| |
جمعه ۰۲ آذر ۱۴۰۳ - ۰۳:۱۸
بروزرسانی ۱ روز پیش
پورعرب سال ۷۰ بعد از فیلم «عروس» به گروه سازندگان فیلم «قربانی» پیوست تا در کنار داریوش ارجمند و مقابل دوربین صدرعاملی بازی کند.همین سال بود که مورد توجه رخشان بنی اعتماد قرار گرفت و نقش اول فیلم «نرگس» بازی کرد.
نقش عادل در این فیلم شخصیتی با فراز و فرود بسیار که استعداد متحول شدن را داشت و می‌توانست با عشق زندگی خود را دگرگون کند. بدون شک رخشان بنی اعتماد در بروز استعداد پورعرب در ایفای نقش‌های چندلایه سهم به سزایی داشت. پس اکران موفق «نرگس» پورعرب بیشتر شناخته شد و تبدیل به بازیگری شد که مردم به خاطر او به سینما می‌رفتند. بدین ترتیب او خیلی زود سوپراستار سینما شد و در سال ۷۱ در چهار فیلم رابطه پنهانی، مهاجران، سوء تفاهم و دو روی سکه بازی کرد.
ابوالفضل پورعرب نشان داد هم قابلیت و استعداد قابل‌توجهی دارد و هم می‌تواند ستاره‌ای پولساز باشد. پورعرب عاشق شد، عینک دودی به چشم زد، سوار موتور شد، در خیابان‌های تهران به تعقیب و گریز پرداخت و ستاره محبوب سینمارو‌ها لقب گرفت. در نیمه اول دهه ۷۰، پورعرب به همراه جمشید هاشم‌پور بالاترین دستمزد را میان بازیگران سینما می‌گرفت.
او در فیلم «آواز تهران» با پیشتوانه تئاتر خود نشان داد که با فن بیان مسلط خود می‌تواند از پس صحنه‌های پر زد و خورد برآید. او درسال ۷۲ در فیلم «نیش» ساخته همایون اسعدیان درخشان ظاهر شد.
یکی دیگر از نقش‌های به یادماندنی او در این دهه، فیلم «چهره» سیروس الوند است. حضور او در جذب تماشاگر این فیلم بی تاثیر نبود.
اواخر دهه ۷۰ در فیلم «دست‌های آلوده» بار دیگر با سیروس الوند همکاری کرد، نقش مقابل او در این فیلم هدیه تهرانی بود، این دو در سال ۷۶ در فیلم غریبانه مقابل هم بازی کرده بودند. فیلم توانست یکی از پرفروش‌ترین‌های سال شود.
او در سال ۷۵ در فیلم «مردی شبیه باران» به کارگردانی سعید سهیلی بازی کرد، او در نقش یک رزمنده درخشان ظاهر شد. او برای این فیلم در پانزدهمین دوره جشنواره فیلم فجر برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول مرد دریافت کرد.
او با بازی در سریال «مسافر» سیروس مقدم بار دیگر بین عام و خاص معروف شد. او با حضور در فیلم «تیک» تا حدودی انتظارات برآورده کرد هرچند این فیلم اکران موفقی نداشت و ستاره اقبالش از ابتدای دهه ۸۰ رو به افول گذاشت و به تدریج به حاشیه رفت و روزگار هم با او خوب تا نکرد.
او سال ۹۵ پس از دوره‌ای کم‌کاری در اولین تجربه حضور در نمایش خانگی، با سریال «شهرزاد» اثر حسن فتحی، حضور بسیار موفقی در این سریال داشت. «حشمت» که یکی از افراد مورد اعتماد «بزرگ آقا» بود، به یکی از شخصیت‌های محبوب سریال تبدیل شد و بازی خوب پورعرب هم مانند دیگر بازیگران سریال مورد توجه قرار گرفت.
یکی از امید‌های اصلی برای بازگشت موفق ابوالفضل پورعرب به تلویزیون و سینما، سریال «۸۷ متر» و «کاناپه» به کارگردانی کیانوش عیاری است. کیانوش عیاری چه در سینما و چه در تلویزیون سابقه بسیار خوبی دارد و نام این کارگردان توقعات را از این سریال بالا برده است، بنابراین سریال «۸۷ متر» می‌تواند بار دیگر این سوپراستار دهه ۷۰ سینما را در مرکز توجه قرار بدهد.
پوریا ذوالفقاری (منتقد سینما) در اینستاگرام خود نوشت: «به مناسبت زادروز ابوالفضل پورعرب بیراه ندیدم که بخشی از صحبت‌هایش را در گفت‌وگویی که حدود هشت سال پیش با او کردم، اینجا بیاورم. حرفهای سوپراستاری که «تبار» داشت و روی صحنهٔ تئاتر در کنارخسرو شکیبایی و هادی اسلامی و... بازی کرده و بعد به سینما آمده بود؛ «تربیت من و نسل من شکل دیگری داشت. همه چیز خیلی جدی بود... پس از اجرای یک نمایش با کارگردانی مثل محمود استادمحمد از سالن بیرون می‌آمدیم. اگر خانمی می‌آمد و سلام می‌کرد، باید پیش استادمحمد قسم می‌خوردیم که ما این خانم را نمی‌شناسیم.
به همین دلیل هنوز هم ستاره بودن را باور ندارم. من تلاشم را کردم که کم نگذارم. شاید فیلم بد داشته باشم ولی حتی در آن فیلم‌ها هم همة توانم را به کار گرفتم که خوب شود. ستاره دیگر کیست؟ ستاره بهروز وثوقی است که یک بار نقش معتاد را طوری بازی کرد که پس از او هرکس معتاد را بازی کند، پیشاپیش بازنده است. در شهرستان‌ها بچه‌هایی دیده‌ام که از نظر توانایی درجه یک‌اند. ولی نمی‌توانند به تهران بیایند و بازی کنند. اگر ما ستاره بودیم، کسانی هم که نقش کوتاه بازی می‌کنند، ستاره‌اند. فقط فاصلة بیش‌تری از خورشید دارند.»
«وقتی بهروز وثوقی و فردین را دوست داری و آن‌ها را قلة بازیگری و ستاره بودن می‌دانی، هرگز به خودت جرأت نمی‌دهی به جایگاه مشابهی فکر کنی... وقتی پس از هفت‌بار کاندیدا شدن برای فیلم مردی شبیه باران (سعید سهیلی) سیمرغ بلورین گرفتم، رفتم و از خسرو شکیبایی رخصت طلبیدم. او را از زمان تئاتر می‌شناختم. می‌دانستم چقدر رنج کشیده تا توانسته به این مرحله برسد.»
این‌ها حرفهای ستاره‌ای‌ست که در مقطعی چنان محبوب شد که مدیران سینما از ترس محرومش کردند تا مدتی در خانه بنشیند و موج محبوبیتش کمی فروکش کند! ما در سینمای بعد از انقلاب هیچ ستارهٔ مردی را به محبوبیت پورعرب در دوران اوجش نداشتیم. دورانی که اتفاقا کوتاه هم نبود و اگر آن بیماری لعنتی از راه نمی‌رسید حتما طولانی‌تر می‌شد... می‌دانم خودش این عکس دست به سینه کنار فردین نشسته‌اش را خیلی دوست دارد...»
