افشین خماند؛ حد ما را چه کسی تعیین می کند ؟ حد ما را چه چیزی تعیین می کند؟...حالا زمان آن است که وزیر ورزش به این دو سئوال پاسخ دهد ، نه وزیر ورزش که همه کسانی قرار است در ۴ سال آینده برنامه ریزی کنند تا کاروان دیگری در المپیک توکیو به نام ایران ، در مراسم افتتاحیه شرکت کند.
برای این که بدانیم حد ما کجاست باید الان سیاهه ای از سئوال ها تهیه کنیم ، براساس این سئوال هاست که می توانیم ارزیابی درستی از حدمان داشته باشیم ، راستش ورزش در دسته علوم ریاضی نیست که مثل آقای وزیر ورزش بیاییم تعداد مدال بر تعداد سال تقسیم کنیم و سقف و کف تعیین کنیم ، ورزش میدان عمل است ، این دوره هیچ ارتباطی به دوره قبل و دوره بعد ندارد، فقط و فقط یک بازه ۴ ساله کار است مستقیم و یک برنامه ریزی بلند مدت است که می تواند حد کاروان ها را تعیین کند...
بیاییم تا دیر نشده از خودمان بپرسیم ، مثلا بپرسیم که رشته ای به نام شنا وجود دارد که دین مبین اسلام هم روی آن تاکید دارد، این رشته به تنهایی می تواند مایکل فلپسی را بسازد که ۲۳ مدال ، یعنی چند برابر حد ما ازنگاه وزیر ورزش مدال بیاورد ، حالا به فرض در چند المپیک ، آیا حد ما این است که در این رشته یک ورزشکارهدیه ای داشته باشیم؟آیا سخت است که روی این ورزش برنامه ریزی بلند مدت کرد، پیشرفت این رشته چه می خواهد جز استخر و مربی خوب ، چرا روی شنا سرمایه گذاری نمی کنیم ؟
این سئوال را درمورد خیلی از رشته های دیگر هم باید پرسید؛ مثل دومیدانی.
بیاییم تا دیر نشده از خودمان بپرسیم ،چرا فدراسیون هایی باید عقب گرد داشته باشد، به عنوان مثال تکواندو، چرا این فدراسیون ها این قدر راحت سرمایه های ملی را به کشورهای همسایه بفرستند تا بعدا مجبورشوند با ناسزا از آن ها استقبال کنند؟آیا سال ها مخفی شدن پشت یک قهرمان مثل ساعی بس نیست که می خواهید پشت برنز حقیقتا ارزشمند کیمیا مخفی شوید؟
بیاییم تا دیر نشده از خودمان بپرسیم ، چرا هیچ نهاد نظارتی بالای سر ورزش های المپیکی نیست تا سطح و میزان آمادگی ورزشکاران را مشخص کند تا مثلا به محمد بنا تذکر دهد که این که همان تیم ۴ سال قبل را ، با کشتی گیرانی ۴ سال پیرتر به المپیک می فرستی ، ممکن است همه از نظر بدنی کم بیاورند...
بیاییم تا دیر نشده از خودمان بپرسیم ، چرا ورزشکارانی مثل احسان حدادی و احسان روزبهانی نسبت به ۴ سال قبل شرایط بدتری داشتند و نتوانستند در شرایطی که اکنون باید در اوج بودند ، حتی خودشان را تکرار کنند، ما با سرمایه های خود چه می کنیم ؟
بیاییم تا دیر نشده از خودمان بپرسیم ، خیلی چیزها را باید بپرسیم ، باید بپرسیم آن زمان که تیراندازهای ما بدون فشنگ و دومیدانی کاران ما بدون اردو بودند ، چرا کسی صدایشان را نشنید، برنامه ریزی برای المپیک ، تعیین جایزه برای قهرمانی نیست بلکه ساختن بستری مهیا برای مدال آوردن است ، خودشما چند دقیقه اگر فکر کنید ، مجموعه ای از این سئوال ها را می توانید طرح کنید که تا دیر نشده باید بپرسید، حد ما رااین سئوال ها تعیین می کند ...حد ما در گروی این جواب هاست ، دیگران از همین الان برای المپیک بعدی استارت زده اند ، خیلی زودتر از آن که فکر می کنید ، دیر می شود.
در زمینه ی انشار نظرات مخاطبان رعایت چند نکته ضروری است لطفا نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنیدخبر داغ مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان استخبر داغ از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب, توهین یا بی احترامی به اشخاص ,قومیت ها, عقاید دیگران, موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه های دین مبین اسلام باشد معذور است.نظرات پس از تایید مدیر بخش مربوطه منتشر میشود.
