برانکو یک فرصت استثنایی برای فوتبال ایران بود؛ یک مربی باتجربه و موفق که سابقه حضور در کشورمان را هم داشت و به همین دلیل با حداکثر تطبیقپذیری با جامعه میزبان توانست به پرسپولیس کمک کند. استقلالیها هم به جای ریشخند کردن این مربی به خاطر فقط یک باخت سنگین که آن هم در اثر غیبت چند بازیکن کلیدی و شوک فیفا رقم خورد، بهتر است بگردند و یکی در قوارههای برانکو برای نیمکت خودشان پیدا کنند. به علاوه با این رویکردی که آبیها در قبال باخت پرسپولیس به الهلال در پیش گرفتهاند، این نگرانی به وجود میآید که فردا اگر با هزار زحمت یک مربی خارجی برای آنها جذب شد و تیمشان دو بازی را باخت، دوباره اعتراضها از سر گرفته شود و هواداران عجول کاری کنند که نیمکت استقلال برای یک دوره 20ساله دیگر دست مربیان ایرانی بیفتد. فراموش نکنیم به هر حال باخت جزو طبیعت فوتبال است و حتی بایرن هم سه گل از پاریس میخورد. در این میان کوبیدن برانکوها، کمکی به فوتبال ایران نمیکند.
حمله به برانکو و شاگردانش البته از رقبا چندان عجیب و دور از انتظار نیست، اما مساله مهمتر این است که برخی هواداران پرسپولیس هم پشت تیم را خالی کردهاند. با این جماعت قدرنشناس هم نباید کاری داشت، غیر از طرح یک سوال؛ چطور به خودتان اجازه میدهید هنگام پیروزی برابر الاهلی با غرور کنار تیم بایستید، اما موقع باخت به الهلال راهتان را کج میکنید؟ اگر همه درد این است که تیمتان از یک حریف 10نفره دو گل خورد، بد نیست یادتان بماند همین تیم در مرحله قبلی 10نفره به دیگر رقیب عربستانیاش دو گل زده بود.
همشهری ورزشی