پس از فرورویختن دیوار برلین تصور می‌شد سوسیالیسم‎ ‎ از میان رفته؛ اما ممکن است از آمریکا هم سربرآورد / سوسیالیسمی که در فرانسه می‌بینیم، ‎با‎ ‎فلاکت‎ ‎ونزوئلا‎ متفاوت است / ‎تجربه‎ ‎اروپا‎ ‎نشان‎ ‎می دهد‎ ‎که‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎و‎ ‎بازار‎ ‎آزاد‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎سازگاری‎ ‎دارند / انتخابات ‎‏۲۰۲۰‏‎ ‎آمریکا رقابتی بر سر سوسیالیسم خواهد بود؛ آیا کاندیدای سوسیالیستی مانند برنی سندرز، پیروز می‌شود؟

راجر‎ ‎کوهن در ‎نیویورک‎ ‎تایمز نوشت: دو‎ ‎فرزند‎ ‎من‎ ‎در‎ ‎فرانسه‎ ‎سوسیالیستی‎ ‎به‎ ‎دنیا‎ ‎آمدند‎. حقیقتا‎ ‎تولد‎ ‎آنها‎ ‎خاطره ای‎ ‎جالب‎ ‎بود‎: بهترین‎ ‎مراقبتهای‎ ‎پزشکی، ‎مراقبت های‎ ‎بی ‏نظیر‎ ‎پس‎ ‎از‎ ‎تولد‎ ‎و‎ ‎هزینه‎ ‎تقریبا‎ ‎رایگان‎. فرانسه‎ ‎دارای‎ ‎یکی‎ ‎از‎ ‎برترین‎ ‎نظام های‎ ‎تأمین‎ ‎اجتماعی‎ ‎در‎ ‎جهان‎ است. ‎نسبت‎ ‎مالیات‎ ‎بر‎ ‎درآمد‎ ‎به‎ ‎تولید‎ ‎ناخالص‎ ‎داخلی، ‎ ‎‏۴۶‏‎. ‎‏۲‏‎ ‎درصد‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎بالاترین‎ ‎نرخ‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎کشورهای‎ ‎عضو‎ ‎سازمان‎ ‎توسعه‎ ‎و‎ ‎همکاری‎ ‎اقتصادی‎ ‎‎ (oecd) ‎تلقی‎ ‎می شود‎. در‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎این‎ ‎نسبت‎ ‎معادل‎ ‎‏۲۷‏‎. ‎‏۱‏‎ ‎درصد‎ ‎است‎.

به گزارش خبرداغ به نقل از  «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: این‎ ‎درآمدهای‎ ‎مالیاتی‎ ‎در‎ ‎فرانسه‎ ‎صرف‎ ‎پرداخت‎ ‎هزینه های‎ ‎درمانی‎ ‎جامع، ‎مرخصی‎ ‎های‎ ‎مادران‎ ‎باردار، ‎مزایای‎ ‎بیماری‎ ‎و‎ ‎مستمری‎ ‎های‎ ‎طولانی مدت‎ ‎میشود‎. از‎ ‎شعار‎ ‎سه‎ ‎کلمه ای‎ ‎انقلاب‎ ‎فرانسه، ‎یعنی‎ ‎آزادی، ‎ ‎برابری‎ ‎و‎ ‎برادری، ‎‎تحقق‎ ‎قسمت‎ ‎نخست‎ ‎از‎ ‎باقی‎ ‎آن‎ ‎دشوارتر‎ ‎می نمود؛ ‎ ‎آزاد‎ ‎بودن‎ ‎اما‎ ‎یک‎ ‎گام‎ ‎عقب تر‎ ‎از‎ ‎جنگل‎ ‎بازار‎ ‎آزاد‎ ‎در‎ ‎فرهنگ‎ ‎آنگلوساکسون‎ ‎ماندن. ‎طی‎ ‎نیمی‎ ‎از‎ ‎‏۳۸‏‎ ‎سال‎ ‎گذشته،‎ ‎روسای‎ ‎جمهوری‎ ‎سوسیالیست‎ ‎در‎ ‎فرانسه‎ ‎حاکم‎ ‎بوده اند‎.

