دو دهه اول جمهوری اسلامی، دهه فوران گروه‌های سیاسی امیدوار بود/ جامعه برای کاهش دردهایش ارزش‌های سیاسی خود را دنبال می‌کند

به گزارش خبرداغ به نقل از  ایلنا، جواد کاشی در نخستین همایش علمی امید اجتماعی در ایران با بیان اینکه جامعه از این حیث که امید دارد یا ندارد، از حیطه جامعه‌شناسی خارج شده و در مورد سیاست صحبت می‌کنیم، گفت:‌ امید امری اجتماعی است. وقتی وارد جامعه می‌شود دارای شخصیت سیاسی می‌شود.

وی ادامه داد: آدم‌ها به طور طبیعی امیدوارند. آدم‌ها زنده هستند، پس زندگی می‌کنند. گروه‌های هم‌درد و گروه‌های هم‌آرزو کنار هم گروه‌های مشترک ایجاد می‌کنند و باعث همدردی می‌شوند.

این استاد علوم‌سیاسی افزود: سرمایه‌های اجتماعی این توان را دارند که به شبکه‌های اجتماعی جامعه هویت ببخشند. با امید اجتماعی می‌توان نشان داد که جامعه خواسته و نقدی دارد و یا نسبت به چیزی ابراز تمایل می‌کند. جامعه ایران طی چهار دهه گذشته مسیری را طی کرده تا به امروز برسد.

کاشی با بیان اینکه ما خواستیم بنای تازه‌ای بسازیم و از این رو انقلاب کردیم، افزود: در سال‌های پس از انقلاب جامعه‌ای پرشور بودیم که می‌خواست خواسته‌هایش را بسازد. ابتدای انقلاب یکی از اسلام و یکی از جمهوری و یکی از موضوعات دیگر سخن می‌گفت. دو دهه اول جمهوری اسلامی، دهه فوران گروه‌های سیاسی امیدوار بود که هرکدام الگویی از آرزومندی را ارائه می‌دهند. عده‌ای فکر می‌کردند جامعه را باید به سمت آرمان‌های دینی برد و گروهی فکر می‌کردند جامعه باید به سمت اقتصادی برود. شکافی که بین این دو گروه افتاد را امروز به اسم اصلاح‌طلب و اصولگرا می‌شناسیم که پرچم امیدواری را در جامعه بالا می‌بردند.

این استاد دانشگاه بیان کرد: به تدریج با برافراشته شدن پرچم‌‌های دیگری رو به رو می‌شویم که با کاهش آلام پیش می‌رود. کم‌کم آینده هراسناک می‌شود. معنی‌اش این نیست که جامعه هراسناک است. صورت بندی امیدش تغییر کرده است. منظومه‌های گفتاری اوایل انقلاب یا حکومتی بودند یا پیام‌های روشنفکرانه‌ای داشتند که ارزش‌های جامعه را بی‌اعتبار کردند. اما جامعه نمی‌میرد بلکه ارزش‌های سیاسی خود را دنبال می‌کند و نه برای آینده بلکه برای کاهش تبعیض و دردهایش.

وی ادامه داد: اگر صندوق‌های انتخاباتی پیش پای مردم گشوده است، جامعه زنده است حتی اگر پر از خشم و کینه باشد. اگر امکان‌های برآورده شدن خواسته‌های جامعه را از طریق صندوق رای بدانیم، این امر زنده بودن آن را نشان می‌دهد. جامعه ایران منظومه‌های گفتمانی تازه‌ای که معطوف به آغاز جدید است را شکل می‌دهد. این با متولیان سیاسی جامعه است که چه قدر این صدا را بشنوند.