آیا مخالفت ترکیه با رفراندوم استقلال کردستان تنها یک مانور است؟/ آنکارا بیشترین سود را از قطع روابط بغداد و تهران با اربیل می‌برد

الحیات نوشت: تهدید به قحطی برای کردهای عراق که از سوی اردوغان صورت گرفت و مخالفت شدید او با احتمال اعلام دولت کردی مستقل، آشفتگی و دوگانگی برخورد ترکیه در مورد یک مساله را منعکس می کند؛ بویژه آنکه اقلیم کردستان عراق طی یک دهه گذشته حداقل در سطح اقتصادی همکاری خوبی با ترکیه داشته است.

 

به گزارش خبرداغ به نقل از «انتخاب»، طبعاً مشخص نیست که چطور اردوغانی که خود با محاصره نوار غزه توسط اسرائیل و گرسنه ماندن فلسطینی ها مخالفت کرد، می تواند کردها را تهدید به محاصره کند؛ آن هم کردهایی که پس از حمله آمریکا به عراق، ترکیه روابط خوبی با آنها داشت.

 

به نظر می رسد مساله غزه تنها یک اقدام تبلیغاتی از سوی آنکار بوده است برای تاکید بر رهبری جهان اسلام توسط ترکیه و انحصار دفاع از مسائل اسلام در قبضه ترکیه!

 

برای یادآوری باید گفت که ترکیه از 15 سال پیش از حکومت خودگردان کردی در شمال عراق حمایت می کند و برای مقابله با حزب کارگران کردستانی، با مسئولان اقلیم کردستان همکاری کرده است؛ ضمن اینکه با استفاده از اطلاعات امنیتی که از اقلیم کردستان دریافت می کرد، توانست از افزایش نفوذ حزب کارگران کردستان و عملیات نظامی آن در ترکیه جلوگیری کند. حتی در برهه ای، از استقلال کردها دفاع کرد و به همین دلیل وارد بحرانی با دولت نوری مالکی شد.

 

در زمینه روابط اقتصادی نیز رابطه بین ترکیه و کردستان عراق در سطحی عالی قرار دارد و آنکارا به کردها اجازه صادرات بخش عظیمی از نفتشان از طریق خاک ترکیه را داده و تبدیل به یک شریک ضروری و مورد اطمینان برای کردها شده است.

 

بدین معنا، آنکارا بیشترین سود را از قطع رابطه بین اربیل و بغداد و متشنج شدن روابط بین اقلیم کردستان و ایران، می برد.

 

در واقع رابطه ترکیه با کردها در کاهش نفوذ سیاسی و نظامی ایران در عراق تاثیر گذار بوده است. با این حال، زمانی که کردهای عراق تصمیم به تعیین سرنوشتشان گرفتند، برخورد ترکیه با آنها عوض شد و احتمال دارد که روابط بین آنها مسیر متفاوتی را طی کند.

 

چه بسا آنچه باعث خشم ترکیه شده، زمانی است که کردها برای همه پرسی انتخاب کرده اند؛ چرا که این اقدام همزمان شده است با تلاش کردهای سوریه برای تثبیت یک نوع حکومت خودگردان گسترده. شرایط شمال سوریه ترکها را نگران کرده است؛ زیرا حزب کارگران انتشار و نفوذ وسیعی در شمال عراق دارند. رابطه خوب با کردهای عراق می تواند به شکل غیر مستقیم در جهت توقیف کردهای سوریه به ترکیه کمک کند.

 

ترکیه همچنین از تلاش کردها برای خروج از احتکار ترکیه و تنوع بخشیدن به روابط اقتصادی شان ناخشنود است؛ بویژه تلاش برای برقراری روابط با مسکو در زمینه همکاریهای نفتی.

 

با این شرایط، آیا موضع ترکیه در قبال کردها تنها یک مانور و رزمایش است که هدف از آن تثبیت منافعش در داخل کردستان در مرحله پس از استقلال است، یا بدین جهت که به آنکارا قدرت بیشتری برای مذاکره با طرفهای دیگر بخصوص آمریکا در مورد نقشه جدیدی برای نفوذ منطقه ای بدهد؟