بالاتر از خطرتروريست/تخريب‌های زنجيره‌ای و تسويه‌حساب با روحانی!

نمونه مشخص و بارز اين فعاليت‌هاي افراطي و از پيش شكسته خورده را در هفته‌اي كه گذشت، همگان مشاهده كرديم. اتفاقي تلخ ولي آموزنده براي همه ملت ايران كه منجر به شهادت جمعي از هم‌ميهنان شد. اينكه هدف تروريست‌ها از اين‌گونه اقدامات چيست و چرا سعي مي‌كنند ايران را زير فشار بگذارند، نكته‌اي نيست كه در اين مجال نيازي به بررسي آن باشد ولي اتفاقي ددمنشانه‌اي در اين بازه رخ داده‌است كه اگر بيش از حمله تروريستي چهارشنبه سياه خطر و ضرر نداشته باشد، كمتر از آن هم نيست.

ماجرا از اين قرار است، برخي منفعلان عرصه رسانه وسياست كه با سرخوردگي‌هاي دوران زندگي در جدال هستند، با بيان اظهارات و انتشار مطالبي سعي كردند نيروهاي امنيتي را به دو دسته خوب و بد تقسيم كنند. اقدامي كه بيش از هر چيز مي‌تواند سبب دوقطبي امنيتي خطرناكي در ميان جامعه شود. اين جريان كه «مدعيان انقلابي‌گري» بهترين عنوان براي آن‌ها محسوب مي شود، از همان آغازِ پايان غائله بهارستان، سعي كردند وزارت‌اطلاعات و در صدر آن وزير را زير سوال ببرند. جرياني كه با نفوذ‌گسترده در فضاي مجازي تلاش مي‌كند تا فرمان افكار عمومي را در اختيار بگيرد ولي افزايش سواد رسانه اي ملت در اين بازه زماني، اجازه اين اقدامات شوم را به آن‌ها نمي‌دهد و دست اين جماعت را از پشت بسته‌است.

اما همان‌گونه كه تروريست‌ها براي آشفته كردن كشور از پا نمي نشينند، اين تفكر خطرناك نيز براي از هم پاشيدن اذهان عمومي در حال مسموم كردن افكار ملت هستند. آن ها در كانال‌هاي تلگرامي خود وفضاي مجازي با زيرسوال بردن اقدامات سيدمحمود‌علوي، وزير اطلاعات او را به سخره گرفته و وي را ناكارآمد مي‌خوانند. اين جماعت با القاي اينكه محمود علوي فردي امنيتي نيست و توانايي اداره واجا(وزارت اطلاعات جمهوري اسلامي) را ندارد، در تلاش هستند تا انتقام ايستادگي او در برابر بسياري از مشكلات را بگيرند و تسويه‌حساب‌هاي سياسي خود را با روحاني به رخ بكشند.

اما آيا اين روش در زماني كه سربازان گمنام امام زمان(عج) در سراسر ايران و حتي خارج از مرزها به دنبال پاكسازي و انتقام از تروريست‌ها هستند، كاري انقلابي و شرعي است؟ آيا اين روش برخلاف منافع ملي نيست؟ آيا نبايد دستگاه‌هاي مربوط با اين روش تخريب به سرعت برخورد كنند و نگذارند اين ويروس، افكار مردم را آلوده‌كند؟ اگر اين جماعت حس ناامني و ناكارآمدي نيروهاي امنيتي را به مردم تزريق كنند، چه بلايي به سر كشور مي‌آيد؟مگر حس امنيت از ارزش بالايي در ايران برخوردار نيست، چرابايد اين حس خوب را از بين ببرند؟بدون شك، تسويه‌حساب‌هاي شخصي و سياسي در اين برهه‌ جز اينكه كشور را با مشكلات فراواني روبه رو كند، هيچ فايده ديگري ندارد.

اين تصميمات و فعاليت‌ها، ملت را به ياد اقداماتي مي‌اندازد كه در دهه هفتاد براي زير سوال بردن وزارت اطلاعات صورت گرفت. همان قتل‌ها و خرابكاري‌هايي كه براي شليك به قلب امنيتي ايران انجام مي‌شد. اين جريان با به رخ كشيدن فعاليت‌هاي دولت همسو با خود، مدعي شده‌اند كه وزارت اطلاعات دولت يازدهم و بخش ضدتروريستي آن به خوبي عمل نكرده است كه اگر روند مناسبي را در پيش مي‌گرفت، مانند زماني كه عبدالمالك ريگي را از آسمان به زمين آوردند، نمي‌گذاشتند اين اقدامات تروريستي صورت بگيرد! بي‌شك در همه ادوار، زحمات فراواني صورت گرفته‌است ولي در آن بازه نيز بارها اقدامات تروريستي، از ترور دانشمندان هسته‌اي و برخي فرماندهان نظامي گرفته تا بمب‌گذاري‌ در اماكن مختلف و حمله‌هاي تروريستي رخ داد.آيا در آن زمان نيز مخالفان دولت مستقر، فعاليت‌هاي تيم امنيتي را زير سوال بردند يا در كنار همه نيروها ايستادند تا عاملان اين جنايات دستگير شوند و به سزاي عمل خود برسند؟!

اي كاش عقلاي جريان‌هاي مختلف سياسي و قدرت‌طلبان، پياده‌نظام‌هاي خود را امربه معروف كنند و جلوي اين اقدامات آن‌ها را بگيرند و به گوش آن‌ها بخوانند و بگويند:« اين راهي كه مي‌روند به ناكجاآباد است».

اين جريان بايد بداند كه اگر امنيت از بين برود، ديگر آن‌ها نيز برسركار نخواهند‌ماند كه بخواهند دولت را در دست بگيرند، پس بهتر است قدرت را از راه‌هاي پاكيزه‌تري تحويل بگيرند نه اين كه با آلوده ساختن فضاي كشور، تفكرهاي مردم را نسبت به آن‌هايي كه تمام سعي خود را به كار گرفته‌اند تا امنيت را برقرار كنند، خراب كنند.

منبع: روزنامه قانون