سخنان بی‌پرده آزاده نامداری درباره ممنوع‌التصویری‌اش در تلویزیون و اختلافش با فرزاد حسنی

به گزارش خبرداغ ، یک فیلم از مهمانی شخصی یا اظهارنظر جنجالی در مورد فردی خاص و حتی حرف‌هایی ناگفته از زندگی شخصی کافی است تا مدیران صداوسیما حکم به حذف تصویر مجری مشهوری بدهند، این روایتی است که در دهه‌های مختلف برای چند مجری معروف صداوسیما تکرار شده است و خواهد شد.

محمود شهریاری، ‌فرزاد حسنی، علی ضیا، ‌فرزاد جمشیدی، جواد یحیوی، ‌آزاده نامداری و... بخشی از فهرست بلند مجری‌های ممنوع‌التصویر صداوسیما هستند که برخی خوش‌شانس بوده‌اند و باز هم در قاب تلویزیون جای گرفته‌اند و برخی هم سال‌هاست که تغییری در پرونده  ممنوع‌التصویری‌شان ایجاد نشده است.

براساس گزارش روزنامه همشهری، آزاده نامداری، مجری جوان صداوسیما که ۱۲ سال در تلویزیون مشغول به‌کار بود به‌ دلیل حاشیه‌هایی که حول سفر شخصی‌اش به خارج از کشور ایجاد شد، دیگر امکان اجرای برنامه‌ای را پیدا نکرده است. او در مورد ممنوع‌التصویری‌اش می‌گوید: «من یک اصل را در تلویزیون فهمیده‌ام که هیچ وقت به مجری نمی‌گویند ممنوع‌الفعالیت هستی و نمی‌توانی اجرا کنی. به من هم کسی این را نگفت و هیچ نامه‌ای وجود ندارد و کسی با صراحت از ممنوع‌التصویری با من حرف نزد».

گفت‌وگوی ما با این مجری را که مدتی است در صداوسیما به او برنامه‌ای برای اجرا نمی‌دهند، بخوانید.

اگر بخواهم صادقانه حرف بزنم باید بگویم چون سنم خیلی کم بود، براساس جهان‌بینی خاصی وارد این کار نشدم. من براساس خبر روزنامه جام‌جم که نوشته بود ‌صداوسیما تست مجری‌گری می‌گیرد، به دانشکده صداوسیما برای تست رفتم و از بین ۱۵ هزار نفر، من و ۴ نفر دیگر انتخاب شدیم. من کارم را با اجرا در برنامه تازه‌ها در شبکه یک شروع کردم و خوشبختانه توانستیم زمان مرده تلویزیون را زنده کنیم و مخاطبان زیادی را از شهرها و اقشار گوناگون جذب کردیم.

حتما همینطور است.این شغل من است. کاری که همه عمر برایش انرژی گذاشته‌ و مطالعه کرده‌ام را نمی‌توانم به‌راحتی کنار بگذارم. من تلویزیون را دوست دارم و هنوز هم به آنجا تعلق دارم.

حتی اگر تلویزیون این احساس را نداشته باشد، من با صراحت می‌گویم که هنوز به تلویزیون علاقه دارم.

من یک اصل را در تلویزیون فهمیده‌ام که هیچ‌وقت به من مجری نمی‌گویند ممنوع‌الفالیت هستی و نمی‌توانی اجرا کنی. کسی به من این را نگفت و هیچ نامه‌ای وجود ندارد و کسی با صراحت از ممنوع‌التصویری با من حرف نزد. من هم آدم پیگیری نیستم و نرفتم پشت دفتر مدیرها بنشینم و آه و ناله کنم که من جوانی‌ام را برای صداوسیما گذاشته‌ام. نگاهم این است که اگر صداوسیما من را بخواهد خودش درخواست می‌دهد و اگر هم دلش نخواهد نمی‌گوید.

بله، ممکن است اینطوری باشد. در چند سال اخیر بزرگ‌ترین دلیلی که باعث شد من کار رسانه را پیگیری نکنم، تولد دخترم بود و فعلا تا یک سال دیگر این موضوع برایم اولویت دارد و وقتی فرزندم بزرگ شود احتمال دارد که برای بازگشت به اجرا تلاش کنم. در کل باید بگویم که هیچ خصومت شخصی میان من و آدم‌هایی که در تلویزیون هستند اتفاق نیفتاده. باید بدانیم که افراد و مدیران زیادی در تلویزیون تغییر کرده‌اند و تعداد زیادی مجری وارد تلویزیون شده‌اند و حتی می‌بینیم که در کمال تعجب تعداد زیادی بازیگر، ‌اجرا می‌کنند. هم‌ اکنون برنامه‌های تلویزیون به سمت تولید محتوای زرد رفته و به هر در و دیواری می‌زنند تا دیده شوند.

