واقعيت آن است كه استقلال برابر العين از همان ابتدا بنا را روي دفاع مطلق و همهجانبه گذاشت و خودش را مقيد كرد كه تحت هيچ شرايطي روي دروازه حريف حمله نكند. بازي با هشت عنصر دفاعي، به راحتي و از همان دقيقه اول نيت و مقصود منصوريان را براي كادرفني حريف روشن ميكرد. به همين دليل هم العين به سرعت بازي را در اختيار گرفت، انبوهي از موقعيتهاي گلزني را خلق كرد و نهايتا جشنواره گل راه انداخت. هر گلي كه تيم اماراتي به استقلال ميزد، نماينده كشورمان را يك گام از صعود دور ميكرد و طبيعي بود كه ذهن و روان آنها را به هم بريزد. نكته حايز اهميت اينكه استقلال در نيمه اول اين ديدار فقط چيزي حدود 20درصد از مالكيت توپ را در اختيار داشت كه فاجعهبار بود. برانكو اما دستش را براي بلماضي رو نكرد. او عينا همان تركيب بازي رفت را به زمين فرستاد تا كادرفني و بازيكنان لخويا نفهمند با چه پرسپوليسي مواجه خواهند شد. اين سياست به ثمر هم نشست و سرخپوشان در 25دقيقه نخست بازي متعادلي ارايه دادند؛ آنچه منجر به گل برتري اين تيم هم شد. گواه صحت اين ادعا هم آن است كه نسبت گردش توپ تا پيش از گل پرسپوليس، 55 به 45 به سود نماينده كشورمان بود. اين گل شيرازه حريف قطري را از هم پاشيد و پس از آن پرسپوليس كه زهرش را به حريف ريخته و سرمايه مهمي اندوخته بود، هوشيارانه عقب نشست. شاگردان برانكو يك ساعت سخت را زير فشار حملات حريف پشت سر گذاشتند و حتي در مواردي خوششانس هم بودند، اما در نهايت بعد از فرا رسيدن دقيقه80 و قطع اميد لخوياييها از پيروزي، پرسپوليس دوباره ابتكار عمل را به دست گرفت و صعود كرد. فرق بزرگ پرسپوليس با استقلال اين بود كه سرخها ضربه آخر را همان اول زدند، اما آبيها به اميد واهي حفظ نتيجه ديدار رفت راهي امارات شدند و بدترين نتيجه تاريخ را گرفتند.