| |
پنجشنبه ۰۱ آذر ۱۴۰۳ - ۲۳:۲۹
بروزرسانی ۱ روز پیش
به گزارش خبرداغ به نقل از ایلنا، در بخش اول برنامه گفت و گو محور شب نشینی که به رسم هر شب ساعت 23:30 دقیقه به وقت تهران با اجرای محمد سلوکی بر روی آنتن زنده شبکه جام جم رفت، زهرا عقیلی دونده 76 ساله و قهرمان دوی ماراتن به عنوان مهمان برنامه معرفی شد. عقیلی گفت: شش فرزند و ده نوه دارم. متولد 1324 هستم و 76 سال دارم. در جوانی پیشینه ورزش داشتم اما بچه داری نمی‌گذاشت به ورزش برسم. بعد از اینکه بچه ها بزرگ شدند و سر زندگی خودشان رفتند فهمیدم باید به ورزش برسم. در سن 65 سالگی وقتی راه می رفتم به زمین می خوردم و دلیل آن ناراحتی های اعصابم بود برای همین ورزش دو را آغاز کردم.
وی تصریح کرد: بچه های من و همسرم خیلی مرا تشویق می کنند تا به این مسیر ادامه دهم و حتی با ورزش مشکل اعصابم برطرف شد. اولین مسابقه ای که شرکت کردم در مشهد بود که بعد از 5 بار مسابقه دادن در باشگاه تختی به مسابقات مشهد راه یافتم.
بانوی دونده ایرانی افزود: ماراتن از دو سخت تر است چون باید دوازده دور ورزشگاه را بدویم، از دور یازدهم به بعد توانایی بدن پایین تر آمده و حساسیت روی خطاها هم بیشتر شده است به همین دلیل سخت است. در مسابقه کشور مالزی مقام چهارم را به دست آوردم، دیگر شرکت کنندگان بین 5 تا 10 سال از من کوچک تر بودند و این مسابقات هم به عنوان مسابقات پیشکسوتان شناخته می شد.
عقیلی درباره سبک زندگی اش افزود: شب ها خیلی زود می خوابم تا بعد از نماز صبح که بیدار می شوم نخوابم و ساعت 6 صبح برای تمرین به پارک می روم. یک دور برای همه یک ساعت و نیم طول می کشد اما برای من یک ساعت و همه به من لقب ساقه طلایی داده اند. خیلی از اینکه ورزش می کنم از خودم راضی هستم.
وی ادامه داد: قبل از ورزش انقدر سرم گرم بچه ها بودم که فکر این موارد نبودم اما حالا فقط به ورزش فکر می کنم به اندازه ای که اگر یک روز نروم ورزش انگار گناهی کرده ام و کسل هستم. بعد از آن به کارهای خانه ام می رسم و همه کارها را هم خودم انجام می دهم.
دونده 76 ساله ایرانی درباره ورودش به حوزه دوچرخه سواری اظهار داشت: وقتی رفتیم چین دیدم همه افراد دوچرخه سوار هستند و تصمیم گرفتم من هم دوچرخه سواری را یاد بگیرم. با وجود آسیب دیدن پایم دوچرخه را به هر سختی بود یاد گرفتم. بعضی وقت ها دوچرخه را کار می کنم.
عقیلی بیان کرد: دو سال پیش که گفتند زلزله می آید اول مدال هایم را جمع کردم که با خودم ببرم چون بیشتر از دنیا برایم ارزش دارد. از خدا قدردانی می کنم که به من سلامتی داد تا بتوانم ورزش کنم. همه می گویند تو که لاغری چرا ورزش می کنی می گویم من برای لاغری ورزش نمی کنم برای سلامتی خودم ورزش می کنم.
انتهای پیام/
