به گزارش
خبرداغ به نقل از آفتاب،سه روز دیگر، انتخابات پنجمین دوره شورای شهر همزمان با انتخابات
دوازدهم ریاست جمهوری برگزار میشود. در و دیوار شهر پر از بنر و لیست شده،
هرچند که دو سه لیست عمده از اصولگرایان و اصلاح طلبان دست به دست میشود،
اما اصناف هم یک لیست ۱۲ نفره داده اند. ابراهیم درستی نایب، رییس اتاق
اصناف تهران، یکی از اعضای فهرست ۱۲ نفره اصناف تهران برای انتخابات شورای
شهر تهران است. با او در کافه خبر درباره دلایل حضورش در انتخابات گفتگو
کردیم. اینکه فردی در جایگاه اقتصادی او چرا باید برای راه‌یابی به شورای
شهر تهران تلاش کند. دلایل و دغدغه هایی داشت که در مشروح گفتگوی زیر
می‌خوانید؛
سوال واضح و صریحی كه وجود دارد این است؛ چرا همه مایلند وارد شورای شهر شوند؟
اجازه
بدهید من هم رك و صریح جواب شما را بدهم؛ در این با شما موافقم كه باید
دید بعضی از دوستانی كه در شورای شهر حضور پیدا كردند، دارایی‌هایشان قبل و
بعد از آن چه بوده است. این یك واقعیت است. اما من برای این موارد در
شورای شهر نمی‌خواهم حضور پیدا كنم. به دلیل دینی كه احساس كردم در این
عرصه وارد شدم. پارلمان شهری مسائلی مانند اشتغال هم را هم باید رسیدگی
كند، اما الان بازار و اشتغال كجای شورای شهر قرار دارد؟ هر آنچه تصمیم
گرفته میشود درباره ما، پشت درهای بسته است. ببینید، یك فاجعه ساختمان
پلاسكو اتفاق افتاد. خیلی‌ها رفتند عكس‌های كارت‌پستالی گرفتند بدون این كه
توجه شود علت آن چه بوده است و همچنین توجه نشد بر سر مغازه‌داری كه تمام
سرمایه‌اش از دست رفت چه آمد. اینها نشان‌دهنده همان لزوم حضور اصناف در
شورای شهر است. در جایی كه می‌خواهند درباره ما تصمیم بگیرند باید ما هم
حضور داشته باشیم. مغازه یك متری زیر راه‌پله پروانه كسب می‌گیرد،
پروانه‌های تجاری می‌دهند، ازدحام پاساژها و ... همه بدون نظر ماست. یك بار
در ساختمان پلاسكو بر اثر آتش‌سوزی این اتفاق افتاد. حالا شما فكر كنید یك
زلزله اتفاق بیفتد. تكلیف چیست؟ مساله این است كه این اتفاق‌ها پیش‌بینی
نشده است. این در حالی است كه این سابقه وجود دارد كه ما در مجالس
قانونگذاری نماینده داشته باشیم و نتایج خوبی هم از آن حاصل شده است. اما
هرچه جلوتر آمدیم، این حق را از دست دادیم. حالا آمده‌ایم بگوییم این بار
حضور در شورای شهر حق ماست. یك ائتلاف 12 نفره هم تشكیل دادیم. تهرانی كه
300 هزار واحد كسبی دارد و در اتاق اصناف 135 اتحادیه تهران، زیر پوشش اتاق
اصناف هستند، فكر می‌كنید جای ما در شورای شهر تهران نباید خالی باشد؟ بس
است كه سیاسی‌ها از پله ما بالا بروند و هیچ نتیجه‌ای برای ما حاصل نشود.
آنها فقط برای ما حرف زدند، شعار دادند، از پله ما كه بالا رفتند و رایشان
را گرفتند هیچ كاری برای ما انجام ندادند چون اصلا كارشناسی اصناف ندارند.
ما سیاسی نیستیم، صنفی هستیم و برای منافع اصناف هركجا باشد وارد می‌شویم و
خط قرمزمان هم ولایت است.
