منصوریان قبل از بازی با پیکان گفته بود الگوی ما پرسپولیس پارسال است اما او خوب میداند که پرسپولیس پارسال هر ایرادی داشت «فوتبال» بازی میکرد و تماشاگر امید داشت که بالاخره یک روز درست میشود. استقلال امسال کلی مهره خریده که تا امروز اکثراً ثابت کردهاند در حد این تیم نیستند.
بازیکن ۱٫۴میلیاردی در زمین راه میرود و حتی یک حرکت مفید از او دیده نمیشود. بعد بازیکن ۳۰۰میلیونیاش (فرشید اسماعیلی) به زمین میرود و جریان بازی را به سود تیمش عوض میکند. سؤال اینجاست که منصوریان تا کی میتواند به این «اسمها» تکیه کند و تا کی قرار است با شام و ناهار مشترک همه چیز درست شود؟ آنهایی که میگویند مشکل این استقلال فقط روحی - روانی است، مسلماً ۴ بازی گذشته آبیها را ندیدهاند چون این تیم سر تا پا ایراد فنی است و از درون دروازه تا خط حمله به شدت مشکل دارد. حالا اگر قرار باشد منصوریان با یک عده رودربایستی داشته باشد و فقط با الفاظ بازی کند، مسلماً وضع از اینکه هست، بهتر نمیشود. مقابل پیکان چیزی به نام تیم فوتبال استقلال (که فوتبال بازی کند) اساساً وجود خارجی نداشت و تکرر پاسهای اشتباه به حدی بود که صدای خود منصوریان را هم درآورد و او این نکته را به یکی از همکارانش گفت!
ختم کلام اینکه این استقلال خیلی کار دارد و اگر مقابل ماشینسازی و پرسپولیس هم نتیجه نگیرد، بعید است کسی - حتی اگر بخواهد- بتواند پشت منصوریان بایستد.