بهایی‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎کشور‎ ‎برای‎ ‎این‎ ‎همبستگی‎ ‎اجتماعی‎ ‎پرداخته، ‎نرخ‎ ‎بالای‎ ‎بیکاری‎ ‎بوده‎ ‎است‎. فرانسه‎ ‎دارای‎ ‎بخش‎ ‎خصوصی‎ ‎گسترده ای‎ ‎است‎. اقتصادی‎ ‎سرمایه داری‎ ‎دارد‎ ‎که‎ ‎بین‎ ‎هفت‎ ‎کشور‎ ‎نخست‎ ‎جهان‎ ‎جای‎ ‎می گیرد. ‎سوسیالیسم‎ ‎فرانسه‎ ‎در‎ ‎اروپا‎ ‎امری‎ ‎استثنایی‎ ‎تلقی‎ ‎نمی ‏شود‎. پس‎ ‎از‎ ‎جنگ‎ ‎جهانی‎ ‎دوم‎ ‎این‎ ‎قاره‎ ‎تصمیم‎ ‎گرفت‎ ‎به‎ ‎قیمت‎ ‎محدود‎ ‎کردن‎ ‎کاپیتالیسم، ‎ ‎مانع‎ ‎از‎ ‎هم‎ ‎پاشیدگی‎ ‎اجتماعی‎ ‎شود‎ ‎که‎ ‎موجب‎ ‎بروز‎ ‎خشونت ها‎ ‎می شد. ‎

احزابی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎اروپا‎ ‎دولت های‎ ‎رفاه‎ ‎به‎ ‎راه‎ ‎انداختند، ‎ ‎نام های‎ ‎متفاوتی‎ ‎دارند‎ ‎اما‎ ‎تمام‎ ‎آنها‎ ‎به‎ ‎دنبال‎ ‎ایجاد‎ ‎موازنه‎ ‎میان‎ ‎بازار‎ ‎آزاد‎ ‎و‎ ‎بخش‎ ‎عمومی، ‎ ‎شرکتهای‎ ‎بزرگ‎ ‎و‎ ‎بازار‎ ‎سهام، ‎ ‎سود‎ ‎و‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎تولید‎ ‎هستند. ‎مفاهیمی‎ ‎اقتصادی‎ ‎که‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎یا‎ ‎پسرخاله اش‎ ‎سوسیال‎ ‎دموکراسی، ‎ ‎آنها‎ ‎را‎ ‎برخلاف‎ ‎کمونیسم‎ ‎به‎ ‎رسمیت‎ ‎میشناسد‎. نوزایی‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎در‎ ‎اروپا‎ ‎موجب‎ ‎آن‎ ‎ترس‎ ‎و‎ ‎وحشتی‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎آمریکا‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎وجود‎ ‎دارد، ‎ ‎نمی شود‎. سوسیالیسم‎ ‎در‎ ‎اروپا‎ ‎بخشی‎ ‎از‎ ‎حیات‎ ‎روزمره‎ ‎است‎ ‎نه‎ ‎فلاکتی‎ ‎مانند‎ ‎آنچه‎ ‎در‎ ‎ونزوئلا‎ ‎میبینیم. ‎

انتخابات‎ ‎بعدی‎ ‎ریاست‎ ‎جمهوری‎ ‎در‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎نیز‎ ‎قرار‎ ‎است‎ ‎رقابتی‎ ‎بر‎ ‎سر‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎باشد‎. جالب‎ ‎است. ‎هنگامی‎ ‎که‎ ‎دیوار‎ ‎برلین‎ ‎سی‎ ‎سال‎ ‎پیش‎ ‎زیر‎ ‎سنگینی‎ ‎کمونیسم‎ ‎فرو‎ ‎ریخت، ‎ ‎تصور‎ ‎می شد‎ ‎که‎ ‎پیروز‎ ‎نبرد‎ ‎ایدئولوژیک، ‎ ‎سرمایه داری‎ ‎بوده‎ ‎است. ‎اما‎ ‎رشد‎ ‎نابرابری‎ ‎و‎ ‎به‎ ‎حاشیه‎ ‎رانده‎ ‎شده ها‎ ‎که‎ ‎محصول‎ ‎جهانی سازی‎ ‎نظام‎ ‎مالی‎ ‎بود، ‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎میدان‎ ‎آورد‎. گریس‎ ‎بلیکلی، ‎ ‎اقتصاددانی‎ ‎اهل‎ ‎لندن‎ ‎و‎ ‎هوادار‎ ‎سوسیال‎ ‎دموکراسی‎ ‎به‎ ‎من‎ ‎گفت‎ ‎که‎ «امروز‎ ‎برای‎ ‎اکثر‎ ‎مردم، ‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎به‎ ‎معنای‎ ‎رهایی‎ ‎است‎ ‎از‎ ‎یک‎ ‎شغل‎ ‎نامناسب‎ ‎یا‎ ‎کار‎ ‎کردن‎ ‎به‎ ‎مدت‎ ‎هشتاد‎ ‎ساعت‎ ‎در‎ ‎هفته‎ ‎در‎ ‎شغلی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎متنفرند‎ ‎و‎ ‎برای‎ ‎کسانی‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎آنها‎ ‎متنفرند‎». درست‎ ‎است‎. صدای‎ ‎کاریزماتیک‎ ‎بیان‎ ‎این‎ ‎مواضع‎ ‎در‎ ‎آمریکا، ‎ ‎خانم‎ ‎نماینده‎ ‎دموکرات‎ ‎در‎ ‎کنگره،‎ ‎آلکساندریا‎ ‎اوکتازیو‎-‎کورتز‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎پیشتاز‎ ‎مطالبه‎ ‎برای‎ ‎سیاستی‎ ‎جدید‎ ‎در‎ ‎آمریکاست. ‎

