چرا رفتن زلاتان به سود منچستریونایتد است؟

زلاتان که با قراردادی یکساله، قابل تمدید به دو سال به یونایتد پیوست در این تیم عالی کار کرده و در 42 مسابقه 27 گل زده است. او 17 گل بیشتر از خوان ماتا، دومین گلزن برتر یونایتد به ثمر رسانده است. مارکوس راشفورد، آنتونی مارسیال و وین رونی، سه مهاجم دیگر یونایتد روی هم تنها 19 گل در تمامی رقابت‌ها زده‌اند.

تعجبی ندارد که یونایتد نگران آینده ایبرا است. آنها پیشنهاد تمدید قرارداد را به این بازیکن داده‌اند اما مهاجم سابق اینتر، بارسلونا و پاری سن‌ژرمن می‌داند که چه ارزشی برای این باشگاه دارد. او می‌خواهد فوتبالش را در اوج به پایان برساند، نه اینکه دوباره مجبور شود به لیگ اروپا بسنده کند. هر چه باشد او یکی از ستارگان لیگ قهرمانان بوده است.

اگر یونایتد و ژوزه مورینیو می‌خواهند که او بماند، باید نشان دهند که شایسته نگه داشتن او هستند و باید کاری کنند که حضور او در MLS محال شود.

زلاتان پس از زدن گل تساوی در آخرین لحظات دیدار با اورتون در اولدترافورد گفت که یونایتد باید بهتر از اینها باشد تا او متقاعد شود که بماند اما این باشگاه یونایتد است و شرم‌آور است که یک بازیکن 35 ساله بخواهد برای آنها خط و نشان بکشد ولی همین هم نشان می‌دهد که اوضاع در اولدترافورد در دوران پسافرگوسن چطور بوده است که باشگاه حاضر شده زلاتان برایشان تعیین تکلیف کند.

شاید باشگاه نیاز داشته باشد که ابراهیموویچ در انتهای فصل برود و باشگاه از این آشفتگی به در آید. مورینیو باید تیمی را دوباره بسازد که در دوران دیوید مویس و پس از آن، با خریدهای از سر بیچارگی لوییس فان‌خال، از اعتماد به نفس تهی شده است.

مورینیو هنگامی که تیم کم‌کیفیت و کم‌شخصیت یونایتد را تحویل گرفت، به همین دلیل به سراغ ابراهیموویچ رفت. زلاتان بازیکنی بود که آنها سال پیش نیاز داشتند اما اکنون او شاید راه حل این تیم نباشد.

یونایتد نیاز به خون تازه و جوان دارد. اولویت آنها باید یافتن بازیکنی گلزن باشد که در بیست و چند سالگی باشد، نه اینکه سی و چند سال داشته باشد. ابراهیموویچ باید اکنون به‌عنوان قطعه‌ای از پازل دیده شود، نه اینکه محور تیم باشد. اگر یونایتد بتواند آنتوان گریزمان را از اتلتیکو بخرد یا بایرن مونیخ را راضی به فروش روبرت لواندوفسکی کند، ابراهیموویچ می‌تواند تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد در تیم بماند و نقش بازیکن پشتیبان را بازی کند یا اینکه می‌خواهد برود.

اگر او برود، یونایتد هیچ چاره‌ای نخواهد داشت جز اینکه دو مهاجم به تیم اضافه کند. این باید از سوی آنها مورد توجه ویژه قرار بگیرد. رونی 31 ساله را مورینیو دیگر نمی‌خواهد و به او دیگر  بازی نمی‌دهد. یونایتد به این ترتیب تنها راشفورد و مارسیال را به‌عنوان دو مهاجم جوان دارد. این دو نفر پتانسیل بسیاری دارند، ولی هر دو در این فصل خوب نبوده‌اند و نباید مسوولیت زیادی را روی دوش آنها گذاشت.

گل‌های زلاتان برای یونایتد هم خوب بوده و هم بد. او بارها و بارها یونایتد را نجات داده و باعث شده این تیم بخت حضور در لیگ قهرمانان فصل بعد را همچنان داشته باشد و حتی ممکن است یونایتد را به قهرمانی لیگ اروپا برساند اما او تنها پوششی برای ناکامی‌های یونایتد بوده است. برداشتن این پوشش نشان خواهد داد که یونایتد نیاز به جراحی‌های بسیاری دارد تا مشکلاتش را برطرف کند.

جدایی او در تابستان ضربه سختی به یونایتد است اما تاریخ نشان داده که از دست دادن چنین شخصیت بزرگی، می‌تواند منجر به تولید و رشد شود. حدود بیست سال پیش بود که اریک کانتونا در 30 سالگی از فوتبال خداحافظی کرد. او در پنج سال حضور در این تیم 82 گل زد. در آن هنگام یونایتد ضربه سختی خورد و فصل بعد هم هیچ جامی به دست نیاورد اما جدایی کانتونا باعث شد فرگوسن گزینه‌های تهاجمی‌اش را بازسازی کند و دو سال بعد، دوایت یورک، اندی کول، تدی شرینگهام و اوله‌گونار سولشایر گل‌های فراوانی زدند و یونایتد را به قهرمانی سه‌گانه رساندند.