فكر می‌كنید با لیست‌هایی كه وجود دارد، چقدر احتمال رای آوردن دارید؟
الان
با چهار سال پیش تفاوت دارد. به نظر من مردم آنقدر فهیم شده‌اند كه به
صورت لیستی رای نمی‌دهند. لیستی كه ما معرفی كرده‌ایم 12نفره است، ما كه
نیامدیم همه جا را اشغال كنیم. هركس باید ببیند چه ظرفیتی برای انجام كارها
دارد و ما دیدیم معرفی 12 نفر كافی است. با شناختی كه ما از مردم داریم و
با عملكردی كه این افراد در طول سال‌های فعالیتشان انجام داده‌اند امكان
ندارد كه به شورای شهر راه پیدا نكنیم.
پاساژسازی
یكی از بزرگترین انتقادها به آقای قالیباف است. از یك طرف شما به عنوان
شخصی كه كار تخصصی اصناف می‌كنید می‌گویید این كار غلط است و از طرف دیگر،
در كشورهای مختلف این كار در حال انجام است و مراكز خرید متمركز می‌شوند.
فكر می‌كنید پاساژسازی چه لطمه اقتصادی می‌تواند به اصناف بزند كه با آن
مخالفید؟
در كل دنیا در گذرگاه‌هایی كه ورودی شهر
باشد این كار انجام میشود، امكانات و فرصت‌های رفت و آمد مردم در نظر
گرفته میشود، اما در ایران می‌بینیم كه این كارها در قلب شهر انجام
میشود. نمی‌توانیم بگوییم فروشگاه‌های زنجیره‌ای به طور كلی وجود نداشته
باشند اما باید مدیریت شوند، چرا باید در خیابان جمهوری یا نیاوران مراكز
خرید بزرگی افتتاح شود در حالی كه می‌دانیم همینطور هم ترافیك‌های زیاد
دارند. اینها ناشیگری شهرداری را نشان می‌دهد و این كه صرفا به دنبال پول
بوده‌اند. ما نمی‌خواهیم بگوییم خودمان را از علم و دانش روز جدا كنیم بلكه
می‌گوییم باید ساختارهای آن را در نظر بگیریم.
به بعد اقتصادی اشاره نكردید.
هم
از نظر اقتصادی و هم نظارتی، ساختن پاساژها مفید است. وقتی همه مغازه‌ها
در یك مجموعه باشند هم برای مصرف كننده و هم برای فروشنده، هزینه‌ها و
انرژی كمتری صرف میشود و در عین حال شاهد ترافیك كمتری هم خواهیم بود.
الان در غرب تهران در آخر اتوبان همت مجتمعی هست كه بالغ بر پنج میلیون متر
مربع است و قرار است افتتاح شود. از این مجتمع استقبال می‌كنیم چون
همه‌چیز در آن كار كارشناسی شده است. برای نمازگزاران 110 مسجد در نظر
گرفته شده. باید فرهنگمان را در نظر داشت. نمی‌شود در تهران گردشگری اسلامی
راه انداخت و از توریسم بهره گرفت؟ چرا ممكن است ولی وقتی فقط به فكر
ساخت برج باشیم، یعنی فقط منافع عده‌ای مهم است. شهرداری هزارها میلیارد
بدهی دارد، مجوزهایی را داده‌اند كه هنوز ساخته نشده است، چه كسی جوابگو
است؟ ما متاسفانه تقصیرها را گردن دیگران می‌اندازیم و كسی نمی‌گوید چه
باید برای آینده انجام داد.
عده‌ای
از اعضای شورای شهر معتقدند تهران الان زمین سوخته است چون شهرداری هرچه
بوده را فروخته است. فكر می‌كنید شورای شهر چه كاری می‌تواند برای این
موضوع كند؟
افرادی كه این حرف را می‌زنند بگویند
برای این كه چنین اتفاقی نیفتد چه كار كرده‌اند؟ تمام این مصوبات از شورای
شهر می‌گذرد، كدامشان آن زمان با این مساله مخالفت كردند؟ كسی كه امروز
موقع انتخابات نقد می‌كند، قبل از این هم نقد می‌كرد؟ امروز بزرگترین آگاهی
را رسانه‌ها می‌دهند، كدامشان این مسائل را رسانه‌ای كردند و با این
حركت‌های غلط مخالفت كردند؟ ما هدفمان این است كه در شورای شهر اصناف باید
نظرسنجی داشته باشد. حضور نمایندگان اصناف در شورای شهر كمك می‌كند بسیاری
از مسائل كه به ما مربوط است حل شود، ازجمله صنایع آلاینده.