اوکتازیو‎-‎کورتز‎ ‎در‎ ‎مصاحبه‎ ‎با‎ ‎شبکه‎ ‎ان‎ ‎بی‎ ‎سی‎ ‎گفته‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎برای‎ ‎من، ‎ ‎مفهوم‎ ‎سوسیال‎ ‎دموکراسی‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎در‎ ‎یک‎ ‎جامعه‎ ‎مدرن، ‎ ‎ثروتمند‎ ‎و‎ ‎اخلاقگرا، ‎ ‎هیچ‎ ‎شهروند‎ ‎آمریکایی‎ ‎نباید‎ ‎معیشت‎ ‎فقیرانه‎ ‎داشته‎ ‎باشد. ‎همانند‎ ‎رهبر‎ ‎چپگرای‎ ‎حزب‎ ‎کارگر‎ ‎بریتانیا، ‎ ‎جرمی‎ ‎کوربین، ‎ ‎او‎ ‎نیز‎ ‎حامی‎ ‎دخالت های‎ ‎چشمگیر‎ ‎دولت‎ ‎در‎ ‎اقتصاد‎ ‎است‎. ترامپ‎ ‎در‎ ‎واکنش‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎مطالبات‎ ‎میگوید‎: ما‎ ‎به‎ ‎رویای‎ ‎آمریکایی‎ ‎ایمان‎ ‎داریم‎ ‎و‎ ‎نه‎ ‎کابوس‎ ‎سوسیالیستی‎. ‎

اما‎ ‎تجربه‎ ‎اروپا‎ ‎نشان‎ ‎می دهد‎ ‎که‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎و‎ ‎بازار‎ ‎آزاد‎ ‎با‎ ‎هم‎ ‎سازگاری‎ ‎دارند‎. مسأله‎ ‎اصلی‎ ‎برای‎ ‎حزب‎ ‎دموکرات‎ ‎در‎ ‎حال‎ ‎حاضر‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎تا‎ ‎کجا‎ ‎پیش‎ ‎خواهد‎ ‎رفت‎. برنی‎ ‎سندرز‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎یک‎ ‎سوسیالیست‎ ‎میداند‎. کامالا‎ ‎هریس‎ ‎خود‎ ‎را‎ ‎یک‎ ‎پیشرو‎ ‎میداند‎. جان‎ ‎هیکنلوپر‎ ‎مدعی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎مرد‎ ‎عمل‎ ‎است‎. ‎

این‎ ‎تصور‎ ‎که‎ ‎انتخابات‎ ‎آمریکا‎ ‎به‎ ‎نفع‎ ‎میانه روها‎ ‎رقم‎ ‎میخورد، ‎ ‎با‎ ‎پیروزی‎ ‎ترامپ‎ ‎دفن‎ ‎شد‎. انرژی‎ ‎و‎ ‎جنبش‎ ‎حزب‎ ‎دموکرات‎ ‎را‎ ‎می توان‎ ‎در‎ ‎کمپ‎ ‎پیشروها‎ ‎یافت‎ ‎که‎ ‎ریشه‎ ‎در‎ ‎نارضایتی‎ ‎از‎ ‎اقتصاد‎ ‎بی‎ ‎رونق‎ ‎و‎ ‎سلطه‎ ‎نخبگانی‎ ‎دارد‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎قیمت‎ ‎از‎ ‎دست‎ ‎دادن‎ ‎محبوبیت‎ ‎حزب‎ ‎در‎ ‎میان‎ ‎طبقه‎ ‎کارگر‎ ‎و‎ ‎شهرهای‎ ‎کوچک‎ ‎تمام‎ ‎شد‎. این‎ ‎اتفاق‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎راه‎ ‎را‎ ‎برای‎ ‎ترامپ‎ ‎باز‎ ‎کرد‎. ‎من‎ ‎خودم‎ ‎تمایلات‎ ‎میانه روانه‎ ‎دارم‎ ‎اما‎ ‎نه‎ ‎آن‎ ‎نوع‎ ‎میانه روی‎ ‎که‎ ‎بیشتر‎ ‎نگران‎ ‎گلدمن‎ ‎ساکس‎ ‎است‎ ‎تا‎ ‎بحران‎ ‎اقتصادی‎. ‎

