به گزارش خبرداغ، غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی نماینده سابق مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با  ایلنا، درخصوص سفرهای اخیر قالیباف به استان‌ها تحت عنوان «نظارت میدانی»، گفت: بیایید فرض کنیم که این ادعا درست باشد، ایشان در این سفرها چه میزان می‌تواند نظارت کند؟ برای مثال نزدیک به ۸۰ هزار پروژه در کشور داریم که روزی زمین مانده است، آقای قالیباف بگوید چند پروژه را می‌تواند نظارت کند؟ این چه سبک و سیاق نظارت است؟ نظارت میدانی در چنین شرایطی در بین مردم لولیدن است؟ ما چند پروژه ملی بزرگ داریم، آیا این پروژه‌های ملی بسیار بزرگ، نباید ناظر داشته باشد؟

وی ادامه داد: رئیس مجلس می‌تواند تعدادی از این پروژه‌های بسیار بزرگ را برای خود بگذارد و شخصا آن‌ها را بررسی کند، اما مابقی پروژه‌ها را کمیسیون‌ها بروند و نظارت کنند، اما آیا این اتفاق افتاده است؟ خیر. من نمی‌گویم خدایی ناکرده نیتش غلط است، نیتش درست است اما سبک و سیاقش بسیار بسیار اشتباه است.

جعفرزاده در ادامه با انتقاد از شیوه انجام سفرهای قالیباف اظهار داشت: نکته دیگر هم این است که کجای دنیا نظارت میدانی به این شکل است؟ نظارت میدانی یعنی چه؟ به ما هم بگویند که کدام پروژه‌ها بوده است؟ شیوه مناسب‌تر این بود که مثلا از ۶۰ هزار میلیارد تومان پروژه‌هایی که در سال ۹۹ داریم، ۱۰ مورد را انتخاب می‌کرد و آن ده تا که در رأس پروژه‌ها قرار داشت را دنبال می‌کرد و به مردم هم اعلام می‌کرد که این‌ها بیشترین اعتبار را می‌خواهند. بعد یک پروژه را گزارش بدهد که مثلاً ۲۰ سال این پروژه بودجه گرفت و پیشرفتی نداشت، اما من نسبت به آن بازدید و نظارت میدانی کرده و تکلیف کرده‌ام که اگر تا سه ماه دیگر درست نشود، فلان وزیر را استیضاح می‌کنیم، آیا این اتفاق افتاد؟ نیفتاد. پس نظارت میدانی یعنی چه؟

بیشتر بخوانید: 

جنگ اقتصادی در زمان همه‌گیری کرونا اخلاقی نیست/ ایران برای مدیریت بیماری، به پول‌‌های بلوکه شده خود نیاز دارد/ برجام بعد از ترامپ به سرعت احیا نمی‌شود

وی افزود: اصلا آیا شما ناظر مقیم هستید که نظارت میدانی می‌کنید؟ شما رییس مجلس و به عبارتی ناظر عالی هستید، حالا آقای قالیباف بیاید به عنوان ناظر عالی، اطلاعات یکی از پروژه‌هایی را که بازدید کرده است ارائه دهد، اگر توانست این کار را بکند. پس نشان می‌دهد که اصلاً نظارت میدانی‌ای وجود ندارد و بیشتر سبک و سیاق این کار تبلیغات انتخاباتی است.

جعفرزاده در ادامه بیان داشت: شما فرض کنید مثلا در یک سفر استانی یا به قول خودشان نظارت میدانی، یک نفر جلوی ایشان به رئیس قوه دیگری توهین می‌کند، بعد صداوسیما میکروفن را جلویش می‌گیرد و می‌گوید «کسی که بین مردم نیاید...» خب این چه سبک و سیاق صحبت کردن است؟ انگار همه سناریو از قبل نوشته شده است، انشاءالله که خدا از این‌ها قبول کند، اما اینطور نیست و مردم خیلی چیزها را می‌فهمند.

این نماینده سابق مجلس همچنین در خصوص سفر اخیر فراکسیون محرومیت‌زدایی به مشهد که با هزینه شهرداری مشهد و البته به صورت خانوادگی انجام شد، بیان داشت: ببینید نظر من این است اصلا بگویند این چیزها قبلاً هم باب بوده است، یعنی شما اکنون وقتی از نماینده‌های دوره یازدهم می‌پرسید می‌گویند قبلاً هم چندین بار کمیسیون‌ها و نماینده‌ها چنین سفرهایی رفته‌اند. اما حرف من این است که شما نمایندگان مجلس یازدهم ادعای انقلابی‌گری کردید و قبلی‌ها این ادعا را نداشتند.

وی ادامه داد: شماها نمی‌توانید هرکاری را انجام دهید و بگویید بقیه هم انجام می‌دادند، مثلا یک آدمی که مسجد می‌رود و نمازخوان است، نمی‌تواند هرکاری را انجام دهد و بگوید چون فلانی هم انجام می‌دهد من هم انجام دادم. شماها ادعای انقلابی‌گری کردید و گفتید که مدلی جدید از سطح زندگی و رفاه اجتماعی نمایندگان ارائه خواهیم کرد و قصد دارید به سال‌های نخست انقلاب برگردید، شما این را گفتید و کسی این حرف را به شما تلقین نکرد. گفتید مجلس به سمت اشرافی‌گری رفته است و حساسیتی به بیت‌المال ندارد یا گفتید که مجلسی‌ها از رانت استفاده می‌کنند، مگر همین حرف‌ها را برای تخریب نمی‌زدید؟

جعفرزاده اظهار داشت: خب ما هم این حرف‌ها را قبول کردیم و گفتیم درست است و حرف قشنگی است. اما وقتی چنین کاری می‌کنند و مثال ادوار گذشته را بزنند، یا گذشته‌ای‌ها را انقلابی می‌دانند و آن‌ها را با خودشان مقایسه می‌کنند یا می‌خواهند بگویند ما اگر از انقلابی‌گری حرف زدیم، اشتباه کردیم. در هر صورت چون رهبر معظم انقلاب هم این‌ها را مجلس انقلابی خطاب کردند، توصیه من به این دوستان این است که قدر خودشان را حفظ کنند، هنوز سال اول است و اجازه ندهند مردم به این زودی ناامید شوند.

وی گفت: البته عده‌ قلیل و کمی در انتخبات به این‌ها رای دادند، اما اجازه ندهند که همان گروه هم ناامید شوند و با خود بگویند که ما پای صندوق‌های رأی رفته‌ایم و عده‌ای نماینده انقلابی انتخاب کرده‌ایم و اکنون باید در انقلابی‌گری آن‌ها شک کرد. در هر صورت فکر ‌می‌کنم که باید حرمت کلمه «انقلاب» را حفظ کرد.