اجه بوده است، می‌نویسد: او به کره شمالی هشدار داد که امریکا ممکن است تهدید و خشمی را در قبال آن کشور در پیش گیرد که جهان مانندش را پیش از این ندیده است. جیمز کلاپر مدیر سابق امنیت ملی امریکا خاطرنشان کرد که هیچ مانعی در مسیر اقدام ترامپ وجود ندارد و همان‌طور که او به درستی گفته انتقام امریکا بسیار مهیب خواهد بود.
او همچنین با توافق هسته‌ای ایران با قدرت های جهاینی نیز مواجه بود که در سال ۲۰۱۵ میلادی به لطف دیپلماسی سلف او منعقد شد. او در مورد ایران به اندازه کره شمالی خشمگین نیست اما واقعیت آن است که ترامپ از توافق هسته‌ای با ایران متنفر است و از تعلیق برنامه غنی‌سازی تهران آن هم در ازای لغو تحریم‌های بین‌المللی ناراضی است.
اخیرا گزارش‌هایی منتشر شده بود که نشان می‌داد گویا ترامپ قصد دارد در سومین گزارش ۹۰ روزه خود به کنگره درباره پایبندی ایران به برجام این موضوع را تایید نکند. این وسواس‌های او ناظران سیاست خارجی را به یاد رویکرد مشابه جورج دابلیو بوش در قبال صدام حسین و سیاسی‌شدن اطلاعات درباره تسلیحات کشتار جمعی برای توجیه حمله به عراق می‌اندازد. عواقب این ماجراجویی غلط تنها سبب ریخته‌شدن خون عراقی‌ها و امریکایی‌ها شد.
«فایننشال تایمز» در ادامه می‌نویسد: هفته گذشته ترامپ نماینده خود نیکی هیلی در سازمان ملل را به وین فرستاد تا با رییس آژانس بین المللی انرژی اتمی دیدار کند. واقعیت آن است که توافق هسته‌ای مدتی ۱۰ ساله دارد و پس از آن منقضی میشود. اگر ایران مشکلی در جاهای دیگر دارد راهکار آن مقابله با توافق هسته‌ای نیست. این ایده‌ای پوچ است. واقعیت آن است که کره شمالی برخلاف ایران سلاح هسته‌ای دارد. اگرچه ماهیت نظام‌های سیاسی کره شمالی و ایران کاملا متفاوت از یکدیگر هستند، برای حل و فصل اختلاف با پیونگ یانگ، آن‌هم به طور مسالمت‌آمیز، دیپلماسی چند‌جانبه‌ای که برای توافق با ایران به‌کار گرفته شد برای کره‌شمالی نیز مورد نیاز است. ترامپ تمایلی به ذکر جزئیات ندارد. با این حال، چند واقعیت در مورد ایران وجود دارند که کاخ سفید عمدا آن‌ها را نادیده می‌گیرد.
فایننشال تایمز در بیان این واقعیت‌ها می‌نویسد: نخست آن که واشنگتن نه تهران اصرار داشت که مذاکرات با ایران را به برنامه هسته‌ای محدود کند. برخی از مقام‌های ارشد جمهوری اسلامی در پی توافق گسترده‌تر بودند و امیدوار بودند که همکاری‌های سیاسی را ادامه دهند. دولت اوباما اما این موضوع را دامی از سوی ایران تشخیص داد و با آن مخالفت کرد. دومین واقعیت آن است که اگرچه ترجیح امریکا این بود که ایران را کاملا وادار به تعلیق دائمی برنامه هسته‌ای اش کنند با این حال، این موضوع امکان‌پذیر نبود.
واقعیت آن است که حضور قدرت‌های دیگر جهانی در این زمینه سبب می‌شد تا امریکا نتواند تمام شرایط خودر ا تحمیل کند. جالب است که ترامپ خود را مذاکره‌کننده قابل و ارشد می‌داند اما تاکنون حرفی از مذاکره با طرف ایرانی نزده است. دولت امریکا تحت تاثیر این تصور است که تضعیف توافق هسته‌ای ایران را وادار به پذیرش خواسته همسایگان سنی‌اش در منطقه خواهد کرد. این در حالیست که کاملا عکس این موضوع اتفاق خواهد افتاد. ترامپ وسواس بی‌موردی نسبت به ایران و توافق هسته‌ای دارد. به نظر می‌رسد او باید از تجربه توافق هسته‌ای با ایران در زمینه نوع رویکردش در قبال کره‌شمالی بهره گیرد. این کار مفیدتری خواهد بود.
