفته شده‌اند و در همان حال آمارها بیانگر آن است که طی ده ماه اول سال گذشته میلادی (2022) لااقل 200 اقدام نظامی با استفاده از سلاح گرم توسط فلسطینی‌های ساکن در کرانه باختری علیه رژیم اسرائیل به اجرا درآمده و یک آمار دیگر بیانگر آن است که طی این مدت حدود 700 نفر از افراد ارتش و ساکنان شهرک‌های صهیونیستی، به دست فلسطینی‌ها کشته یا زخمی شده‌اند.
توسعه اقدامات تجاوزکارانه رژیم یعنی گسترش شهرک‌سازی‌ها، بقیه ارتش رژیم را هم در جغرافیای داخلی درگیر می‌کند و از آنجا که این درگیری حتماً طولانی و فرسایشی خواهد بود، از یک‌سو باعث مستهلک شدن ارتش و از سوی دیگر سبب نارضایتی اعضای آن از سیاست‌های دولت شده و باعث فرار آنان از خدمت و بعضاً رویارویی با فرماندهان خود می‌شود. یک گزارش بیانگر آن است که طی سال 2021 لااقل 15 مورد تمرد گسترده در پادگان‌ها و یگان‌های ارتش رژیم رخ داده است. ادامه چنین وضعیتی، دیواره دفاعی رژیم صهیونیستی را در شمال و شمال شرقی تضعیف می‌کند و این می‌تواند به یک تهدید واقعی و گسترده برای این رژیم تبدیل گردد. این یک هدیه ویژه به واحدهای مقاومت اسلامی در لبنان، سوریه و غزه به حساب می‌آید.
بعضی از ناظران سیاسی و امنیتی گفته‌اند، وضع امنیتی به‌هم ریخته و شکاف‌های رو به تزاید سیاسی اسرائیل، لاجرم ارتش آن را به سمت درگیری در محیط پیرامونی سوق می‌دهد. از داخل حکومت و به‌ویژه عناصر کابینه امنیتی رژیم اسرائیل نیز سخنانی مطرح‌شده که از احتمال گسترش درگیری‌های اسرائیل در محیط برون‌مرزی خبر می‌دهند. اما واقعیت چیست؟ سیدحسن نصرالله در سخنان خود در توصیف عناصر دولت جدید اسرائیل از واژه «دیوانه» استفاده کرد. بعضی از این تعبیر نتیجه گرفتند که دبیرکل حزب‌الله احتمال می‌دهد اقدامات برون‌مرزی ارتش اسرائیل افزایش پیدا کند. بدون تردید رژیم صهیونیستی شرایط آرام داخلی و وحدت احزاب و دستگاه‌های حکومتی را در اختیار ندارد و این اولین پیش‌نیاز ورود به فاز اقدامات گسترده‌تر نظامی است. الان بنیامین نتانیاهو حتی اگر دست‌ به اقدام نظامی علیه یکی از اضلاع جبهه مقاومت بزند، قادر به همراه کردن مخالفان جدی خود در داخل نیست. در درون ارتش و سیستم امنیتی رژیم، جمع‌بندی جنگ و تشدید تنش‌های امنیتی وجود ندارد. نتانیاهو به‌خصوص در به نتیجه‌رساندن درگیری هم توانایی ندارد و مهم‌ترین دلیل آن شکست‌های پی‌درپی اسرائیل در جنگ‌های غزه و زمانی است که او ریاست کابینه رژیم را در اختیار داشته است. اگر جنگی شروع شود و یا تشدید حملات منطقه‌ای به اضلاع مقاومت اتفاق بیفتد، مخالفان یهودی نتانیاهو او را شماتت خواهند کرد. کمااینکه در چند هفته پیش یعنی در زمانی که نتانیاهو تنها از لزوم اقدام نظامی علیه ایران سخن گفت، مخالفان او در احزاب چپ و سکولار نتانیاهو را متهم کردند که امنیت و موجودیت اسرائیل را به گروگان گرفته و به نفع خود و حزبش قربانی می‌نماید.
اگرچه از«دیوانه» هر کاری برمی‌آید و باید هوشیاری لازم در جریان مقاومت وجود داشته باشد، اما تمام قرینه‌ها و شواهد بیانگر آن هستند که ورود رژیم صهیونیستی به فاز تشدید تنش‌ها، موقعیت آن را بیش از پیش تخریب می‌کند و فضای مناسبی را برای وارد کردن ضربه‌های سنگین‌تر در اختیار نیروهای مقاومت قرار می‌دهد. نتانیاهو سخنان سیدحسن نصرالله را به یاد دارد که گفت اگر جنگی شروع شود، جنگی منطقه‌ای و پرشدت درمی‌گیرد و آخرین جنگ منطقه خواهد بود.