بازیگران درخشان تاریخ سینما: مریل استریپ

 

 

 

در دهه هفتاد بود که کم کم در فیلم های سینمایی دیده شد و خیلی زود نقش های مهمی به دست آورد که در نهایت برای فیلم «کرامر علیه کرامر»، «انتخاب سوفی» و «بانوی آهنی» سه جایزه اسکار برد و کلکسیونی از نامزدی های اسکار برای فیلم های دیگر از آن خود نمود.وی که در فیلم های درام، کمدی و موزیکال ها به یک اندازه استعداد دارد، خیلی زود تبدیل به عضوی از خانواده بزرگترین زنان بازیگر تمام دوران ها گشت.

مریل جوان که دانش آموخته کالج واسر و مدرسه درام ییل است، هم در بازی روی صحنه تئاتر مهارت دارد و هم جلوی دوربین سینما خوش می درخشد. وی در طول دوران حرفه خود تئاترهای زیادی بازی کرد که از آن جمله می توان به نمایش «باغ آلبالو» اثر آنتوان چخوف در سال 1977 اشاره کرد.

با نقش آن ماری در فیلم درام «جولیا» در سال 1977 بود که مریل وارد دنیای سینما شد. سال بعد در مقابل رابرت دنیرو و کریستوفر واکن در «شکارچی گوزن» بازی کرد که برای آن اولین نامزدی اسکار را برای بهترین بازیگر زن در نقش مکمل بدست آورد. در سال 1978 نیز اولین جایزه امی را برای نقشی که در فیلم «هولوکاست» بازی کرد برد. آفرینش نقش زنی که خانواده اش را رها می کند تا برگردد و برای بدست آوردن حضانت پسرش بجنگد، در فیلم «کرامر علیه کرامر» برای استریپ اولین جایزه اسکار را برای بهترین بازیگر زن در نقش مکمل به ارمغان آورد.

 

بیشتر دهه هشتاد برای او که مانند آفتاب‌پرست به همه رنگ و همه نقشی درمی‌آمد، زمانی برای تجربه انواع و اقسام نقش ها بود. در «انتخاب سوفی» (1982) بطور مجاب‌کننده و حیرت انگیزی نقش زنی لهستانی را بازی کرد که تحت تأثیر تجربیاتش در طی هولوکاست بود. وی دومین جایزه اسکارش را – که اولین جایزه اسکار او برای بهترین بازیگر نقش اول زن بود – برای همین فیلم گرفت. در «از آفریقا» (1985) نقش مالک دانمارکی یک مزرعه را ایفا کرد که در کنیا زندگی می کرد. این نقش نیز برای نامزدی اسکار دیگری آورد.

وقتی به دهه چهل زندگی اش نزدیک شد، همچنان به یافتن نقش های چالش‌برانگیز ادامه داد، کاری که بسیاری از بازیگران زن پخته هالیوود در تقلای انجامش بوده و هستند. مریل برای کار در چندین فیلم سینمایی از جمله دو فیلم اقتباسی مهم – که یکی «کارت پستال هایی از لبه پرتگاه» (1990) بر اساس رمان کری فیشر و دیگری «پل های مدیسون کانتی» (1995) بر اساس درام رمانتیک رابرت جیمز والر که در آن با کلینت ایستوود همبازی بود، نام داشتند – دوباره نامزدی جایزه اسکار را به دست آورد. وی برای کارش در «موسیقی قلب» (1999) که داستانی واقعی درباره معلمی بود که با آموزش نواختن ویولون، موسیقی را وارد زندگی کودکان محله هارلم نیویورک کرد، باز هم نامزد جایزه اسکار شد.

 

با شروع هزاره جدید، استریپ به اندازه قبل سرش شلوغ بود. در سال 2002، در دو فیلم «ساعت ها» و «اقتباس» ظاهر شد که هر دو مورد تحسین منتقدین قرار گرفتند و نامزدی اسکار دیگری برای بازی در نقش سوزان اورلئان در فیلم «اقتباس» نصیبش شد. در سال بعد، در اقتباسی تلویزیونی از نمایشنامه «فرشته ها در آمریکا» نقش کوچکی بازی کرد و دومین جایزه امی خود را برای این برنامه گرفت که باعث شد نقش های متعددی به سمتش سرازیر شود.

وی توانست در فیلم سیاسی «کاندیدای منچوری» (2004) در نقش منفی بازی کرده و مهارت های کمدی خود را هم نشان دهد. استریپ با فیلم «عدد اول» (2005) که یک کمدی رمانتیک با اوما ثورمان و برایان گرینبرگ بود، به کارش ادامه داد که در این فیلم نقش لیزا متزگر را بازی کرد، روانکاوی که بیمارش عاشق پسرش می شود.

 

یکی از به یادماندنی ترین نقش های مریل استریپ، نقش میراندا پریسلی در فیلم «شیطان پرادا می پوشد» (2006) بود که برای آن چندین برد و چندین نامزدی از جمله نامزدی جایزه اسکار و گلدن گلوب به عنوان بهترین بازیگر نقش اول زن را بدست آورد. در همان سال، برای نقش یولاندا جانسون، خواننده ژانر کانتری در فیلم «یک همراه برای خانه ای در علفزار» (2006) انتخاب شد و سپس نقش دانا را در فیلم اقتباسی «ماما میا!» (2008) بازی کرد.

