شاید باورش سخت باشد، ببینی از جمع نسل طلایی دهه پنجاه موسیقی، یکی مانده و نرفته، نه انقلاب ترساندش از آینده و نه سکوت اجباری خسته اش کرد از دلبستگی به ایران. بیشترِ هم‌دوره‌هایش رفتند؛ از سیاوش قمیشی، دوستِ دوران دبستان تا داریوش اقبالی، ابراهیم حامدی و عبدالحسن ستارپور رفتند و باقی مسیر هنر را در لس‌آنجلس، ادامه دادند.
به گزارش
خبرداغ به نقل از روزنامه همدلی: شاید باورش سخت باشد، ببینی از جمع نسل طلایی دهه پنجاه موسیقی، یکی مانده و نرفته، نه انقلاب ترساندش از آینده و نه سکوت اجباری خسته اش کرد از دلبستگی به ایران. بیشترِ هم‌دوره‌هایش رفتند؛ از سیاوش قمیشی، دوستِ دوران دبستان تا داریوش اقبالی، ابراهیم حامدی و عبدالحسن ستارپور رفتند و باقی مسیر هنر را در لس‌آنجلس، ادامه دادند.
هر که ماند هم دق کرد انگار، مثل حسین منزوی، مثل فرهاد مهراد و مثل فریدون فروغی. اما او با همه فرق داشت، موسیقی‌اش هم متفاوت بود. در روزگاری که موسیقی پاپ، جوانان را مسخ کرد، رفت سراغ «راک». عاشقانه هایش، جنس دیگری داشت، نه شبیه به بابک بیات بود، نه اسفندیار منفردزاده و نه فرید زلاند. شیفته موسیقی دهه پنجاه و شصت میلادی آمریکا و بریتانیا شد، با موهای پرکلاغی و سبیل نعل اسبی، گیتار الکتریک در دست گرفت و شکل دیگری خواند. ملودی و آرانژمان، پررنگ بودند در آثارش و نامش را جاودانه کردند، پدرِ راک ایران، سلطانِ راکِ ایران، کوروش یغمایی.
طعمِ سکوت
بعد از انقلاب و جنگ، یکی یکی رفتنِ رفقا را تماشا کرد اما وسوسه نشد. وطنِ بی صدا را ترجیح داد به هیاهوی غربت. 17 سال صبر کرد تا دوباره آوازش را به گوش مردمش برساند. چند آلبوم شاخص هم منتشر کرد؛ از «سیب نقره ای» تا «تفنگ دسته نقره». آهنگ و آلبومِ ماندگار، کم ندارد. «گل یخ» را جزو صد آهنگ برتر موسیقی ایران می دانند، هفته‌نامه معتبر بیلبورد، رسانه مشهور و معتبر موسیقی جهان، گذاشتش در جمع 50 راکِر بزرگ تاریخ. در سال 2009، کمپانی «Now Again» آلبومی به نام «زنجیر خودت را بباف»
(FORGE YOUR OWN CHAINS) در آمریکا منتشر کرد با 15 قطعه از موسیقی‌دانان راک سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۴، «حجم خالی» اثر کوروش یغمایی تنها نماینده خاورمیانه بود. در سال ۲۰۱۱ آلبوم مستقلش با نام «بازگشت از لبه پرتگاه (Back From The Brink) توسط کمپانی «Now Again» منتشر شد، با کیفیت بالا و صدابرداری های نوین. در ایران اما انگار نه انگار، نابغه موسیقی شرق کنارشان نفس می کشد.
مُلکِ غریبِ جمشید
سال 95 ناگهان خبر دادند آلبوم جدیدش منتشر میشود، دوستدارانش از جا پریدند، خوشحال بودند در هیاهوی شهاب‌سنگ‌های موسیقی پاپ و ترانه‌های سخیف، دوباره صدایی دلنشین با موسیقی اعجاب‌انگیز، گوش‌شان را نوازش می دهد. آلبوم را شنیدند اما تلخ و دردناک. مجوز شعر و موسیقی داشت ولی هشت سال اجازه انتشار ندادند، ناامید شد از تعاملِ مدیران، دوباره «Now Again» آمد، آمریکایی ها بیشتر قدرش را دانستند، «مُلکِ جمشید» را در همه جا منتشر کرد، جز ایران. هموطنانش مجبور به دانلود شدند و محروم از خرید فیزیکی آلبوم.
نوروزِ یغمایی
سه سال قبلش، در سال 1392، تک‌ترانه‌ای منتشر کرد به نام «نوروز»؛ «دیگه چیزی نمونده به عید نوروز/ ننه سرما که رفته بهار تو راهه امروز». بعد دوباره سکوت، همدمش شد تا سال 95. حالا بعد از 3 سال، دوستداران کوروش یغمایی، خبری خوش گرفته اند از تاثیرگذارترین موسیقیدان ایرانی در ژانرِ راک. در صفحه اینستاگرامش، تنها راهِ ارتباطی که برایش باقی مانده در روزگاری که صدا و سیما و حتی دیگر رسانه ها یادی نمی کنند از او، خبر از انتشار آلبومی جدید داده: «چند روزی است که در تهران هستم و سد [صد] البته این جا هم مشغول کار برای آلبوم تازه.» همراه با عکسی که بی هوا، فرزندش «ساتگین» گرفته هنگام میکس یا شاید مستر.
امیدِ گوش‌نواز
در 72 سالگی هنوز امیدوار است، شاید هر که جایش بود، عطای سکوتِ وطنی را به لقایش می‌بخشید و می رفت میان رفقای دیروزِ غربت‌نشین و ترانه هایش را بی‌دغدغه، آواز می کرد ولی مانده و می خواهد باز هم بخواند. در روزهایی که مردم درگیر قیمت دلار، بنزین، نان و پیاز هستند و روحِ خسته و کوفته‌شان زیرِ فشارها خم شد، شاید صدای دلنشین و گیرای کوروش یغمایی با ملودی های جادویی‌اش، برای دقایقی رهای‌شان کند از همهمه‌ها، تداعی کند «گل یخ» و «خار»، «تن چوبی» و «حجم خالی» را.
نوروز 97 همایون شجریانی، قطعه‌ای منتشر کرد به نام نوروز، با آهنگی از سهراب پورناظری و شعری از اسحاق انور؛ شعری که شاید امید و همت کوروش یغمایی را بهتر از هر واژه دیگری به تصویر بکشد: «...تخت چمن سبزه‌ی دولت جمشید شد/ همت کوروش بلند بار دگر عید شد».