اما‎ ‎یک‎ ‎هشدار‎: بنیانگذاری‎ ‎ایالات‎ ‎متحده‎ ‎با‎ ‎هدف‎ ‎متمایز‎ ‎شدن‎ ‎از‎ ‎آنچه‎ ‎امتداد‎ ‎اروپا‎ ‎می دانستند، ‎ ‎انجام‎ ‎شد. ‎خوداتکایی‎ ‎برای‎ ‎آمریکایی ها‎ ‎مترادف‎ ‎برادری‎ ‎برای‎ ‎فرانسوی هاست‎. این‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎آمریکایی ها‎ ‎از‎ ‎ابتدا‎ ‎برخلاف‎ ‎اروپایی ها‎ ‎خواهان‎ ‎عدم‎ ‎مداخله‎ ‎دولت‎ ‎در‎ ‎معیشت‎ ‎خود‎ ‎بودند‎. ملتها‎ ‎معمولا‎ ‎از‎ ‎ذات‎ ‎فرهنگی‎ ‎خود‎ ‎دور‎ ‎نمی شوند‎. من‎ ‎تصور‎ ‎نمیکنم‎ ‎سیاستهای‎ ‎فشار‎ ‎بر‎ ‎ثروتمندان‎ ‎مانند‎ ‎مالیات‎ ‎‏۷۰‏‎ ‎درصدی‎ ‎بر‎ ‎ثروت‎ ‎که‎ ‎اوکازیو‎ ‎پیشنهاد‎ ‎کرده، ‎‎باعث‎ ‎شود‎ ‎یک‎ ‎دموکرات‎ ‎به‎ ‎کاخ‎ ‎سفید‎ ‎برود‎. ‎همینطور‎ ‎تهمت‎ ‎بی اساس‎ ‎سوءاستفاده‎ ‎از‎ ‎نیروی‎ ‎کار‎ ‎که‎ ‎باعث‎ ‎شد‎ ‎آمازون‎ ‎و‎ ‎‏۲۵هزار‎ ‎فرصت‎ ‎شغلی‎ ‎از‎ ‎نیویورک‎ ‎مهاجرت‎ ‎کند. ‎

راز‎ ‎کثیف‎ ‎دولتهای‎ ‎رفاه‎ ‎اروپایی‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎آنها‎ ‎میل‎ ‎به‎ ‎حمایت‎ ‎از‎ ‎فضای‎ ‎کسب‎ ‎و‎ ‎کار‎ ‎دارند‎. نرخ‎ ‎مالیات‎ ‎شرکتی‎ ‎در‎ ‎سوئد‎ ‎از‎ ‎آمریکا‎ ‎پایینتر‎ ‎است‎. فرصت‎ ‎دموکراتها‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎فضای‎ ‎کسب‎ ‎و‎ ‎کار‎ ‎را‎ ‎تحت‎ ‎اصلاحات‎ ‎پیشروانه‎ ‎قرار‎ ‎دهند‎. آمریکا‎ ‎میتواند‎ ‎بدون‎ ‎دست‎ ‎کشیدن‎ ‎از‎ ‎ذات‎ ‎خوداحیا‎ ‎کننده اش، ‎ ‎مسیر‎ ‎فرانسه‎ ‎را‎ ‎سرلوحه‎ ‎کار‎ ‎خود‎ ‎قرار‎ ‎دهد‎. ‎

فرانسه‎ ‎نیز‎ ‎اکنون‎ ‎صحنه‎ ‎اعتراضات‎ ‎جلیقه‎ ‎زردهای‎ ‎به‎ ‎حاشیه‎ ‎رانده‎ ‎شده‎ ‎است‎. ممکن‎ ‎است‎ ‎آن‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎یک‎ ‎سوسیالیسم‎ ‎یکپارچه‎ ‎عجیب‎ ‎بدانید‎ ‎اما‎ ‎این‎ ‎حقیقت‎ ‎درسی‎ ‎برای‎ ‎ما‎ ‎دارد‎. ‎این‎ ‎جلیقه‎ ‎زردها‎ ‎بیش‎ ‎از‎ ‎هر‎ ‎چیز، ‎ ‎خواهان‎ ‎دیده‎ ‎شدن‎ ‎هستند‎. سوسیالیسم‎ ‎یک‎ ‎گلوله‎ ‎نقره ای‎ ‎نیست‎. پیش نیاز‎ ‎اساسی‎ ‎یک‎ ‎نامزد‎ ‎دموکرات‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎احساس‎ ‎ناپیدا‎ ‎و‎ ‎فراموش‎ ‎شده‎ ‎جامعه‎ ‎آمریکایی‎ ‎را‎ ‎دوباره‎ ‎آشکار‎ ‎کند‎. ‎