 

پس از آن به نقش های جدی تر روی آورد و در سال 2008 در فیلم «تردید» نقش آفرینی کرد که به آزار جنسی در کلیسای کاتولیک می پردازد. وی نقش راهبه ای را بازی کرد که به رفتار کشیش کلیسا (با بازی فیلیپ سیمور هافمن) نسبت به پسربچه ای مشکوک می شود. وی برای این نقش نیز نامزدی اسکار و گلدن گلوب گرفت.

در سال 2009 بود که استریپ نقش جولیا چایلد، یکی از محبوب ترین چهره های دنیای آشپزی را قبول کرد. وی در فیلم «جولیا و جولیا» که بر اساس کتاب پرفروشی به همین نام ساخته شده، نقش این سرآشپز مشهور را بازی کرد. وی برای این نقش جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول زن در یک کمدی یا موزیکال را بدست آورد و نامزدی اسکار دیگری نیز گرفت. سپس در کمدی رمانتیک «پیچیده است» به کارگردانی نانسی میرز با الک بالدوین و استیو مارتین همبازی شد که باز هم برای نامزدی گلدن گلوب را آورد.

 

 

استریپ به خاطر کارش در «بانوی آهنی» محصول سال 2011 تحسین و تمجید گسترده ای دریافت نمود. وی در این فیلم نقش مارگارت تاچر، نخست وزیر بریتانیا را بازی کرد که سیاستمداری پویا و توانمند بود که برخی او را دوست داشته و تحسینش می کردند و برخی دیگر از او نفرت داشتند. با آنکه خیلی ها معتقد بودند که تاچر زنی سرد و خشک و بی احساس بود، ولی استریپ بر این باور بود که تاچر «این حقیقت را دریافته بود که برای آنکه جدی گرفته شود، نمی تواند بعضی از احساسات را از خود بروز دهد، زیرا وی یک زن است.» بازی فکر شده و پر از ریزه‌کاری استریپ در نقش تاچر برایش چندین جایزه از جمله جایزه گلدن گلوب به همراه آورد.

 

«بانوی آهنی» در سال 2012 برای خانم استریپ سومین جایزه اسکارش را به ارمغان آورد. وی در سخنرانی خود پس از گرفتن جایزه اش، بسیار فروتن و افتاده سخن گفت و اینطور اظهار داشت: «وقتی اسممو صدا زدن، این حسو داشتم که انگار می تونم بشنوم که نصف مردم آمریکا دارن میگن: "اه نه! چرا استریپ؟ دوباره!"»

این هنرپیشه مستعد در مورد آخرین برد اسکارش می گوید: «وقتی اسکار بردم بچه بودم، نزدیک به سی سال پیش بود. دو تا از نامزدها هنوز به دنیا نیومده بودن.» با آنکه او در این صنعت پیش‌کسوت محسوب می شود، ولی هنوز هم مراسم اسکار برای این ستاره افسانه ای معنای ویژه ای دارد: «فکر کردم که خیلی پیر و فرسوده شدم، ولی اسمتو صدا می زنن و فقط انگار به سمت یه جور نور سفید میری.»

سال بعد مریل برای بازی در فیلم درام خانوادگی «آگوست: اوسیج کانتی» انتخاب شد که نقش آفرینی اش در این فیلم نیز نامزدی اسکار دیگری برایش آورد و در سال 2014 وی در فیلم علمی-تخیلی «بخشنده» بازی کرد. در همان سال جادوگر فیلم اقتباسی «در جنگل» را زنده کرد که بر اساس موزیکال فانتزی استیون ساندهایم ساخته شده بود و برای این نقش نیز نامزدی اسکار و گلدن گلوب دیگری از آن خود کرد. (تا سال 2015، این بازیگر پرکار، 19 نامزدی اسکار دریافت کرده که در این صنعت برای خودش رکوردی محسوب می شود.)

 

در سال 2015 وی در فیلم «ریکی و فلش» به کارگردانی جاناتان دمی و نویسندگی دیابلو کودی، در مقابل مِیمی گامر، دختر واقعی اش، بازی کرد. او نقش ستاره راک سالمندی را ایفا کرد که به خانه اش بازمی گردد تا با خانواده اش آشتی کند. همان سال در فیلم «حق رأی» نقش املاین پانکورست، فعال و مدافع بریتانیایی حق رأی برای زنان را بازی کرد.

 

جدیدترین فیلم او «فلورانس فاستر جنکینز» به کارگردانی استیون فریرز است که در آن با هیو گرنت همبازی شده و نقش وارث ثروتمند نیویورکی به همین نام را ایفا می کند که تصور می کند صدای زیبایی برای خوانندگی دارد و هیو گرنت در نقش سنت کلیر بیفیلد در تلاش است تا از او در مقابل حقیقت محافظت نماید.

 

مریل استریپ از سال 1978 تابحال با همسرش دان گامر زندگی می کند و این زوج چهار فرزند به نام های هنری، میمی، گریس و لوئیزا دارند که میمی و گریس هم مانند مادرشان حرفه بازیگری را در پیش گرفته اند.

منبع:برترین ها