اصلا نگاهم این نیست که منتظر فرجی در کارم باشم. به لحاظ اخلاقی من دنبال این نیستم که کسی شلغش را از دست بدهد تا من کاری به‌دست بیاورم، ماجرا این است که هم‌اکنون فضای صداوسیما اینگونه است و من هم آدم صبوری هستم و هیچ وقت خواهش و التماس نمی‌کنم که به من کار بدهند. من نکته‌ای را باید بگویم، ‌خیلی وقت‌ها تلویزیون برای تلویزیون تصمیم نمی‌گیرد. فردی که از تو خوش‌اش نمی‌آید از بیرون تلویزیون را تحت فشار می‌گذارد تا تو نباشی. مدیران تلویزیون آدم‌های خوبی هستند اما تحت فشارند.

من باز به گذشته برمی‌گردم. من یک آدم ۱۹ ساله بودم که وارد تلویزیون شدم و از یک آدم ۱۹ ساله توقع اینکه باید همه‌چیز را بداند، نباید داشته باشید. اگر آدم‌ها الان عیب و ایرادی در من می‌بینند باید به این فکر کنند که من سنم کم بود و داشتم در مورد همه‌چیز تجربه می‌کردم؛ از پوششم گرفته تا حرف‌هایی که می‌زدم. هیچ وقت نمی‌شود یک دختر ۱۹ساله را پای میز محاکمه گذاشت و گفت که چرا این را پوشیدی و چرا این عقیده را داشتی. آدم‌ها در گذر زمان تغییر می‌کنند. من در زندگی‌ام همیشه به اخلاق معتقد بودم و این یک چارچوب است که من هرگز از آن تخطی نمی‌کنم. حق‌الناس فقط پول نیست، ‌اینکه من دل کسی را نمی‌شکنم، زیرآب کسی را نمی‌زنم و...برایم خیلی مهم است. شاید خیلی از افراد که من را نمی‌شناسند، دست به قضاوت بزنند اما آنهایی که من را از نزدیک می‌شناسند، ‌می‌دانند که من در این چارچوب زندگی می‌کنم و می‌توانم هر آنچه در این چارچوب اتفاق افتاده است را توضیح دهم. حرف من این است که اگر کسی کاری انجام داد نباید به راحتی قضاوتش کنیم.

زندگی‌ام سال‌هاست که در حال قضاوت است و هیچ جایی هم ندارم تا توضیح بدهم و به آدم‌ها بگویم اشتباه می‌کنید.

می‌توانید مثال بزنید؟

با وجود تمام آفت‌هایی که اینستاگرام دارد و مشکلاتی که ایجاد می‌کند به‌نظرم صفحه اینستاگرام باعث می‌شود که افراد صادقانه در مورد خودشان حرف بزنند. اگر حاشیه‌ای ایجاد شده است برای من مهم نیست.

واقعیت این است که من از اینکه در حال رشد و تغییر نگاه هستم، ‌ناراحت نیستم.

بله، تأثیر این اتفاقات برایم اهمیت ندارد. خب، من صفحه شخصی دارم و دوست دارم از نکات مختلف زندگی‌ام در اینستاگرام بگذارم.

جدا شدن یک اتفاق مهلک نیست، ‌من ازدواج کردم، فهمیدم اشتباه بود و اشتباهم را جبران کردم. اگر هم آن اتفاقات بر کار من اثر گذاشت به این دلیل بود که جامعه مردسالاری داریم و آنها مرد را به جای زن انتخاب می‌کنند و طرف مقابل که اصلا تمایلی به آوردن نامش ندارم، جزو آن دسته افرادی است که از مدیران پیگیری کارش را می‌کند و به افراد زیادی زنگ می‌زند اما من اینگونه نیستم.

این موضوع به پیگیری خود افراد مربوط است.

بله، اما در ذهنم این برنامه را چیده‌ام که وقتی دخترم ۳سالش بشود، در فضای مجازی کار اجرا انجام بدهم. من در ۳۴ سالگی از آدم‌ها خواهش می‌کنم که افراد را به ۲ دسته خوب و بد تقسیم نکنند. این‌قدر علیه هم مصاحبه نکنیم. اتفاقات حاشیه‌ای که برای من افتاد باعث شد که چند مجری زن علیه من حرف بزنند و همیشه من از خودم می‌پرسم چرا این‌قدر راحت قضاوت کردند.