چه تضمینی وجود دارد كه همین اتفاقی كه درباره سایر اعضای شورا اتفاق افتاد، درباره شما به عنوان نماینده اصناف اتفاق نیفتد؟
این
مسائل به طینت افراد برمی‌گردد. من می‌گویم اگر حتی یك نفر در اقلیت بود،
باید نسبت به اقدامات غلط مخالفت و درباره آنها اطلاع‌رسانی كند. من معتقدم
رسانه می‌تواند موج‌آفرینی كند.
ما نمونه‌های
مشابه مانند آقای حافظی را داشتیم كه یك‌تنه با اقدامات اشتباه شورا و
شهرداری مخالفت كرد اما به جایی نرسید. منظورم این است كه نباید قدرت‌هایی
كه وجود دارد را نادیده گرفت.
بله ولی همین حالا
شما اینجا نشسته‌اید و می‌گویید با اقدامات اشتباه مخالفت كرد. این خودش
امتیاز بزرگی است و باعث میشود این اتفاق در آینده هم بیفتد و باعث دلگرمی
برای دیگرانی باشد كه می‌خواهند در مقابل اشتباهات ایستادگی كنند.
به ابزارهای نظارت بر شهرداری فكر كرده‌اید؟
هدف
اول ما این است كه جایگاه اصناف را در شورای شهر تثبیت كنیم، بعد از آن كه
به حقمان از كرسی پارلمان شهری رسیدیم، به این مسائل هم حتما وارد
می‌شویم. مساله مهم الان این است كه احزاب تمام شوراها را گرفته‌اند و جایی
برای اصناف باقی نگذاشته‌اند.
با این اوصاف باید با حضور هنرمندان و ورزشكاران در شورا هم موافق باشید؟
خیر.
من می‌گویم آنها مهم هستند ولی جایشان در شورای شهر نیست. گاهی یكی از
هركدام از آنها را به عنوان نماینده در شورا قرار می‌دهیم اما نه این كه
مانند دوره قبل شورا را اشغال كنند و چنین نتیجه‌ای كه شاهد بودیم به دست
بیاید. رصدی كه ما كف بازار و منازل كرده‌ایم این بوده كه بیشتر مردم با
حضور ورزشكارها و هنرمندان در شورای شهر مخالف هستند و می‌گویند اشتباه
كرده‌اند كه به آنها رای داده‌اند.
مهمترین معضلاتی كه اصناف با مدیریت شهری دارند در حال حاضر كدام است؟
مهمترین معضل، پروانه‌های كسب بی‌رویه‌ای است كه صادر میشود و مجوز ساخت و ساز به پاساژها می‌دهند.
وقتی این همه بیكاری داریم، مجبور نیستند این كار را بكنند؟
چه
كسی گفته همه باید در تهران متمركز شوند؟ چه كسی گفته باید تمام
وزارتخانه‌ها و بنكداری‌ها در تهران باشد؟ شهرداری نمی‌تواند خارج از نظام
حركت كند و جایی كه قرار باشد به نظام ضربه وارد شود، باید جلوی آن بایستد.
این كارها هم به نظام ضربه می‌زند. شما الان ببینید در دنیا برای هر 350
نفر یك واحد صنفی داریم ولی در ایران برای هر 35 نفر. اینها باعث میشود
شخص درآمد نداشته باشد.
باید چه كار كرد؟
این
كه امسال به نام سال اقتصاد مقاومتی نام گرفت دلیل دارد. اگر تولید را
میسر كنیم مشكل بیكاری و مهاجرت هم حل میشود. البته برای تولید هم باید با
منطق برویم جلو. آن كالا باید تعرفه مناسب داشته باشد نه این كه باعث رانت
و قاچاق شود.
شورای شهر چقدر در اشتغال سهم دارد؟
خیلی
می‌تواند نقش داشته باشد. احتیاج داریم ببینیم دنیا چه كار كرده، از
مشاوران درست استفاده كنیم، درصورت لزوم در قوانین بازنگری كنیم و به جایی
برسیم كه درست عمل كنیم. نباید در برابر مشكلات سكوت كرد.
