علاقه بیش از حد کی روش به ستاره پرسپولیس

وحید امیری ستاره پرسپولیس شاید بهترین ستاره ما در بازی برابر ونزوئلا بود. تیمی با مولفه‌های سنتی فوتبال آمریکای جنوبی که به فوتبال سرعتی و خلاقانه با انگاره‌های تاکتیکی و فوتبال هندسی روی زمین است که برای ما یک محک نسبتا خوب به شمار می‌رفت. از همین رو کارلوس کی روش ترجیح داد تقریبا ترکیب اصلی را در این بازی به میدان بفرستد که وحید امیری در پست هافبک چپ یا وینگر چپ در ترکیب اصلی قرار گرفت. امیری با همان فوتبال ساده توام با سرعت بالا و ریزه‌کاری تکنیکی یکی از ارکان اصلی فاز تهاجمی تیم ایران بود که تقریبا اغلب حملات ایران با حرکات او پایه‌ریزی شد. حضور موثر و دائمی در محوطه جریمه حریف و رفت و آمدهای سریع از کانال چپ وحید را بدل به موثرترین بازیکن ایران در چرخه تهاجمی کرد؛ ستاره‌ای که فوتبال ساده اما موثر را به بازی نمایشی هرز ترجیح داده و حرکات تند و تیز و ویرانگرش در کانال‌های کناری برای هر خط دفاعی یک کابوس به شمار می‌رود.

امیری در نهایت بازی فوق‌العاده خود را با پاس گل‌ تر و تمیزش کامل کرد؛ پاس گلی که نتیجه یک بازیخوانی عالی و شروع بی‌نظیرش بود. آنچه دوباره ثابت کرد چرا کارلوس کی روش در ترافیک هیجان انگیز ستاره‌های خط هافبک تا این اندازه به وحید و فوتبال ساده و موثرش اعتقاد و اعتماد دارد.

ستاره‌ای که از همان روزهای گمنامی در نفت تهران چشمان تیزبین کی روش را گرفت و در اوج گمنامی بدل به بازیکن اصلی تیم ملی شد تا کی روش یکی از آس‌هایش را رو کند و ستاره‌ای تازه را به فوتبال ایران بشناساند.

از آن روزها وحید امیری در یک خط مستقیم حرکت کرده؛ خط مستقیم پیشرفت. خطی که او با همان فرارهای هیجان‌انگیزش در آن طی طریق می‌کند و جلو می‌رود. مسیری که ایستگاه روسیه به نظر یکی از نقاط عطف آن خواهد بود.