راهكار شما چیست؟
حداقل
كاری كه ما می‌توانیم انجام دهیم اعلام موجودیت است. ما این ریل را
گذاشتیم كه وارد شویم و بعد به فكر نابسامانی‌هایی باشیم كه به ما هم ربط
دارد. برنامه و عملكرد هم داریم ولی مهمترین هدف این است كه در درجه اول
جایگاه خودمان را ثابت كنیم. شهرك‌های صنفی یكی از این راهكارهاست كه
میشود ارائه داد. باید ببینیم ظرفیت‌هایمان چیست و باید چه ظرفیت‌هایی را
ایجاد كنیم.
امسال شما اعلام موجودیت كردید، فكر كرده‌اید كه برای چهارسال بعد می‌خواهید چه كار كنید و این كار را ادامه دهید یا خیر؟
ما
اصلا این ریل‌گذاری را كردیم كه بگوییم برای دوره بعدی مجلس هم آماده‌ایم.
دو قرن قبل در مجلس نماینده داشتیم اما چه دلیلی دارد كه حالا نداشته
باشیم؟
نگاهی كه مردم به كاسب‌ها دارند چندان مثبت نیست. فكر نمی‌كنید ممكن است باعث شود كه رای نیاورید؟
می‌گفتند
كاسب حبیب‌الله است. پدر من همیشه می‌گفت وقتی قرار است مسافرت باشیم كلید
را بدهید دست كاسب كه بیاید به گلدان‌ها آب دهد. این فرهنگی بود كه وجود
داشت. حاجی‌بازاری مانند كدخدا بود. حالا باید ببینیم چه شده این فرهنگ از
بین رفته؟ این فرهنگ باز هم باید برگردد و نهادینه شود.
منظورم این است كه در شرایط موجود چرا فكر می‌كنید مردم به شما رای می‌دهند؟
بعد از مشروطه و انقلاب ائتلافی به نام اصناف وجود نداشت. ما می‌خواهیم یك كار تشكیلاتی موفق بابرنامه انجام دهیم.
س: جایی به نام شورایاری داریم.
چند نفر از اعضای شورایاری عضو اصناف هستند؟
در
مناطق 22 گانه ما شورایاری‌ها فعال هستند و از اصناف در بین آنها زیادند.
افرادی را داریم كه مسئول شورایاری محله‌شان هستند و نقش موثری ایفا
می‌كنند. در شورایاری اختیارات كافی ندارند اما همین كه باعث شده ارتباط
رودررو با مردم داشته باشند اتفاق خوبی بوده است. در كنار شورایاری‌ها،
معتقدیم باید وارد شورای شهر شویم و اصناف باید از حالت بی‌تفاوتی بیایند
بیرون.
چطور این اتفاق می‌افتد؟
من
الان تنها نماینده اصناف تهران و كشور در سازمان مالیاتی كشور هستم. اگر
دقت كنید در این دو سه سال اخیر با بودن ما در آنجا توانسته‌ایم برای
صنف‌ها امتیاز بگیریم. ممیزسالاری را كاهش دادیم، درباره افزایش مالیات‌ها
مخالفت كردیم، گفتیم باید به جای حضور رودرروی ممیزهای مالیاتی، این كار را
سیستماتیك كنید.
با همه اینها فكر می‌كنید چقدر رای بیاورید؟
بستگی
به مسائل مختلفی دارد. من از همینجا اعلام می‌كنم كه به عنوان نماینده
اصناف وارد این عرصه شده‌ام و اگر نیایند و به عنوان ائتلاف رای ندهند،
دیگر نمی‌توانیم درباره مسائلی مانند مالیات كاری كنیم. این دوازده نفری را
كه در لیست گذاشته‌ایم كمترین سطح سواد آنها فوق لیسانس است، همه
تحصیلكرده و كاسب هستند. جیب‌هایشان خالی نیست كه بخواهند بروند آن را پر
كنند. آنها از كف بازار بلند شده‌اند و می‌خواهند كاری كنند، ما دكترای
میدانی داریم و تجربه در دنیای امروز بزرگترین مدرك است.
